Vanmorgen met frisse tegenzin uit bed geklommen. Ik was nog moe van gisteren, ondanks dat ik vannacht heerlijk heb geslapen. Wel met de oordopjes in, want onze Italiaantjes waren nog laat in de weer. Al moet ik zeggen, dat ze om 10.00 uur stil waren. Gelukkig maar.
De afdaling gisteren zat toch in de benen en ik wist dat er vandaag nog eens 600 meter moeilijke afdaling stond te wachten.

Maar de ochtend begon al gelijk goed. Er wachtte een uitgebreid ontbijtbuffet met van alles er op en er aan. Kaas, ham, jam, joghurt, broodjes, noem maar op. Verschillende sappen, koffie, thee, melk, noem maar op. Nog niet eerder meegemaakt in Frankrijk of Spanje.
Ik kreeg tijdens het ontbijt ook nog het aangename gezelschap van een Nederlandse dame. Ik had haar al eerder ontmoet, maar nooit lang bij haar gebleven. Zij loopt als een kieviet, maar is door een blessure enkele dagen in Leon moeten blijven.

Na het ontbijt toch maar op pad gegaan en de lucht was mooi open. Dus nu wel van het prachtige landschap kunnen genieten. Ik waande mij echt in de bergen van Oostenrijk, zo mooi. De afdaling ging over geitenpaadjes en ik kreeg er steeds meer zin in. Begon zelfs Oostenrijkse liedjes te zingen, hetgeen menige snelle afdaler gefronste wenkbrauwen opleverde. Zal mij een zorg zijn.

Na de afdaling in Ponferrada beland. De laatste wat grotere stad op mijn Camiño. Ook een mooie stad met, op het moment dat ik er was, erg veel toeristen. Het plan was om er te blijven, maar het was nog maar half een en ik had geen zin om te stoppen. Dus in een winkeltje wat broodjes, kaas en sap gekocht en weer op weg. In een park even buiten de stad heerlijk geluncht op een bankje. Wat kan het leven van een pelgrim toch aangenaam zijn.

Ik had besloten om tot 15.00 uur te blijven lopen en dan op zoek te gaan naar een auberge. En om 15.00 uur kwam ik deze prachtige auberge tegen. Ik blijf het zeggen: in deze tijd hoef je geen zorgen te maken om slaapplaatsen in Spanje. Elk dorp heeft wel een auberge, waar ze je met open armen opwachten. Ik heb nog nergens in Spanje gereserveerd of ook maar een planning vooraf gemaakt. Ik volg de pijlen (heb zelfs mijn GPS nog niet nodig gehad) en ga na de middag een keer kijken wat de mogelijkheden zijn. Tot nu toe steeds mooie auberges gehad en maximaal 10 euro betaald voor een overnachting plus nog eens 10 euro voor een degelijke maaltijd. Al is die niet altijd gevarieerd. Gisteren weer eens spaghetti en kip met fruit na. Maar wel voedzaam en meer verlang ik niet.

Vanmorgen nog eens voor de spiegel gestaan en mijn lichaam begint toch weer wat normalere proporties te krijgen. Al blijf ik een deuk in mijn borstkas houden, maar wie maalt daarom. Dus Jo, ik zorg goed voor mezelf met stevige maaltijden en tussendoor ook nog eens voedzame tortilla elke dag bij de koffie.

En zo is mijn dag toch weer goed gekomen met uiteindelijk toch weer 26 kilometer gelopen bij aangenaam weer (geen regen). Ook geen zon, maar met een dun jasje aan was het goed te doen. En uiteindelijk in de herberg toch weer veel bekenden mogen ontmoeten. Nee, nee, mij hoor je niet klagen, maar ik kijk toch wel uit naar 6 juni, wanneer ik mijn liefje weer in de armen kan sluiten.
Beste Ludo: jouw schelpje heeft een mooi plekje gekregen op het Cruz de Ferro. Ook jou neem ik in gedachten mee net als al mijn dierbaren.

Nogmaals, ik maak geen planning, dus heb geen idee waar ik morgen belandt, maar:

Dat zien we morgen dan wel weer!

De lijfspreuk van deze Camiño van Rien v. H.

Geschreven door RienenjoSantiago