We beleefden onze avonturen vandaag al vroeg. Nog maar net van de camping af, reden we Tinghir binnen. Alleen maar om wat groente en yoghurt te kopen op de markt. We parkeerden de campers op de doorgaande weg langs de stoep. Onmiddellijk kwam er een Marokkaan op ons af en vertelde dat zijn broer in Breda woonde (ze hebben allemaal familie in Nederland!). Hij wilde ons de weg wijzen naar een joodse kashba met synagoge en een plaats waar vrouwen traditionele voorwerpen maakten. Hij benadrukte dat hij er geen geld voor wilde hebben en ons zodra we bij de vrouwenplaats zouden zijn, ons vaarwel zou zeggen. En het was een plaats om dingen te kijken en we hoefden niets te kopen. We lieten ons meetronen in de veronderstelling dat het dichtbij was. Maar hij leidde ons via allerlei straatjes en de medina (waar we anders nooit geweest zouden zijn) via de kashba (een heel groot gebouw met overdekte en smalle straatjes waar verschillende families wonen). Dit was een Berber Kashba en vroeger woonden er veel joden. Dat kon je nog zien aan de grote deuren van de kashba die afgesloten konden worden.

Na 20 minuten lopen en van alles gezien te hebben kwamen we bij een huis waar een vrouw ons al stond op te wachten. We moesten naar binnen en daar hingen allemaal heel mooie kleden. In dit huis werden kleden geweven met een ondergrond van kamelen-, schapen- of lamswol en versierd met zijde. Werkelijk schitterende kleden. We werden meegenomen naar een kamer waar een groot weefgetouw stond en daar werden 4 krukjes voor ons neergezet want we moesten aan de thee. Dit huis (en de commune eromheen) fabriceren de kleden en fungeert als groothandel. Handelaren vanuit heel Marokko komen daar om kleden te kopen en ze voor veel geld in Marrakesh te verkopen. De thee werd geserveerd door Mohammed, eigenaar van het pand. En die liet zijn vrouw ons diverse schitterende tapijten zien. Vooral bij een tapijt (wat wij een smyrnakleed zouden noemen) had hij veel plezier. De onderkant is ruw en wordt in de zomer als bovenkant gebruikt, de zachte kant in de winter. Maar volgens Mohammed ook voor het maken van kinderen (standje x: mannen op de knieën), want daar was het lekker zacht voor. Hij had er veel lol bij en vroeg aan Stef of hij niet zo’n kleed wilde en toen Stef aangaf daar geen behoefte aan te hebben, vroeg hij of hij “kaput” was.

Uiteindelijk bleek natuurlijk dat wij daar een kleed moesten kopen, wat we geheel niet van plan waren. Dus maar opgestapt (ondanks dat er steeds meer kleden werden getoond). Mohammed vond dat niet leuk en liet ons zonder een woord vertrekken (nadat wij een fooi aan de vrouw hadden gegeven). De man die ons bij de camper had opgepikt was dus niet zomaar iemand, maar liep daar om toeristen op te pikken voor de kledenshow.

We verlieten het pand, maar toen was de vraag hoe we weer bij de camper konden komen, want we stonden midden in de medina met allemaal kleine straatjes met winkeltjes die veel op elkaar lijken. Maar na enig zoeken kwamen weer op het plein bij de groentestalletjes. Eerst maar aan de koffie (Henriëtte had wel thee, maar hoewel wij vroegen om eau chaude, kreeg ze een kannetje met allemaal groenvoer erin en heel veel suiker). Daarna werd er door de dames uitgebreid inkopen gedaan (veel groente, fruit, yoghurt, water, etc.). Bepakt kwamen we weer bij de camper aan en na de parkeerwacht zijn bijdrage gegeven te hebben (ik gaf hem 5 dirham, want dat stond op het bord, maar dat was te weinig want dat was voor een kleine auto en wij hadden heel grote auto’s, dus werd het 8 dirham en een “stylo” (pen), reden we de stad uit.

Het was meteen weer een grote dorre, woestijnvlakte. We hadden afgesproken dat we ergens onderweg zouden eten, maar er waren weinig dorpjes en we wilden niet in het stadje eten voor de kloof omdat dat wellicht te toeristisch zou zijn. Dus een paar kilometer voor Boumaine de Dades, stopten we voor een wegrestaurant. Ze hadden daar alleen maar tajines, maar dat vonden wij best. We bestelden 3x een kefte en 1x een poulet au citron. Even wachten, maar daar waren de pruttelende schalen. Het smaakte heerlijk, alhoewel de kefte wat beperkt was met alleen gehaktballetjes en kruiden en iets van tomaten. Bij het afrekenen bleek dat we voor nog geen 160 dirham heerlijk geluncht hadden.

We reden het stadje Boumaine in vervolgens draaide de weg zich de Dadeskloof in. Het eerste deel is een schitterende vallei, waar de rivier de Dades zorgt voor water voor de plantages en de vele vijgen, amandel en olijfbomen. Opvallend was wel de afwezigheid van de palmen die we juist gisteren zoveel gezien hadden. De weg draaide regelmatig omhoog en gaf dan een schitterende gezicht op kashba’s en huizen in de dorpen. Na 25 km kwamen we aan in Ait Oudinar en vonden snel onze camping. Was op 1 camper na, leeg. Maar we vonden het prima (in de loop van de middag kwamen er nog 2 campers bij). De ene camper was van een jong Nederlands stel, met 2 kleine kinderen, die de camper in Marokko hadden gehuurd. Even verhalen uitwisselen is altijd leuk.

De rest van de middag lekker lezen, tenminste Bea en ik, want Henriëtte ging de binnenkant van de camper soppen (kijken of we van het zand uit de woestijn af kunnen komen) en Stef deed dat met de buitenkant van zijn camper (doe ik wel als ik thuis ben). Bij het avondeten (een broodje), konden we toch wel goed merken dat we op hoogte zitten (bijna 1700 meter), want het werd snel fris. Dus na het eten en afwassen snel ieder in zijn eigen camper.
Morgen gaan we op zoek naar de werkelijke kloof, moeten daarvoor wel nog 500 meter klimmen en gaan dat met 1 camper doen.