Lieve volgers,

Ik beloofde jullie gisteren al een mooi reisverslag. En wij maakten vandaag veel me. Toen we vanmorgen opstonden, na een hele nacht een drenzig regentje, bleek onze camper onder het Sahara zand te zitten. Dakluik en panoramaraam geheel ondoorzichtig door zand en stuifmeel en regendruppels. Maar ook het voorraam en eigenlijk de hele camper zit onder het rode zand. De ramen een beetje schoongemaakt en na het ontbijt op weg. Eerst nog even afrekenen en daarna reed Stef voorop richting ons eerste doel: het klooster Melo Spileo. Maar zodra we de bergen inreden, werd het mistig van de laaghangende bewolking. Stef reed voorop en had soms niet meer dan 10 meter zicht. Gelukkig waren de bochten goed aangegeven met borden, was er een goede belijning op de weg en laat ook Google Maps iedere bocht goed zien. Maar het ging niet hard. Bij het klooster was het nog steeds mistig en wisten we niet goed waarheen te gaan. Dus maar besloten dat over te slaan en door te rijden naarKalavryta. Daar in de buurt gekomen lostte de mist op, maar de zon kregen we vandaag niet te zien. In Kalavryta vonden we een plekje voor de camper en zochten een café op voor een lekkere koffie en thee. Daarna bezochten we onze eerste grieks orthodoxe kerk. Wat een bijzonderheid. Schitterende fresco's en iconen. De dames staken een kaarsje op en de mannen maakten foto's. Daarna liepen we naar het gedenkteken. In 1943 is de hele mannelijke bevolking van het dorpje uitgemoord door de nazi's als vergelding voor een aanslag door de partizanen. 1430 mannen. Het monument herinnert ons daaraan. Het was opvallend druk doordat busladingen griekse scholieren bij het monument werden afgezet. Na dit bezoek aten we een broodje in de camper en vervolgden onze reis door het binnenland van de Peloponnesos.
Bij een kruising gaf Google aan dat we rechtdoor moesten. Wij vonden dat verdacht maar volgden zijn richting. En dat hebben we geweten. De weg ging naar beneden en werd steeds steiler en slechter. En door het vele remmen begonnen mijn remmen te warm te worden en te stinken. Dus in zijn eerste versnelling voorzichtig naar beneden.Bij een splitsing wilde Google ons rechtdoor hebben, terwijl een bord naar Ancient Olympia links af aangaf. Maar beide wegen zagen er niet aanlokkelijk uit. Rechtdoor ging zo wie zo niet, want veel te smal en de ander was niet veel beter. Dat werd dus zoeken op de kaart waar we zouden kunnen zijn. Maar dat lukte niet echt. Stef had ondertussen een lokaal persoon opgetrommeld, die weliswaar niets anders sprak dan grieks, maar ons wel wijs kon maken dat we beslist niet verder konden omdat het te smal was voor onze campers.
Andries zag eerst wel op tegen de steile helling, maar zijn lief stimuleerde hem en gaf aan dat het in Italië bij Thom en Elly ook gelukt was. Dank voor deze bemoedigde woorden en ze gaf onderweg ook aan dat het prima ging. Boven gekomen vertelde ze dat ze het zelf niet gedurfd zou hebben. Maar lief dat ze zo vol vertrouwen naast me zit toen we door de verschillende zeer scherpe haarspeld bochten naar boven reden. Bij de kruising aangekomen, gaf Google wel de juiste route aan. Blijft toch een vreemd apparaat. De weg was verder prima en na1,5 uur bereikten we Olympia en kwamen op de camping aan. Maar goed dat we twee dagen geleden gereserveerd hadden want de camping was vol. Yannes stond al vertwijfeld op ons te wachten (zouden ze wel komen?). We kregen een mooi plekje en konden aan de koffie en een borrel. Tegen acht uur aten we falafelballen, met salade en aardappeltjes en een zelfgemaaakte tzaziki (dank Bea). En nu weer aan het verslag.
Wat was het weer een enerverende dag met een schitterende tocht door het binnenland. Jammer van de wolken in het begin want toen hadden we een schitterend uitzicht kunnen hebben op de kloof waar het treintje doorheen rijdt. Ook de verdere tocht was mooi, maar heiig en zeker op het laatst met een oranje gekleurd wolkendek vol met saharazand. Dus jammer dat de zon niet scheen.
Wat raakte mij het meest vandaag, dat was toch wel de positieve insteek van Henriette toen ik het niet zag zitten om de steile weg op te rijden. Ik heb nogal de neiging om eerst beren te zien terwijl het heel erg meeviel. Maar ook het vertrouwen en de belangstelling van onze vrienden die na een afdaling toch even stopten om te vragen of alles goed ging gezien de warme remm en mijn twijfel over de steile helling. Het zijn allemaal van die schatjes die me omringen op deze mooie reis.

Morgen onze eerste dag blokken steen, potjes en botjes en ringetjes en dingetjes. Of te wel Ancient Olympia.

Liefs Henriette en Andries

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis