Hallo volgers,

Ja alweer het tweede blog en weer een reisdag. Wij zijn geen echte camperaars die dagen nemen om ergens te komen. Dus geen binnenwegen en maar 100 tot 200 km per dag. Nee, wij hebben een doel (Rutar Lido in Oostenrijk) en dan willen we daar dan ook gewoon naar toe. Dus vandaag gewoon ruim 470 km over de snelweg. Alhoewel het vanmorgen wel even door me heen schoot om te blijven. Het was een mooie camping in wat leek een mooi gebied. En het weer was prima, een strak blauwe lucht. Zouden we kunnen verkennen. Maar toch maar vertrokken na een ontbijtje in de zon. Kwart over tien zaten we in de camper, na bij het hotel de camping te hebben betaald. Al snel misten we een afslag, maar onze trouwe gids Google Maps leidde ons via allerlei leuke binnenweggetjes naar de snelweg. Door een mooi glooiend landschap dat ontsierd wordt door de vele windmolens. Nuttig maar wel jammer van het uitzicht. Op de snelweg al vlug de eerste baustelle. Ondanks de mooie wegen, besefte ik me vandaag weer waarom ik het niet zo leuk vindt om door Duitsland te rijden. Al maar die baustelle bij viaducten of kilometers wegverbreding etc. En dus veel file en omdat wij inclusief spiegels breder zijn dan 2.20m moesten we in de rij met vrachtwagens. En duurde de reis in plaats van 5 uur wel 7 uur (inclusief onze lunchstop voor een pastrami caprese). En ondertussen ook nog enkele regenbuien. Eindelijk weer eens vocht in de lucht. Tegen half zes kwamen we aan bij de camping municipal van Straubing. We vonden een mooi plekje. Na een kopje thee/koffie en een borrel liepen we tegen zeven uur naar het centrum op zoek naar een pizzeria. Andries met Google Maps in de hand. In de auto is dat handig, maar lopend is het zoeken welke kant op. Dus een beetje dwalen door een mooie stad. De pizzeria uiteindelijk gevonden, maar leek alleen afhaal te zijn. Dus terug naar het centrale plein en bij hotel Graubunden vonden we een tafeltje. Andries bestelde . wijn maar dat had nog wel wat voeten in aarde. De serveerster vroeg dan ook waar ik vandaan kwam gezien mijn uitspraak. Duits was nooit mijn favoriete vak. Ik at flammkuchen met spek en rucola en Henriette had cevapcici.
Nog een ijsje bij de Italiaanse ijsboer en weer naar de camper. Andries ging nog even buiten lezen, maar had veel overlast van de muggen. Dus net als Henriette maar naarbinnen voor dit verslag. Al met al weer een mooie dag ondanks de files. En dan is reizen en uit eten in het buitenland toch weer meer avontuur dan een vakantie in Nederland. Andere bewegwijzering en eten bestellen in het Duits maakt het voor ons bizonder en genieten we van de andere sfeer en cultuur. Morgen nog ruim 400km en dan zijn we in ons blote paradijsje en kunnen hopelijk snel uit de kleren en genieten van de zon op ons blote velletje. De weerberichten zijn prima. Nu nog een wijntje en lekker slapen in ons campertje.

Liefs Henriette en Andries

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis