Laten we bij het begin beginnen.
Gistermiddag aangekomen in Mussidan. Eerst een biertje en een sinasje genomen in de plaatselijke pub. Daarna op zoek gegaan naar de refuge, die wij niet hadden kunnen reserveren, omdat wij niet wisten of wij Mussidan überhaupt wel zouden halen.
Tot 16.00 uur gewacht bij de refuge, want dan zou hij opengaan. Wat denk je, geen hond. Wij op zoek naar een hotel. Blijkt er in heel de stad een hotel te zijn. Gesloten met een telefoonnummer op de deur. Wij bellen. Ja, om 19.00 uur gaat hij open, dus bijna drie uur wachten. Wij weer naar de pub tot 19.00 uur. Terug naar het hotel en wachten. Komt er een jongedame langs, die spontaan voor ons gaat bellen. Krijgt de mededeling, dat het hotel pas om 22.00 uur opengaat. Zij verontschuldigt zich en zegt: C'est la France. Omdat wij het beu waren en zij onze verontwaardiging zag, bood ze aan om bij haar te komen slapen. Wij met haar mee. Komen we in een soort kraakpand, waar nog meer jongelui verbleven. Zo lief als ze is, bood ze ons haar bed aan en ging ze zelf op de sofa slapen. Merci beaucoup Laethitia. Laten wij even in het midden, hoe het kraakpand er verder uitzag. Maar we hadden een bed en hebben wat geslapen. Ze liet ons de douche zien, maar daar hebben we maar geen gebruik van gemaakt. Blijft het gegeven dat zij ons toch zomaar spontaan onderdak bood.
Omdat wij nog moesten eten, hebben we haar getrakteerd op een pizza. Toch het minste wat je kunt doen.

Vanmorgen alleen maar even gebruik van de toilet, die bestond uit een emmer met de deksel en omdat er geen water was moest er zaagsel over de behoefte. En daarna weer op pad. Met Jo ging dat ontzettend moeizaam vanwege de pijn aan haar voet. Na het ontbijt bij de bakker, toch naar de dokter, want zo ging het niet langer. Hopend op een wondermiddel of anders naar huis. Bij de dokter was het even zoeken naar de gevoelige plek, die al snel was gevonden, mede door de uitdrukking van pijn op Jo haar gezicht.
Oke, zei de dokter en schreef een brace voor met de mededeling dat zij hiermee verder kan lopen, omdat deze de zijkanten van de voet stevig ondersteunt. Onze verbazing en blijdschap was groot natuurlijk, maar ook een stukje ongeloof. Wij naar de apotheek om de brace op te halen plus nog wat extra pijnstillers en naar de bar/tabac om de brace aan te doen bij het genot van een bak koffie. Daarna op pad en hoe is het mogelijk, het werkt. Ze liep al een stuk gemakkelijker en sneller, dus hoera: Rien is trots op zijn wijffie.

De geplande 13 km vandaag gingen zonder moeite bij een beetje zon, maar ook een beetje regen. We wachten nu op ons avondeten en dan weer op tijd naar bed. De gastvrouw heeft al gereserveerd voor onze volgende slaapplaats. Wel 20 km verderop, eerder was niet mogelijk.
Hoe dat gaat, zien we morgen dan wel weer.
Vandaag geen wifi, dus hopelijk morgen twee verslagen.

A Demain met de groeten van trotse pelgrim en een stoere pelgrim.

Geschreven door RienenjoSantiago