Het was vanochtend weer een stralende dag. En de kamelen waren allemaal weer op zijn plaats (gisteravond was de dromedaris-parkeerplek helemaal leeg, omdat allerlei groepen per kameel de duinen in waren gegaan om vanaf een duintop de zon in de woestijn te zien ondergaan).

De campingbaas (Brahim) kwam nog even informeren of we niet toch wilden blijven, want hij had nu genoeg plek en we konden grote plekken krijgen. Hij vond ons echt erg leuk en gaf nogmaals aan hoe blij hij was dat zijn zoons gisteren met ons mee mochten. Maar voor ons was het tijd om te vertrekken.

Eerst naar Rissani. Daar de camper langs de stoep geparkeerd en op zoek naar de Soukh. Die vonden we snel. Het was een met rieten matten overdekte marktplaats, met veel groentestalletjes. De dames deden goede inkopen om voor de komende dagen: weer veel verse groente en sinaasappelen (Stef perst iedere ochtend als er sinaasappels zijn, een glaasje vers sap voor ons. Hij is zo lief!).

Weer in de camper en op pad. Het volgende stadje werd wel een belevenis. De straat voordat we het stadje bereikten werd omgebouwd tot een brede allee, maar daar waren ze nog mee bezig, dus wij over een stuk onverharde weg. Maar in het stadje aangekomen, werd die weg nog slechter. Ze waren er wel mee bezig, maar dat betekende dat er vaak maar 1 rijstrook beschikbaar was, vol met kuilen en omdat het zo stoffig is (of dat er ergens een waterleiding was gesprongen), was de weg ook nog natgehouden. Wat voor ons betekende dat de campers door een bak natte leemgrond moesten ploeteren. Hadden we net het zand er een beetje af, zit hij onder de modder die lekker aankoekt bij de wielen. Maar na het stadje werd het gelukkig beter. Van de Hollanders van de NKC gisteren hadden we gehoord dat de weg erg slecht zou zijn, maar als het hier bij bleef dan was het prima. We konden lekker doorrijden.

Wat trouwens bijzonder was, is dat we kilometers door de droge, dorre woestijn reden, maar telkens in de verte de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas zagen liggen. Wij snikheet en daar moet het koud zijn. Ergens in een dorpje een terrasje opgezocht voor onze dagelijkse koffie/thee stop, en ook hier weer allervriendelijkst ontvangen. Toen we in een stadje kwamen waar ook een bank was, stopten we om geld te pinnen. Bij Stef ging het bijna mis en het duurde erg lang voor zijn pas weer terugkwam nadat we de transactie hadden afgebroken. Even zweten. Maar bij het postkantoor ging het prima. Na enige tijd vonden we een plekje bij een schooltje voor onze lunch. We hadden natuurlijk veel bekijks van de plaatselijke jeugd.

Wat ons trouwens opviel, was dat de vrouwen – naar mate we verder afkwamen van Rissani/Merzouga, minder gesluierd lopen. Natuurlijk wel allemaal een hoofddoek om, maar geen hele of gedeeltelijke gezichten bedekt. Bijzonder.

Na de lunch kwamen we bij een wegomlegging. Ze zijn de N10 gedeeltelijk aan het vernieuwen en dan leggen ze een onverhard traject over de woestijngrond aan. Het eerste stuk viel nog mee, hoewel het soms zo smal was dat je beleefd de tegenliggers voorrang moest geven (tenminste dat doen wij dan wel). Maar even later begon een stuk onverharde, rammelweg, van meer dan 5 km. Dus de snelheid naar de 20 km per uur, maar sommige personenauto’s vonden dat nog te snel en reden niet harder dan 10 km. En als je dan ging inhalen (en dus even snelheid maken) stuiterde de camper helemaal over de weg. Nu begrepen we waar de Nederlanders van de NKC het over hadden. Maar het is allemaal voor een betere weg en wij waren gewoon een paar maanden te vroeg. Trouwens overal in Marokko wordt aan wegen gewerkt en het wegennetwerk wordt zo steeds beter. Wat dat betreft (maar ook in vele andere opzichten) is Marokko een land in ontwikkeling. In ieder dorp of stad wordt gebouwd (en dan met beton ipv leem, maar ze schilderen het dan wel weer in mooie kleuren), er komen steeds meer hotels (Riads, vaak in oude kashba’s of in de vorm van een kashba, ze proberen wel de bouwstijl te handhaven). Alle Marokkanen hebben ook een mobiele telefoon en in ieder klein kruidenierswinkeltje (en daar zijn er honderden van) worden telefoonkaarten verkocht. Je hebt hier makkelijker een simkaart dan een bekertje ongezoete yoghurt.

Rond drie uur reden we Tinghir binnen en namen de weg de kloof in richting de Thodra Gorges. De weg ging vrij snel omhoog en dan had je een mooi uitzicht op de oase die zich in de kloof heeft ontwikkeld, dus tijd voor een fotostop. Je kon zien dat dit een geliefde plek voor toeristen was, want er zaten diverse verkopers van sjaals en sieraden.

We reden verder de kloof in en tegen half vier reden we Auberge Camping Atlas binnen. Een schitterende kleine camping, onder de palmen en tussen de rotswanden in. Het is een hotel, met daarachter in de tuin plek voor een kleine 20 campers. We kregen 2 plaatsen naast elkaar onder de palmen en tegen een olijf- en sinaasappelboom. Het riviertje uit de kloof loopt achter de camping langs. Werkelijk weer een idyllisch plekje waar we ons onmiddellijk thuis voelen. Dus stoelen in de zon en lezen, borrelen en eten. Rond vijf uur verdween de zon achter de rotsen en dan wordt het ook meteen koeler. Nog wel buiten gegeten, maar voor de koffie/thee toch maar naar binnen. Het was weer een mooie tocht en we zitten op een schitterende plek in de Thodrakloof. En morgen wassen en op de fiets de kloof verder verkennen. Het moet nog mooier worden, is ons beloofd.

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis