Het werd vandaag een afwisselende dag. We werden vanochtend gewekt met regendruppels op de camper. Er trok een buitje over Tiznit, net voldoende voor het stof. Na het ontbijt vertrokken we voor onze reis naar Tafraout. Weldra zaten we op een mooie weg door een licht glooiend, maar erg droog landschap. Bijna geen boom te bekennen, alleen rotsen, kleine plantjes, zo nu en dan een schaaps-/geiten-kudde. Na enige tijd kwamen we bij onze eerste oase/wadi. Een wadi is een inkeping in de woestijn, meestal gevormd door een rivier. In een wadi – en ook op de plaats waar we stopten – staan plotseling palmbomen en cactussen en bloeiende oleanders. Dit komt omdat in de wadi soms nog wat regenwater wordt vastgehouden. Na de stop ging de weg omhoog, we rijden hier de voorlopers van het Atlasgebergte in, het landschap werd steeds droger en ruiger en de weg slingerde zich naar schitterende uitzichten. Dus tijd voor een foto stop.

Na verloop van tijd kwamen we in een stadje/dorpje aan en stopten voor een bakkie koffie. Henriëtte vroeg om heet water en liet een theezakje zien. De ober nam het zakje aan en even later kwam hij met een kannetje heet water met daarin het theezakje. Hij begreep dus prima wat we bedoelden. Stef en Bea hielden het bij een nosnos (soort cafe au lait) en Andries een espresso. En we kregen er allemaal een flesje water bij. En dat voor 30 dirham. Bijzonder was onze ontmoeting met enkele schoolmeisjes. Drie meisjes in keurige witte jasjes (schooluniform of zo) kwamen giechelend op ons af. Twee daarvan kwamen aan ons tafeltje en riepen Bonjour, Ca va?? en gaven ons allemaal een hand. Ze spraken een paar woorden Frans, maar waren al zo onder de indruk dat ze ons een hand hadden gegeven, dat ze snel verder liepen. De derde vond het helemaal niets en liep stug door. We kochten ook nog een paar Marokkaanse broden en 6 eieren (koop je hier per stuk). En weer op weg, we deden rustig aan want er is veel moois te zien. Soms zien we dorpjes midden in de wildernis - maar wel altijd met een moskee. De huizen werden hier tot voor kort van leem gemaakt, en als een huis dan niet meer beviel of de bewoners trokken weg, dan werd zo'n huis (Kashba) aan de natuur overgeleverd en brokkelt vanzelf af tot er nog alleen een ruïne is. Tegenwoordig bouwen ze hier ook met betonstenen, dat is veel steviger en vergaat niet. Maar wel jammer dat de traditie verdwijnt. Verder zien de dorpen er hier prima uit en we zien ook heel veel mooie huizen en weinig krotten.

Even later reden we weer een col op, en voor ons reed een vrachtwagen beladen met tegels. Deze kwam amper vooruit op de steile hellingen. Ook al hadden we weer even gestopt voor het maken van foto’s, de vrachtwagen zat ons in de weg. We kropen met 10 km per uur de berg op. Na verloop van tijd stopte de auto in een dorpje en konden wij verder. De weg werd ondertussen minder goed, smal en geen middenstreep. En afgekalfde kanten, dus net genoeg ruimte op de weg voor 1 auto. Gelukkig was het erg rustig, maar als we iemand passeerden moesten we de berm in. Tegen 13.00 uur kwamen we in Tafraout aan, de camping die we uitgezocht hadden was helemaal leeg. Dat vonden we wat vreemd en namen dan maar de camping die daar 100 meter voorlag. Een prima stek, binnen muren, maar met een mooi uitzicht op de bijzondere heuvels met rood/roze stenen die elk moment naar beneden konden vallen.

Na een korte lunch bij de camper, liepen we naar het stadje. Die is beroemd om zijn leren schoenen/pantoffels, babouches genoemd. Henriëtte en Bea kochten mooie geborduurde en Andries de befaamde gele. Als je de achterflap invouwt dan krijg je slippers, dat doen alle mannen hier. Ze zijn gemaakt van echt kamelenleer.
Het begon ondertussen een beetje te spatten, dus we liepen naar een restaurant om wat te drinken. En net op tijd, want er barstte een flinke (onweer)bui los boven het stadje. Inclusief hagelstenen. Dus de verhalen dat het in de woestijn niet regent, kloppen niet, want het spoelde hier van de weg af. En daar zaten we dan als toeristen, kou te leiden in onze korte/driekwart broek. Toen het na een uurtje droog was, liepen we terug naar de camper (ong. 1,5 km). En omdat de straat iets omhoog liep voor ons, kwamen grote stromen water ons tegemoet en als er een auto passeerde dan moest je echt uitkijken (hoewel de bestuurders ook afremden en probeerden zoveel mogelijk om de plassen heen te rijden, voor ons). Bij de camper lekker binnen aan de borrel en het eten.

We hebben besloten morgen door te rijden naar Taliouine, dat is wel 200 km, dus dat wordt een dagje autorijden.

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis