We zijn in een Duitse herberg beland. En dan is alles ook Duits. De punctlichkeit, alles Spic en Span, het bier en men spreekt zelfs Duits. Een makkie dus voor ons met onze jarenlange Oostenrijkse ervaring. Alleen het eten is nog even afwachten of er ook schnitzels op het menu staan. We zijn toch nog echt in Spanje. Ondanks dat we in Noord-Spanje zitten, doet het weer toch zuiders aan, dus lekker warm met na de middag temperaturen van tegen de dertig graden. En vandaag ook weer droog. Pas zondag a.s. verwachten ze hier regen. We gaan het zien. Onze pelgrimstocht kan in ieder geval qua weer niet meer stuk.

In Ferreiros is een drama gebeurd bij een Nederlands gezin, dat daar woont. Wij zijn in een later stadium langs deze woning gelopen. Twee gezinsleden hebben hier zelfmoord gepleegd en de zoon was op de vlucht, maar is inmiddels gevonden. Wij hebben toen de politiehelikopter rond zien cirkelen op zoek naar de zoon.

Vandaag hebben we heel rustig gelopen en weer tal van mooie plekjes terug in onze herinnering gestopt. Plekjes, die wij nog van drie en vier jaar geleden herkenden. En ook deze trip weer tal van bekende gezichten gezien. Maar vaak gebeurd het andersom. Men begroet ons, omdat wij, denken wij, heel erg herkenbaar zijn met onze Jacobussen om de nek en onze grijze koppen. Met veel bewondering voor dat ouder stel uit Holland.
Veelal moeten wij nadenken, wie was dat ook weer en waar kennen wij die van.

Zitten we hier op het terras in de herberg, maken we gelijk met een stel, dat een compleet andere route heeft gelopen. In Melide komen die route en die van ons samen en meteen staan we bij hun in de belangstelling. Dat gaat wat worden maandag a.s. in Santiago.

Onderweg heeft Rien nog een lelijke flater begaan. Komen we in een dorpje, zitten er twee Nederlandse dames op een bankje. Gelijk het gesprek aanknopen natuurlijk en weetjewatjes uitwisselen. Later als we verder lopen vragen we ons af, wat hun relatie is. We besluiten, dat het moeder en dochter moet zijn.
Komen we ze weer tegen bij een koffiestop, worden de leeftijden uitgewisseld. Wij 74 en 72 jaar. Zij 34 en 36 jaren oud. Rien flapt eruit, dat we dachten, dat het moeder en dochter waren. Stom natuurlijk en beslist geen compliment voor de 36-jarige.

En nu roept het eten, dus het verslag moet maar even wachten. Tot straks.

Zo hier zijn we weer. Het eten zit er in. Ook op zijn Duits: veel en lekker. Zoveel, dat Jo nadat zij de helft van de pasta aan Rien heeft gegeven, de rest nog niet op kon. Dit een vol bord salade voor, waarvan zij de tomaten en de olijven ook nog aan Rien heeft gegeven. Dus de buik van Rien zit overvol. Het resultaat van al die eetpartijen zien we wel bij thuiskomst op de weegschaal.

Nur bei Gott wird meine Seele still.
Von Ihm kommt meine Hoffnung.

Deze gedachte hebben we meegekregen tijdens de pelgrimsmis in Palas de Rei, die we gisteravond hebben bijgewoond en waar wij twee Hollanders een persoonlijk woord meekregen van de priester: "goedenavond".

Geschreven door RienenjoSantiago