Wat een heerlijke nacht afgelopen nacht in Albergue San Antonio de Padua in Villar de Mazarife. Lekker met z'n tweeen op een kamer zonder hinder van andere gasten. Ook geen gesnurk van medepelgrims, dus mooi 9 uur aan een stuk geslapen. In deze albergue hebben we ook gezamenlijk met andere gasten gegeten. Soep, vegetarische paella en een flensje na. Tegenover ons zat een Amerikaans stel en naast ons een gepensioneerde Italiaanse dokter, die ook nog enige tijd als vrijwilliger Corona-patienten heeft verzorgd. Nu het wat rustiger werd in Italie ( 80% van de bevolking is inge-ent) vond hij de vrije tijd om de camino te gaan lopen.

Vanmorgen ruim de tijd genomen om wakker te worden, te ontbijten en Jo een nieuwe tape aan te leggen. En toen op pad. Elke morgen is het weer een heerlijk moment om buiten te komen. Je kijkt naar de lucht en rechts van je zie lichte wolkpartijen en blauwe lucht. Links van je zie je bijna zwarte lucht, waaruit ieder moment regen zou kunnen vallen. Wij lopen daar precies tussen in. Geen regen, maar ook geen zon in de morgen.
Na twee en een half uur lopen kom je door een klein dorpje, waar geen bar te bekennen is. Wel een bakker, die gelukkig een koffie-apparaat heeft staan. We moesten wel even buiten wachten, want onze kletsmajoor was binnen druk bezig met van alles en nog wat te bestellen.
Uiteindelijk is het gelukt om koffie en wat lekkers te scoren en met twee blikjes cola een rustig plaatsje gezocht om te picknicken. Intussen was de zon gaan schijnen, maar nog niet zo fel dat onze jassen uit konden.

Omdat de wandeling vandaag maar circa 15 km lang was, waren we al vroeg in Hopital de Orbigo aan gekomen. We hadden hier gereserveerd in Albergue de San Miguel. Deze albergue staat bekend om de vele schilderijen, die pelgrims hier mogen schilderen. Daar wordt dan ook dankbaar gebruik van gemaakt, maar even niet door ons. Ik denk niet dat ons geklieder hier op prijs wordt gesteld. Slechts 15 km omdat we morgen Astorga aan willen doen, hier 18 km vandaan. Een plaats waar we in 2019 samen met Marco zijn gestart.

Het stadje Hospital de Orbigo staat bekend om de langste brug van de camino over de rivier de "Orbigo". Verder zijn er in Hospital veel albergues en staat het stadje ook bekend door de Passo Honroso. Het steekspel van de ridder Suero de Quinones. In het heilig jaar 1434 deed deed deze man de gelofte 15 voor en 15 dagen na 25 juli (de naamdag van Santiago) met 9 metgezellen te zullen strijden tegen iedere ridder, die zou proberen over de brug te komen. Nu komt het: hij was verliefd op een edelvrouw, maar deze liefde werd niet beantwoord. Don Suero en zijn dappere vrienden overwonnen 166 ridders en toen werd zijn liefde wel beantwoord. Sindsdien worden er in het eerste weekend van juni middeleeuwse spelen en een middeleeuwse markt gehouden ter herinnering aan de Passo Honroso.

De naam Hospital de Orbigo ontstond in de 12e eeuw door ridders van de johannieteorde gestichte pelgrimshospitaal.

Na een wandeling door het stadje hebben we een plekje gevonden waar we om 19.00 uur een pelgrimsmenu kunnen gebruiken. Het restaurant zag er goed uit met vanmiddag een aantal tafels waar Spanjaarden een kaartspel aan het spelen waren. Hoewel wij een aantal kaartspelen kennen, was dit spel voor ons totaal onbekend. Het ging er af en toe wel fel aan toe.

Ook in de herfst van het leven
zijn er vaak mooie dagen.

Matteus.

Geschreven door RienenjoSantiago