De lucht was weer strakblauw toen we opstonden. Er hingen alleen wat wolken tegen de hoge bergen aan. Dus lekker buiten ontbijten. En vervolgens betalen (74 dirham voor 1 nacht zonder douche) en op weg. Want het zou een lange reisdag worden, 207 km door de Anti Atlas (voorgebergte van het Atlas Massief) en we hebben dit op ongeveer 6 uur geschat. Het eerste deel van de route voerde ons over een smalle weg met veel tegenliggers. En omdat die veelal niet opzij gaan, moesten wij iedere keer met de rechterkant de berm in. En die berm ligt 5 – 10 cm lager dan het asfalt en bevat veel stenen en kuilen. Dat was dus iedere keer stilstaan en weer optrekken en hopen dat er niets stuk gaat.
Maar op een gegeven moment veranderde de weg in een schitterende asfaltweg, met 2 rijbanen, breed genoeg om elkaar te passeren, alleen kwamen we toen bijna geen auto’s meer tegen. En het landschap werd met de minuut mooier. Zo mooi dat je eigenlijk om de haverklap wilt stoppen voor een fotoshoot. Het was echter ondertussen wel bewolkt geworden (en we zaten erg hoog, mijn inschatting tegen de 1500 meter), wat afbreuk deed aan het fotograferen en het was koud door de stevige wind. Maar we genoten, ook al ging in de auto de kachel aan. En bij iedere bocht om een berg, was het landschap weer anders. Soms vlak met veel stenen, soms gewoon ruig met hoge bergen en liep de weg via haarspeldbochten omhoog en omlaag. Het was werkelijk een genot. En dan die kleuren!

Tegen 12.00 bereikten we een stadje en besloten een stop te maken voor koffie/thee. Eerst even te ver doorgereden, maar toen vonden we een plekje voor het restaurant. De koffie smaakte heerlijk en Henriëtte kreeg een glas thee met haar eigen theezakje erin. En dat voor 29 dirham. Je gaat je bijna schamen dat het zo weinig kost. Dat is toch soms wel het gevoel hoor als je zo door het land rijdt. Want in dit woestijn/berglandschap wonen ook nog mensen in kleine huisjes en je vraagt je wel eens af hoe die aan een inkomen komen. De vrouwen werken op het land, of lopen met enorme bossen stro/bloemen kilometers langs de weg. De mannen hangen wat bij de koffiehuizen of zitten in de moskee. En altijd maar weer zwaaiende kinderen. En daar rij jij dan met je grote camper doorheen. Je voelt je dan wel erg rijk, maar een beetje schaamte is er ook. We stopten voor het maken van een foto. Er stonden 2 vrouwen met een ezel. Ze gaven direct aan dat ze niet op de foto wilden (wilden we ook niet), maar de ezel mocht wel op de foto. Henriëtte gaf ze een aantal pennen waar ze heel blij mee waren.

Na de koffiestop werd de weg minder, het begon te hobbelen en de camper te rammelen. En toen was er plotseling een omleiding. Want de weg volgt de rivier en omdat die zo kronkelt moeten we ook regelmatig door de (droge) rivier, vaak zijn de bruggen dan stuk en worden we langs de bruggen via de rivierbedding geleid. Dat betekent dus onverhard, steil omlaag de bedding in en aan de andere kant er via een steil klimmetje weer uit. Gelukkig rijden we allebei in een sterke camper die dit aankan. Maar het maakt de tocht nog avontuurlijker.

In dit desolate, maar schitterende landschap, stopten we om in ons oventje de broden van gisteren even op te piepen zodat we lekker vers en knapperig worden. Maar er stond een guur windje en het was koud buiten de camper, dus maar binnen lunchen. Daarna werd de weg ook beter en reden we in een goed uurtje naar de camping waar we tegen vier uur aankwamen. Het is een prima camping met goed/schoon sanitair en voor het eerst zelfs wc papier. Over de campings en het sanitair zou je een heel blog kunnen schrijven, hoewel we het gevoel hebben dat het allemaal steeds beter wordt. We hebben heel matige voorzieningen gehad, maar ook heel goede. En bijna overal hebben we warm water in de douche en dat is al heel wat.
Morgen rijden we naar Ouarzazate, 170 kilometer maar over een grote weg, dus daar zullen we dan wel weer op tijd zijn.

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis