Vandaag een verhaal over onze belevenissen in Meknes. Maar eerst even iets anders. Want jullie denken natuurlijk na al onze verhalen dat de reis een en al lol is, maar er is ook een andere kant aan Marokko en die merken we vooral in de ochtend bij het opstaan. Daarom eerst wat foto’s van het sanitair (en heb ik het netjes gehouden door alleen de buitenkant te fotograferen). De wc’s bestaan hier deels uit Franse hurktoiletten, maar gelukkig ook een enkele zit-wc. Ze zitten achter louvre deurtjes zodat je kunt zien wat er buiten je wc hokje gebeurt. En van wc-papier hebben ze hier nog nooit gehoord. En dan de douches. Van deuren hebben ze hier ook nog niet gehoord, alleen een gordijntje dat natuurlijk niet sluit. En na het gordijntje begint direct de douche, dus uitkleden voor of achter het gordijntje (gelukkig gaan wij altijd in onze badjas, dan heb je geen gedoe met broeken die uit en aan moeten). En dan ook maar hopen op warm water, want dat is er ook niet altijd. En als we het ochtendritueel gehad hebben dan moeten we de verkopers (tenminste hier op deze camping) van ons afhouden: theeverkopers (heerlijke zoete muntthee voor als je dat lust, wij dus niet), hoedjes verkoper (schitterende mutsen gebreid door zijn moeder en maar 2 stuks voor 10 dh/1 euro). Bleek later dus 10 euro!

Even voor 10.00 uur stond de taxi al voor ons klaar. En met een kleine 20 minuten werden we gedropt voor de poort Bab Mansour op een groot plein. Wij op zoek naar de Medina en na enig zoeken en vragen vonden we die. Maar we hebben pech, het is vandaag vrijdag en dan is het ochtendgebed (om 13.00 uur of zo) belangrijker en waren bijna alle winkeltjes in de Medina dicht. Alleen straatverkopers, groentestalletjes en een enkele ongelovige, had zijn/haar nering uitgestald. En we hoorden ook nog dat het Mausoleum van Moulay Ismail, de stichter van Meknes, gesloten was vanwege de restauratie. En we hadden ook nog onze Capitool gids dan wel Globetrotter reisgids vergeten. Dus maar een beetje op eigen houtje door de Medina geslenterd. Schitterende smalle straatjes en vooral de ingangen van diverse moskeeën waren schitterend van vorm en kleur. Na enige tijd wilden we de Medina weer uit naar het grote plein om wat te eten, maar we konden de weg niet vinden. Gelukkig zijn er dan altijd mensen die je willen helpen en ons door de smalle straatjes loodsen. Maar we wilden eigenlijk wel in de Medina eten, dus op zoek naar een restaurant met een terras (op het dak). Iemand hoorde dat en bracht ons naar een Riad (soort hotel) waar op het dak een terras was. Met werkelijk een schitterend uitzicht over de stad. We bestelden alle 4 een speciale tajine die je alleen in Meknes kunt krijgen: kalfsvlees met kaneel, rozijnen en amandelen in een heerlijke saus. Samen met brood, smaakte dit voortreffelijk. De prijs was voor ons doen wat aan de hoge kant, maar wie zeurt er eigenlijk als je voor 10 euro per persoon eet en ook nog een glas verse jus d’ orange erbij.

Vervolgens liepen we de wijk uit, door de schitterende poort Bab Mansour op weg naar het koninklijke paleis. En toen deed zich iets wonderlijks voor. We bleken al de hele dag gevolgd te worden door een Marokkaanse vrouw in een turquoise lange jurk en rode hoofddoek. We hadden al het idee dat we haar de hele ochtend in de Medina verschillende keren tegen waren gekomen, maar nu stond ze buiten het restaurant op ons te wachten (had daar dus de hele tijd gestaan toen wij aan het eten waren) en volgde ons naar de Koninklijke Stad. Op een gegeven moment lieten we haar voor ons lopen, maar dan hield ze ons (en met name Stef) heel goed in de gaten of we niet een andere kant opgingen. Na verloop van tijd liep ze ver voor ons uit en ging ook een andere weg in dan wij. Maar even later liep ze weer vlak achter ons en volgde ons naar het grote plein, waar wij wat gingen drinken. Het was ondertussen 4 uur en onze voetjes begonnen zeer te doen na de wandeling door de stad en om vijf uur zou de taxi ons weer ophalen. Dus wij namen plaats op een terras, maar onze stalkster ging bij een tafeltje achter ons zitten. En wij ons maar afvragen wat de dame bezielde om de hele dag achter ons aan te sjouwen. We waren even bang dat ze op onze kosten op het terras zat, maar dat was gelukkig niet zo. En toen wij om vijf uur weer in de taxi stapten, stond zij buiten en zwaaide naar ons. Toen we het verhaal aan de taxi chauffeur vertelde was zijn reactie “Oh my God!”.

De taxi bracht ons in sneltreinvaart (reed vreselijk hard, haalde overal in, zodat we achterin misselijk werden) weer terug naar de camping. Daar buiten lekker aan een biertje en napraten over onze belevenissen van vandaag. Wat zou die vrouw toch bezield hebben, ze leek erg gecharmeerd van Stef, maar ja wat wil je dan? En napraten over de roekeloze taxirit. Wat een dag!

Geschreven door Henriette.en.Andries.op.reis