Wat heerlijk dat Rien grote neusgaten heeft, waar veel heerlijke geuren van de Eucalyptus bossen door kunnen. En ze hebben opgestaan vandaag. Wat jammer dan, dat de neusgaten van Jo dicht zaten, vanwege een neus en keelverkoudheid. Marco heeft niet zo veel geroken, maar zijn reukorgaan is dan ook een stuk kleiner. De medicijnen, die Jo gisteren heeft gehaald in Melide helpen wel, maar dat gaat niet direct werken natuurlijk.

De wandeling vandaag was pittig met heel wat klimmetjes en dalen. Conditie van Rien is weer in orde. Jo had wat meer moeite vanwege haar luchtwegen, maar ging toch aardig mee. Marco kende ook vandaag geen enkel probleem. 15 kms gelopen in het overhemdje met volop zon bij een temperatuur van circa 25 graden. Heerlijk wandelweer als je daarbij bedenkt, dat we heel veel in de bossen hebben gelopen.

De nacht in Melide is in alle rust verlopen, alleen kreeg Rien in de loop van de nacht wel kou. Bleek dat een van de Oostenrijkers het raam helemaal had opengezet. Daar kwam Rien s' morgens pas achter. Maar eenmaal de loopkleertjes aan en de zon op de bol ben je al snel weer opgewarmd.

De wandeling vandaag ging door het plaatsje Castaneda, waar de ovens stonden om de kalkstenen te branden, die pelgrims meebrachten uit de kalk groeven van Triacastela. Dit voor de bouw van de kathedraal van Santiago de Compostela. De kalkovens zijn helaas verdwenen.
De kathedraal is er gelukkig in alle glorie, mede dank zij de pelgrims.

De plaats Arzua, waar we nu zijn, is bekend om zijn zachte kazen. Een van deze kazen is de tetilla (tepel), een kegelvormige kaas. Volgens het verhaal raakte profeet Daniel in vervoering van de blote boezem van een schoonheid. Beiden waren afgebeeld op een zuil in de kathedraal van Santiago. Daniel met een duidelijk glimlach om de lippen. Hierop lieten de kerkelijke autoriteiten de fraaie boezem bedekken, maar het volk pikte dat niet. Dus besloten de boeren bij wijze van protest hun kazen uit te rusten met een tepel (tetilla). En zo wordt de kaas hedentendage nog steeds zo genoemd.

Onderweg kom je wel vaak dezelfde pelgrims tegen. Zo ook een groep Italianen, die een gehandicapte man in een rolstoel van Sarria naar Santiago de Compostela brengen over dezelfde paden als wij lopen. Knap. Doet een klein beetje denken aan de film "I'll push you", alleen deed die vriend het in zijn eentje. Prachtige film trouwens. Verder veel schooljeugd uit Engeland en Spanje. Trouwens toch veel Engelsen dit jaar en weinig Duitsers. Opvallend veel Oostenrijkers.

Vanmiddag dachten we een bescheiden lunch te bestellen. Rien een kaasschotel, waarop 6 blokken plaatselijke kaas met een lading brood erbij. Jo een salade, waar ze niet overheen kon kijken en Marco een bocadillos, die niet op een bord kon. De helft is teruggegaan. We zijn wandelaars, geen bouwvakkers.

Morgen naar Santa Irene, een kleine herberg, waar we ondergetwijfeld weer bekenden gaan tegenkomen.

Tot slot een gebed, dat Marco heeft meegekregen in een kerkje in Boente:

Nimm, Herr, das Flehen, welches wir durch deinen Apostel Jakob an dich richten, an und lass die Wallfahrt an sein Grab, den Leuchtturm der christlichen Einheit, uns darauf vorbereiten, zusammen den Weg, der zu ewigen Ruhm fuhrt, zu gehen.

Geschreven door RienenjoSantiago