Er wachtte ons gisteren een leuke verrassing. We hadden gerekend op drie dagen regen.
Voor een deel kwam dat uit. We vertrokken gisteren met de bus in de regen, maar gaanderweg werd het droger en droger. En na het avondeten ging zelfs de zon schijnen in Muxia. Dus wij naar het einde van het dorp gelopen en zittend op een paar rotsen de zon onder zien gaan. Het duurde een tijdje voor hij helemaal was verdwenen, maar het was een boeiend schouwspel, door een aantal pelgrims gade geslagen. Voor ons was het een Godsgeschenk, waar wij niet op hadden gerekend. Want Muxia en Finisterre staan bekend om hun mooie zonsondergangen.
Hierna was het ook afgelopen, want terwijl wij in bed lagen heeft het nog flink geregend. Gelukkig was het vanmorgen weer droog en is het vandaag verder droog gebleven. Hetgeen uitnodigde om nog een keer naar punt 0.00 te lopen om daar de lunch te nuttigen. En dan was het wachten op de bus om 15.15 uur. Deze bracht ons naar Santiago, waar we om 17.00 uur aankwamen. Dus is het maken van het verslag er een beetje bij in gesloten. Maar beter later dan nooit. Ons pension gezocht, een warme maaltijd genoten en op het plein voor de kathedraal rond gehangen. En uiteraard kom je weer een bekende tegen, die wij niet herkenden, maar zij ons wel. Wij hebben elkaar ontmoet in Borda, de tweede overnachtingsplaats. Ze wist zelfs de naam Rien nog. Jo was ze even vergeten.
Bij het pension moesten we voor het eerst ons inentingsbewijs laten zien en worden we verplicht om een mondkapje op te zetten, zelfs als we naar de WC gaan. Erg vreemd voor ons.

Als je op de plaats van bestemming komt, kun je dat op verschillende manieren vieren. Maar gistermiddag hebben we kennis gemaakt met een voor ons nieuwe manier. Twee pelgrim-meisjes doken naakt de golven in om zich daarna snel van kleding te voorzien. Waarschijnlijk was het water toch erg koud. Een schouwspel dat voor ons vanuit ons hotelraam te volgen was.

Morgen proberen wij eerst een ontbijt te scoren. Om 12.00 uur gaan wij de pelgrimsmis in de kathedraal bij wonen, waarbij we hopen dat het wierookvat gaat zwieren. Altijd een bijzonder schouwspel. Daarna met de bus naar het vliegveld en naar huis met het vliegtuig van 17.50 uur.

Vanaf hier zal ik terugkeren
naar het gewone leven van alledag.
Niet gewoon meer na al
wat ik ervaren heb en als rijkdom
opgeslagen in de weg
die ik zelf ben.

Ricky Rieter.

Geschreven door RienenjoSantiago