En weer een bewogen dag. Omdat we in het begin van Negreira sliepen, moesten we eerst de stad doorkruisen, zodat we uiteindelijk vandaag 22 km hebben gelopen.
De eerste uren constant bergop. Wel een heel mooi traject met fijne bospaadjes, maar uiteindelijk verlang je toch naar plekje om te rusten en belangrijker nog: koffie!!
En dan gelukkig: koffie en rust in A Pena. Gelijk maar de lunch genoten en twee bakken koffie. De eerste koffie con leche. Marco ging de tweede bak koffie bestellen, maar op een of andere manier heeft men hem verkeerd begrepen en ontbrak de con leche, oftewel de melk. "Kunnen jullie zovast wennen aan thuis" was zijn laconieke antwoord. Hij heeft wel gelijk.
Op het terras zat ook een stel uit Zuid-Afrika, waarbij de manspersoon veel problemen kende met zijn voet. Jo bood nog aan om haar tape te gebruiken, maar daar wilde hij niet van weten. Hij hoefde ook nog maar een uurtje te lopen naar hun slaapplaats.

Vanmorgen moest Jo Marco en Rien wakker maken met een zaklamp. Het was inmiddels al 07.15 uur en de tassen moesten worden gereed gemaakt voor transport. Dit moet voor 08.00 uur gebeuren. Toen nog de lichtschakelaar zoeken, want in het donker is het lastig zoeken. Dit gold ook voor de schakelaar. Uiteindelijk door Jo gevonden in een andere ruimte. Dus kleertjes aan en op naar het ontbijt. Dit was naast de deur, dus gemakkelijk voor ons. En toen op pad. Opvallend in elk dorp is een paal met daar bovenop Jezus aan het kruis en heel opvallend Maria aan de achterzijde van het kruis. Maria heeft dan haar gezicht afgewend van haar zoon aan het kruis.

Het weer was zoals verwacht. Voorspeld was de gehele dag droog, maar niet dus. Wel veel zon, fris maar ook enkele regenbuien. Dus moeilijk kiezen. Poncho's aan of poncho's uit. Tenslotte de poncho's maar half aan met de mouwen onder de banden van de rugzak. Een idee, dat Jo had opgevangen van een van de pelgrims bijeenkomsten. En dat werkte prima. Op deze manier had je de poncho weer snel over het hoofd.

Na de bospaadjes, werd er veel gewandeld langs wegen. Gelukkig zonder al te veel verkeer en ook aardig wat bergaf. Wel weer mooie natuur, maar wel minder eucalyptus bomen. Wel sterke geurtjes van boeren, die hun land waren bemesten. Dan vraag je je af waar is de eenheid in Europa. In Nederland moet alles worden geïmpregneerd, hier strooien ze de mest open en bloot over de landerijen met de heerlijke boerengeurtjes er bij.

En Rien moest weer eens kennis maken met de Spaanse aarde. Gelukkig deze keer met de neus omhoog, zodat deze bleef gespaard voor een volgende bloeding en de consequenties van dien. Maar hij had weer wel de hulp nodig van zijn maatjes om overeind te komen. Gelukkig alleen wat schaafwondjes en een gekrenkt ego. Hij kon de weg naar Santa Marina vervolgen.
Santa Marina is de vrouwelijke heilige van Marinus, de doopnamen van Rien en Marco. Verder is hier geen moer te beleven. Dus Marco op zijn tablet, Jo op de tablet en Rien met verslag bezig. Weer wachten op het avondeten, dat pas om half acht op tafel wordt gezet. Hopelijk schnitzels net als twee jaar geleden, toen Jo en Rien hier ook waren. De albergue is nog steeds in Duitse handen, dus de verwachtingen zijn hoog gespannen.
Hoe dat afloopt horen jullie morgen. Tot dan.

Geschreven door RienenjoSantiago