Er was gisteravond teleurstelling alom, dat er in heel Hontanas geen wifi beschikbaar was. Dus voor vandaag maar een adres gezocht waar wifi zeker aanwezig is. En gevonden in Boadilla del Camiño. Een zeer leuke auberge met een restaurant erbij. Dus dat komt wel goed.

Gisteravond getafeld met oude bekenden uit Villambistia. Een Duitse, een Braziliaan, een Amerikaan en een Hongaar. Dus zeer gemêleerd. Zo blijf je elkaar steeds tegenkomen. Ook vandaag weer. De Finse Maya is hier en ook mijn twee Zweedse dames, die mij destijds een laatste bed hebben bezorgd. De pelgrims wereld is op deze manier erg klein. Onderweg kom je ook steeds bekenden tegen. Vaak krijg ik de vraag waarom ik aapje op mijn rugzak heb. Ik leg dan uit dat het de lievelingsknuffel van mijn kleinzoon is en dat ik op deze manier vaak aan hem denk. Ik mis hem wel, net als de rest van mijn gezin.

En dan de meseta. Velen vermijden hem door de bus te nemen naar Leon. Anderen huren een fiets in Burgos om er zo snel mogelijk doorheen te fietsen. Velen klagen over de warmte, ondanks dat het vandaag niet warmer is geweest dan 18 graden. Je loopt wel de gehele dag in de zon zonder enige beschutting. Er is werkelijk helemaal niets dan akkers en weidevelden zover je kunt kijken. En het gaat nog enkele dagen zo verder met hogere temperaturen. Dus een kolfje naar mijn hand. Vanmorgen de korte broek weer aangetrokken, zodat de onderdaantjes ook lekker kunnen bruinen.

Het lopen ging weer lekker bij volop zon, een strak blauwe hemel en een stevig windje in de rug. Onderweg moest er een pukkel worden beklommen. De Alto de Mostelares. Wel een van achttien procent. Maar dat ging eenvoudig in het aangename gezelschap van de Argentijnse schoonheid Florentia.
Alleen al bij het uitspreken van haar naam liepen de rillingen over mijn rug. Jammer dat ze doorliep, toen ik mijn maag moest vullen. Want van de schoonheid van een dame kan ik niet blijven lopen. Misschien droom ik vannacht nog wel van haar.
Uiteindelijk heb ik vandaag toch weer 29 kilometers gelopen. Ik ben niet echt moe, maar toch ga ik het morgen iets rustiger aan doen.
Volgens het boekje wordt het morgen nog eentoniger wat het landschap betreft, maar dat kan ik me nauwelijks voorstellen. Ik kijk er nu al naar uit. De stilte, het landschap, de rust en het eindeloze. I love it.

These legs are made for walking,
And that is what they do.
One of these days these legs are walking to you... SANTIAGO.

Rien v. H.

Geschreven door RienenjoSantiago