Vandaag zijn we dan op de Meseta aangekomen. De Meseta is een hoogvlakte in Noord-Spanje, met schijnbaar eindeloze korenvelden. Deze hoogvlakte ligt op ongeveer 900 meter boven zeehoogte en blinkt uit door eentonigheid. Het betekent ongeveer 150 km wandelen in alle eenzaamheid. Hier en daar is een dorpje neer geplant, waar voldoende overnachtingsmogelijkheden zijn. Je moet elke morgen voldoende eten en drinken meenemen, want het kan soms uren duren voor je iets tegenkomt. Ook wordt je gewaarschuwd voor de zon, die eindeloos urenlang op je bolletje kan schijnen. Gelukkig lopen wij in een periode, dat we hier niet bang voor hoeven te zijn.
Ook vandaag hebben we veel zon gezien, maar deze was niet zo krachtig, dat wij er last van hadden. Het was heerlijk weer om te lopen.

Om 07.30 uur trokken we de deur van de albergue achter ons dicht om naar het restaurant te lopen, waar we gisteren hebben gegeten. Rien pasta en kip, Jo russische salade en kip. Beiden een citroentaartje na. Vanmorgen ontbeten daar en toen op zoek naar een bank. Ook onze beurs geraakt wel eens leeg.
Vergeleken met drie jaar geleden zijn de prijzen op de camino aardig gestegen. Was je toen voor een pelgrimsmenu 9 tot 10 euro kwijt, nu betaal je voor hetzelfde menu 12 a 13 euro gemiddeld.
Na een half uurtje lopen kregen we de eerste en ook de laatste klim voor de komende dagen voor de kiezen. De beruchte Alto de Mostelares. Je gaat 1050 meter omhoog met een stijgingspercentage van 12 procent. Daarna moet je omlaag met een dalingspercentage van 18 procent. Dit vergt wel een aanslag op de knietjes, maar daar hebben wij geen last van gehad, door zigzag te dalen.

Tijdens een van onze rustpauzes liep onze Amerikaan voorbij, die Jo gisteren zo netjes heeft verbonden. Daarvoor liepen ons twee Canadezen voorbij, die het verhaal van verpleegster Jo ook al hadden gehoord. Onze Amerikaan liep al een stuk beter dan gisteren. Dus het heeft wel geholpen. Dit samen met zijn bagage-vervoer, dat hij voorlopig gaat doen. Natuurlijk voelde Jo hierbij enige trots en terecht.

De laatste kilometers van vandaag gingen ongemerkt voorbij, omdat we voorbij werden gelopen door een Hollandse meid. Zij liep tot de albergue met ons mee en bleek ook hier te overnachten. Zij is een aantal dagen na ons gestart in Saint Jean Pied de Port, maar heeft ons inmiddels ingehaald. Door onze verhalen op weg hiernaar toe, waren we er voor we er erg in hadden. Zij heette Peggy en komt uit Someren. Waarschijnlijk zien we haar morgen niet meer, want zij loopt aanzienlijk meer kilometers dan wij.

Hier in deze mooie albergue, waar Rien drie jaar geleden ook heeft geslapen, draait momenteel een wasje voor ons, zodat we morgen weer schone kleertjes aanmogen.
Straks om 19.00 uur wacht ons het avondeten.
Morgen weer een etappe van circa 20 km naar Villalcazar de Sirga. Hier is de albergue Don Camino geboekt. Ook voor overmorgen is reeds geboekt.

Beter een stapje terugdoen,
dan blijven rennen tot je erbij neervalt.

Matteus.

Geschreven door RienenjoSantiago