We reden op tijd de camping af. Beneden bij de weg gaf de TomTom aan dat we naar rechts moesten, terwijl ons gevoel linksaf aangaf. Maar ook de Garmin van Stef wees naar rechts. Dus naar rechts en even later een weggetje in naar links. Nou ga nooit zomaar op de TomTom af, en check eerst goed de kaart, want nu kwamen we op een landweggetje uit. In het begin ging het nog wel, de weg werd daar verbreed, wel veel stof maar geen kuilen. Maar na een km of 2 begon de ellende. Er bleef bijna geen asfalt meer over en dan was het alleen nog een reepje in het midden van de weg met diepe kuilen en een scherpe rand naar de buitenkant van de weg. Wat had onze camper te lijden. Na 5 km over deze vreselijke weg kwamen we op een hoofdweg aan. We besloten onze kaart te volgen en reden de andere kant op naar Meknes.

Even later kwamen we uit op de weg die we wilden. Voor een deel door de stad, maar dat soort routes (met drukke rotondes, stoplichten die om de haverklap op rood schieten en stilstaande auto’s op jouw rijbaan) zijn we gewend. Na de stad reden we richting Khemisset. Een goede weg, met soms een hobbel of kuil. De fietsen achterop staan dan wel erg te schudden en rukken aan de fietsendrager. Gelukkig blijft die zitten. Na een goede 2 uur kwamen we bij ons eerste reisdoel. In de NKC route die Andries had aangeschaft en uitgeprint, stond dat er een mooi meer was, ideaal voor een koffiestop. Dus wij het weggetje in bij Dayet et Roumi. Leek eerst nergens uit te komen, maar even later zagen we een terras. Dus stoppen en koffie en thee bestellen. De man sprak geen woord Frans en dat bleek ook wel toen hij even later met 4 koppen koffie aankwam. Maar even later werd de thee voor Henriëtte gebracht. Het was een schitterende plek.

Weer in de camper en op weg. Alleen ging onze TomTom toen gek doen, want die wilde ons iedere keer de andere kant op hebben. Dus maar op de kaart en de borden gereden, maar dat ging op een gegeven moment fout (Andries moest teveel opletten voor de kuilen, Henriëtte wees naar een camper bij een restaurantje en ja hoor, wij de verkeerde afslag op de rotonde). Gelukkig zag Henriëtte het al snel. Dus de regie (het voorop rijden) maar aan Stef overgelaten. Even later kwamen we aan bij een kloof, de Gorge de l’Oued Khorifla. Hier zouden we stoppen voor de lunch, dus op een kleine smalle strook de camper geparkeerd en een broodje gemaakt. Heerlijk zo dit bermtoerisme in het gele veld, met een schitterend uitzicht op de kloof.

Nog 80 km naar de camping, dus maar weer snel verder. Even later dirigeerde een motoragent ons naar de kant. En gaf aan dat er een wielerronde aan de gang was (Nationale Ronde van Marokko) en dat we even moesten wachten. En ja hoor, daar was de kopgroep al. En veel nakomers. We moedigden ze allen aan. Toen we weer verder reden zagen we dat ze net een col waren opgeklommen, maar ook dat er al wat afhakers waren. Die waren gewoon omgedraaid en reden terug naar de startplaats.

Tegen vijf uur kwamen we aan in Mohammedia. We wilden eigenlijk naar de supermarkt, maar die konden we niet echt vinden en we wilden ook naar de camping (stel je voor dat er geen plek meer is). De dames kochten wat groente bij een stalletje aan de kant van de weg (dat zie je hier overal). En even later stonden we op een mooie plek op camping L’Ocean Bleu in Mohammedia. Snel de was doen, want er was een wasmachine. Borrelen en eten (kalkoen met ratatouille) en we konden weer aan het blog. Morgen gaan we een dagje naar Casablanca (Micah: wij gaan de moskee in!!!)

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis