Nee, nee, niet schrikken. Ik lig niet in een hospitaal. Alleen de plaatsnaam is nu eenmaal zo. De stad heeft deze naam te danken aan de ridders van de johannieterorde, die hier destijds een pelgrims hospitaal hebben gesticht. Zo heeft elke plaats op de route zijn eigen pelgrims geschiedenis. De Orbigo is de rivier die hier stroomt.

Vandaag aangekomen in Hospital de Orbigo heb ik weer een mooie nieuwe herberg gevonden. Verdeeld in kamers van vier personen. Ik slaap met een Amerikaans echtpaar. Dus met drie personen. Ik heb aan de dame gevraagd of haar man snurkt. Haar man niet, maar zij wel. Dus vannacht weer oordoppen in.

En geloof het of niet, ik heb gejankt bij een ontmoeting. In deze herberg trof ik mijn allergrootste vriend op deze camino, namelijk Jorg de Duitser uit Oldenburg. Met hem heb ik enkele weken opgetrokken in Zuid-Frankrijk. Samen met Amerikaanse Jenny en Franse Carole. Maar Jorg is mij het meeste na geweest omdat het zo'n ontzettend lieve en vriendelijke man is. Sinds Saint-Jean-Pied-de-Port heb ik hem niet meer gezien. Hij moest trouwens ook een traantje wegpinken. Hij heeft ook nog steeds contact met Carole, die inmiddels al dagenlang voor ons ligt. Van hem begrepen, dat zij meer dan 50 km per dag loopt.

Het valt toch op dat er ontzettend veel Duitsers onderweg zijn naar Santiago. Met deze mensen heb ik veel en graag contact. Dit in tegenstelling tot de Spaanse pelgrims. Zij lopen vaak met meerderen en als ze wat zeggen ,versta ik er toch geen moer van. Een andere taal hebben ze kennelijk nooit geleerd. Met Amerikanen heb ik ook weinig op. Het is veelal jeugd, die deze pelgrimstocht zien als een vakantie met de nodige drank en lawaai. Gelukkig mijden zij de herbergen en verblijven liever in donativo refugios. Zij komen vaak al met flessen wijn in de rugzak aan in de refugio.
Met de Koreanen en Japanners is helemaal geen contact mogelijk. Zij zijn erg op zichzelf. Alhoewel ik eergisteren een Koreaans meisje heb geleerd hoe je duidelijk moet maken wat je wilt eten. Je zegt tok,tok of boe,boe of knor, knor of blub, blub. Dan heb je je mobieltje niet nodig om de vertaling te zoeken. Ze spreken over het algemeen geen woord buitenlands en regelen alles met het mobieltje.
Wel goed contact is mogelijk met de Zuid-Amerikanen, Engelsen, Canadezen en Scandinavische pelgrims.
Opvallend is wel dat er heel veel vrouwen alleen de tocht ondernemen en graag contact zoeken onderweg.

Voor het eerst heb ik een limiet voor mijzelf. Ik heb van Jo te horen gekregen, dat ik uiterlijk woensdag 6 juni moet proberen in Santiago te zijn. Dat geeft mij 14 dagen voor nog 287 kilometers. Als ik mijn enige oude grijze hersencel in werking zet, betekent dit dat ik een schema moet maken van 21 a 22 kilometer per dag. We gaan er aan werken.

Vandaag 28 kilometer gelopen over volledig vlak terrein. In het begin door heide en bos, later op de dag langs lange vrij saaie wegen.
Vanaf morgen gaat het echt glooien. Ik heb de heuvels in verte al gezien. Maar dat zien we morgen dan wel weer.

Bis Morgen.

Geschreven door RienenjoSantiago