Vanmorgen vertrokken met pikkels op de beentjes en billetjes. En ook hier weer aangekomen met pikkels op de beentjes en billetjes.
Na eventjes wandelen vanmorgen waren onze huidjes weer glad en kon af en toe een bleek zonnetje onze onderdanen verwarmen. Dit terwijl wij bergop liepen richting O'Cebreiro. Tijdens de twee uur durende klim konden we genieten van prachtige vergezichten. In O'Cebreiro werden we getrakteerd op enkele regendruppels ,maar niet de moeite om enige regenkleding aan te trekken.

O'Cebreiro is een van de bekendste pelgrim plaatsen op de camino Frances. Dit vanwege zijn autenthieke huisjes en wandelwegen. Het is eigenlijk een museumdorp, dat werd gestart in de 9e eeuw door benedictijner monniken om pelgrims te verzorgen. De kerk Santa Maria la Real is de oudste bewaard gebleven kerk aan de route. Het werd de plaats van het heilige wonder, dat zich omstreeks 1300 hier zou hebben afgespeeld. Volgende legende zou een vrome boer zich in een stormachtige nacht naar de mis in O'Cebreiro hebben geworsteld. Geringschattend had de niet al te vrome monnik gedacht: "Wat een domoor,om zulk hondenweer te trotseren alleen om een stuk brood en een beetje wijn te zien! " Op hetzelfde moment veranderden hostie en miswijn in echt vlees en bloed. Beiden zijn tentoongesteld in twee glazen fiolen. Kelk en hostie maken deel uit van het wapen van O'Cebreiro.

Tijdens de klim passeerden wij de grens van Leon y Castilla en Galicië.
O'Cebreiro is het eerste dorp dat je doorkruist in Galicië. Hier hebben we koffie gedronken, de kerk bezocht en het standbeeld van Elias Valina bewonderd. Die bewondering verdient Elias, omdat deze pastoor van O'Cebreiro de pionier was van de moderne Sint-Jacobsroute en van de gele pijlen. Medio jaren 1960 hield hij in heel Europa voordrachten over het belang van de camino en in 1984 markeerde hij voor het eerst met gele pijlen de route van Frankrijk tot aan Santiago. Wegaanduidingen die nu nog worden gebruikt.

Vannacht hebben we heerlijk geslapen met slechts ons drieën op de kamer. Dit staat in schril contrast met waar we vannacht gaan slapen. Hier staan 80 bedden dicht opeen. We zijn benieuwd. Vannacht slapen Jo en Rien voor het eerst weer eens samen in een bed. We zijn benieuwd.
Vanmorgen na het ontbijt om acht uur vertrokken en om 12.30 uur geluncht in Hospital. En nu beland in Fonfria. Ingeschreven, gedoucht, het gebruikelijke biertje, Radler en Cola. Daarna hebben Jo en Marco met de twee Nederlandse zusjes uit Roelofsarendsveen spelletjes Domino gespeeld. Rien weet niet of het helemaal eerlijk is gegaan, want hij is weer bezig met het verslag.

Met ons ging het vandaag zo goed, dat we het idee hadden om verder te lopen. Maar vanwege mist en kou hebben we daar toch van afgezien.
Morgen staat een korte etappe op de planning, maar als het weer en de beentjes meewerken, knopen we er misschien wel een stuk aan vast. Maar dat bekijken we morgen.

Onze weg is geen zacht gras.
Onze weg is een bergpad
met veel rotsen.
Maar hij loopt omhoog
voorwaarts naar de zon.

Geschreven door RienenjoSantiago