Voor het verzenden van het blog gisteravond, moest ik helemaal naar de andere kant van de camping lopen (in het donker, met een zaklantaarn) want daar is de ontvangst van de wifi van de camping prima en kon ik het blog aan jullie sturen.

Toen wij vanmorgen opstonden was de wind eindelijk gaan liggen. Een groot deel van de nacht bleef het waaien en omdat er dan niets open kan in de camper (alles komt dan onder het zand te zitten), was het best benauwd. Maar nu was het mooi weer. Dus ontbijten (voor het eerst een broodje, want de yoghurt is op) en inpakken en om half tien reden we de poort van de camping uit. We hebben hier 2 schitterende dagen gehad. Via de 3 km onverharde weg en 3 km asfalt, kwamen we op de hoofdweg uit en reden richting Mezouga. Een ritje van 208 kilometer. Het was (behalve in en rond Tazzerine) een prima weg, dwars door echt woestijngebied. Hier is het blijkbaar erg droog, want er is weinig landbouw te vinden. Alleen als er ergens een bronnetje is en een paar palmen, dan zie je eventueel ook wat geiten.

Na 1,5 km reden we een stadje binnen en zagen een restaurantje, dus stoppen voor de koffie/thee. De eigenaar was erg blij dat er wat toeristen stopten, want hij begon hele verhalen tegen ons te vertellen in het Frans. Moesten regelmatig vragen om wat langzamer te praten, maar was verder goed te volgen. Daarna weer verder. We reden door heuvelgebied, maar meestal over eindeloze, droge vlakten. Soms stak er net een kudde dromedarissen (kamelen zie je hier helemaal niet) de weg over of zagen we ze op de vlakte lopen.

We reden door Rissani, een vrij grote stad. We konden niet zo gauw een soukh vinden, maar zagen wel een groentestalletje en stopten om wat groente te kopen. Stef had vlak daarvoor ook een Orange winkel gezien. Dus router etc. mee en wij naar de winkel. Bleken er 2 tegenover elkaar. We kozen degene die er het meest modern uitzag. Er zat een dame achter de balie en wij vroegen om een nieuwe simkaart, en vroegen of eventueel de oude op te waarderen was. Kon allemaal volgens haar, maar het opwaarderen lukte niet omdat wij geen telefoonnummer van de oude simkaart hadden (ligt ergens in de camper, maar waar?). Dus maar een nieuwe, had wat voeten in aarde (moest volgens haar geactiveerd worden in een andere telefoon). Samen met haar hulpje (man/vriend/collega?) lukte het en we stopten de kaart in de router. Maar omdat daarvan de batterij leeg was, konden we het niet direct controleren. Terug bij de camper (de dames hadden ondertussen boodschappen gedaan), geprobeerd, maar helaas, de kaart werkte niet. Dus Stef en ik terug naar de Orange winkel. De dame was heel vriendelijk (traditioneel gekleed inclusief hoofddoek, maar sprak vrij goed Engels) en probeerde van alles. Ze kwam er niet echt uit en besloot toen de hulp in te roepen van de winkel aan de overkant. En na verloop van tijd (ondertussen waren we al een half uur bezig) kwam ze blij terug. Bleek dat we de pincode niet moeten gebruiken, maar de kaart rechtstreeks in de router stoppen. Nu deed hij het weer en wij blij.

Op weg naar Mezouga, zagen we in de verte de rode duinen al opdoemen. Werkelijk een schitterend gezicht, zo'n enorme vlakte en daarachter de gekleurde duinen.
Na een goed half uurtje kwamen we in een plaatsje voor Mezouga aan, daar is de camping die we uitgezocht hadden (obv de goede ervaringen van Stef en Bea van 8 jaar terug). Het is een camping aan de voet van het Erg Chebbi duingebied, en vanuit de camping lopen we zo de duinen in. We reden de camping op en toen bleek dat er een Franse groep zou komen. Ze hadden nog wel een plekje (was 1 plek maar konden wel 2 campers staan). Na enig gemanoeuvreer en gedraai stonden we op onze plek. Wat dicht op elkaar, maar morgen gaat onze overbuurman weg en dan kunnen we eventueel verkassen. Het gaat prima zo. Snel tafels en stoelen naar buiten want we moeten nog lunchen (en het is ondertussen al half vier).

Na de lunch zaten we goed en wel in de zon, toen het begon te waaien en even later kwam er weer een zandstorm over ons heen. Dus gauw alle deuren en ramen dicht, en wij naar binnen, maar alles zat alweer onder het zand. Bij de borrel 2 spelletjes Tokken. Stef en Andries hebben, uit frustratie dat we aldoor maar verliezen, besloten minstens een week niet meer te Tokken. Wat een frustrerend spel is dat.

We besloten het eten te beperken tot soep en brood met een hartige vulling, op basis van flapjes die we in Zagora gekregen hadden van de campingbaas. Het smaakte heerlijk. Net toen we klaar waren met eten, waarschuwde de medewerker van de camping ons, dat er een schitterend zicht was op de duinen. Door de ondergaande zon, waren ze helemaal rood gekleurd en daarboven was een regenboog te zien. Dus gauw camera gepakt, maar het mooie rood was al verdwenen, maar de regenboog was prachtig.
Morgen doen we het rustig aan en gaan wat wandelen naar de duinen.

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis