Omdat velen van jullie vandaag gereageerd hebben op het blog van gisteren, met dat jullie het zo jammer vinden dat jullie nu ’s morgens geen blog meer kunnen lezen en helemaal uit jullie ritme gehaald worden, heb ik besloten onze laatste uren in Marokko ook nog even vast te leggen. En wie weet volgt er nog wel eens een leuk verhaal. Want we gaan nog een paar dagen samen verder.

We vertrokken vanochtend om half acht vanuit Chefchaouen in een miezerige regen/laaghangende bewolking. En toen hadden we onze eerste verwondering al gehad. Toen we gisteravond aan de beheerder (een jonge jongen, die volstrekt niet geïnteresseerd was) vroegen of we al konden betalen, gaf hij aan dat dat pas morgenochtend bij vertrek kon. Ook als we om half acht vertrokken. Toen Bea en ik vanochtend om kwart over zeven voor de deur stonden, was deze nog gesloten. We hebben toen de nachtwaker maar wakker gemaakt en hem het bedrag van de camping (wat we gelukkig gepast hadden) in zijn handen gedrukt. Want de jonge beheerder was nergens te bekennen.
Na een klein uurtje rijden in de nattigheid, maar wel met een mooie regenboog en over een prima weg, werd het eindelijk droog en kwam de zon er even door. Helaas van korte duur, want toen we nog een goede 30 kilometer van Tanger Med (de haven) af waren, begon het weer te regenen en flink ook. En het werd niet meer droog voor we op de boot zaten. Niet zo’n leuk afscheid van Marokko, want dan denk je aan zon en warmte en niet aan kou en regen. Maar ja, we hebben gelukkig weken lang mooi weer gehad, alleen de laatste week viel wat tegen.

Bij de haven begon het proces van inchecken, paspoortcontrole en douane. Goed dat we op tijd waren, want het hele proces duurde bijna 1,5 uur. Eerst werden we naar een loket verwezen om ons in te checken. Er stond een mannetje bij het loket die onmiddellijk onze tickets vroeg en het in orde zou maken. Hij wees ons dat een ander mannetje met ons mee zou lopen voor het omwisselen van het geld. Bea en Henriëtte liepen met hem mee. En werden flink belazerd. Ze werden niet naar een bank gebracht maar een ticketloket. En daar kregen ze veel te weinig euro's terug voor de dirhams (je mag geen geld uitvoeren, dus alles moest hier omgewisseld worden). Ook het mannetje bij het loket was niet zuiver, want toen de tickets geregeld waren, wilde hij geld voor het afhandelen van de aanvraag. Dit zijn dus mensen die erop uit zijn om je te belazeren. Jammer, want we hebben namelijk zo'n enorm positief gevoel overgehouden over de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Marokkanen. Maar blijkbaar hier in de haven niet. Kostte ons wel een paar tientjes en frustraties.

Daarna de paspoortcontrole, dan wordt je paspoort gescand en moeten ze wachten tot ze iets zien in de computer (heel traag waarschijnlijk) en kunnen ze weer een stempel in je paspoort zetten. Stef en Bea hadden nog de pech dat er een Marokkaan voor hen stond waarbij het allemaal heel lang duurde. Vervolgens naar de douane om de camper uit te klaren. Dan sta je voor een hokje waarbij 3 beambten aan een loket zitten, de eerste om het nummer op het inklaringsbewijs in een groot boek te schrijven, daarnaast iemand die meekijkt en dan wordt het inklaringsbewijs doorgegeven aan een derde persoon die er iets mee doet in de computer. Stempel op het kaartje en weer verder. Het regende, dus had niemand zin om naar buiten te komen, dus controle met hasjhonden en controle wat je meenam, werd maar overgeslagen bij ons. Enige honderden meters verder weer in de rij. Nu moesten de auto’s en dus ook onze camper op een verhoging staan en werd er een rijdende röntgenscanner langs gereden. Tijdens het scannen moesten wij de auto uit. Controle of er geen vluchtelingen in je camper zitten. Zou het ook werken voor hasj??
Dan naar de opstelplaats voor de boot. Stef en Bea waren eerst verkeerd gereden (inrit voor de vrachtauto’s) en daarna nog een keer naar een verkeerd nummer. Maar uiteindelijk stonden we allemaal in het goede vak. Een goed kwartiertje wachten en toen kon de camper de boot oprijden. We stonden bijna vooraan, want het was heel erg rustig.

Boven in de boot een plekje gezocht en koffie en een broodje gekocht. Konden we meteen wennen aan de Europese prijsstelling, want 3 koffie, 1 thee en 2 bocadillos (broodjes) was evenveel als een lunch met 4 tajines kefte.
Aan boord heerlijk zitten Tokken (1-1) en na een goede 2 uur (de boot vertrok minimaal een half uur te laat) konden we weer naar de camper.

Vanaf de boot linea recta naar de Lidl om de koelkast en vriezer weer vol te laden en onze alcoholvoorraad weer aan te vullen (whiskey, limoncello, wijn).
Daarna nog 25 kilometer (wederom door de wolken met regen als we een heuvel overgaan) en daar is camping Rio Jara en ja hoor, de blauwe lucht komt eraan. Even later zitten we heerlijk in het zonnetje aan de koffie/thee en daarna aan de borrel (heerlijk zo’n glaasje whiskey na al die tijd). Als avondmaaltijd hadden de dames een sandwich kefte bedacht (Marokkaans brood gevuld met een gehaktmengsel met tomaat en ei). Het brood was niet het lekkerste brood dat we in Marokko gegeten hadden, maar het was een voedzame maaltijd. Morgen rijden we gezamenlijk naar Beas de Granada (kleine 300 km) om daar nog een dagje te blijven voor de was en het schoonmaken van de camper. Daarna gaan we elkaar verlaten. (Huil, huil, huil!)

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis