Toen we vanochtend opstonden deed de simkaart het nog steeds niet. Hoezo zou de storing om 24.00 vannacht afgelopen zijn! We besloten om bij het vertrek eerst maar richting de telefoonwinkel te rijden. We pakten de campers weer in, fietsen op de dragers. Vooral die van Stef en Bea moest extra vastgezet worden, want er iets is in de drager afgebroken, maar de montagekit lijkt goed te helpen. We betaalden de camping (80 dirham per nacht per camper, en dat voor het meest idyllische plekje).

In de Maroc Telephone winkel aangekomen, werden we weer allervriendelijkst ontvangen door de directeur (gisteren had ik het nog over een beambte, maar op zijn naamkaartje staat directeur), hij snapte ook niet wat er aan de hand is. Ging van alles uitzoeken (bijvoorbeeld dat op onze oude simkaart nog 5GB beschikbaar was, terwijl wij dachten dat hij het niet meer deed en het budget van 10GB op zou zijn). Maar de nieuwe simkaart kreeg hij ook niet aan de gang en we kregen ons geld terug. Doen het voorlopig maar weer met de oude.

En toen op weg naar wat later zou blijken een schitterende camping in de woestijn. We reden Zagora uit en kwamen direct in een schitterend woestijn/steppe landschap terecht. We reden op een zeer goed berijdbare weg, die iets hoger lag dan de woestijn, net of je over een dijkje reed. Trouwens we hebben helemaal niet te klagen over de wegen. Over het algemeen zijn ze zeer goed en vooral de N-wegen. Kom je op witte wegen op de kaart, dan wordt het wel wat minder, maar de N-wegen zijn prima. Ook hier veranderde het landschap steeds, dan weer over een steppe-achtige woestijn, dan weer langs en over rotsachtige heuvels. Het opvallende is trouwens dat op veel plaatsen toch weer geprobeerd wordt om nieuw leven in de boerderijtjes te krijgen. Blijkbaar is er soms wel water beschikbaar, want we zagen veel waterbekkens en landbouwveldjes die geïrrigeerd worden. Ze telen hier watermeloenen en andere groenten. We hebben wel bewondering voor het ondernemerschap en doorzettingsvermogen van deze Marokkanen.
Na een goed uurtje rijden kwamen we in een stadje aan, zagen een boulangerie (nou ja een huis met een loket), dus stoppen om een broodje te kopen. Even later was er ook een restaurantje waar we stopten voor onze dagelijkse Nosnos/Cafe Noir/L’eau chaude pour le the. We hadden veel bekijks. Even buiten het dorp stopten we voor het maken van een foto van een begraafplaats, en dan stromen de kinderen op je af. Ze willen allemaal graag een stilo (pen/potlood), bonbon of dirhams. We gaven deze kinderen een potlood en een viltstift. Daar zijn ze erg blij mee.

Na bijna 100 kilometer gereden te hebben (in 2 uur!) kwamen we bij een bord van de camping. Gaf aan dat we rechtsaf moesten (onze tomtom gaf aan nog 3 km verder en dan linksaf, coördinaten kloppen dus weer eens niet). Het zou een onverharde weg zijn, maar het eerste stuk was prima. Maar na 2 km hield het asfalt op en reden we over een pad, dwars door de woestijn. Het stoof flink, want het is zand op stenen. De weg voerde ons dieper de woestijn in, via de bedding van sommige droogstaande beekjes. En wij ons maar afvragen waar hier ergens een camping zou moeten zijn. Plotseling zagen we een ommuurde locatie met palmen, en jawel hoor, hier is onze camping (Camp Serdrar, www.camp-serdrar.com , leuk om eens te kijken hoe zo'n camping eruit ziet). We werden hartelijk welkom geheten door Ibrahim, de eigenaar. Hij vertelde dat het seizoen over is, vanaf nu wordt het te heet. Dus het was heel rustig, meer dan voldoende plek. Na ons geïnstalleerd te hebben, aten we een broodje met omelet en even rustig lezen/of de oogjes dicht in de zon. Heerlijk.
Om een uur of vier besloten we een korte wandeling te maken buiten de camping. Want hoewel het een schitterende camping is, is het jammer dat er een muur omheen staat, want nu zie je niets van de omgeving (maar als het een beetje waait ben je blij met de muur, want die houdt het zand dan tegen). Het is echt schitterend om zo de woestijn in te lopen. Het is hier een enorme vlakte met mooi gekleurde stenen.

Net toen we terug waren en we een kopje thee hadden gezet, werden we door Ibrahim uitgenodigd voor een welkomst thee in de berbertent. We kregen aldaar een heerlijk (niet al te zoete) muntthee en de menu kaart met het tarief van de camping en het menu van het restaurant (de tent is ook het restaurant, hoewel er ook nog een binnenrestaurant is). Op onze vraag hoe iemand hier een camping kon beginnen, vertelde Ibrahim dat zijn vader in 1987 dit grondgebied heeft gekocht. Omdat er een natuurlijke bron is, wilde hij daar een boerenbedrijf beginnen. Dat ging in het begin aardig, maar vanaf 2004 werd het zeer droog in dit gebied en leverde het boerenbedrijf niets meer op. Omdat er wel eens 4x4 auto’s langsreden en wilden overnachten, besloot de familie een camping te beginnen. En dat lijkt nu een redelijk succes. Er komen veel groepen (vorige week nog 2 groepen van de NKC). De camping heeft ook nog enkele chambre d'hotel en diverse berbertenten in de verhuur.

Na de thee ceremonie terug naar de camper voor een potje Tokken, waarbij Andries zijn biertje in de woestijn kreeg. Na het eten en afwassen was het onderhand donker geworden en ontvouwde zich boven ons een schitterende sterrenhemel. Ons waren meer dan 1000 sterren beloofd, nou die waren er. Dus weer een cadeautje en een schitterende plek. Hiervoor kwam ik in ieder geval naar Marokko om zo in de woestijn te zijn. We hebben dan ook besloten om hier een nachtje extra te blijven en morgen een wandeling te maken in de woestijn naar een plek met zandduinen en fossielen.

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis