Ik (Heddy) ging gisteravond eerder naar bed, was zo slaperig dus maar alvast naar bed gegaan, het gevolg is dat ik vanmorgen zo vroeg wakker ben geworden, namelijk om tien voor half zeven...en dacht: het is nog zo vroeg, dus maar proberen om verder te slapen 😴 en dat lukt maar niet omdat ik ook nog naar de wc 🚽moet. Op de wc zittend blijkt, dat ik ook nog moet poepen...dus wat mij betreft: ik ben klaar voor vandaag dus... ik schrijf op een papiertje voor Jan, dat ik naar de wifizone ga om te kijken of ik alsnog aan de achterstand van Pindat kan werken.
ik zie dan alleen eerst de schoonmaker van terras en zwembad, die ik gisteren ook al gezien heb. Zij zwaait 👋 naar mij, blijkbaar herinnert zij mij nog. En is wel nieuwsgierig wat ik gisteren en vandaag nou met de computer doe. Ik laat aan haar zien... foto's uploaden en op Pindat zetten en dan publiceren. Zij steekt haar omhoog met een grote lach. Zij begrijpt nu waarom het lang duurt... ik zei wifi: 👎 Zij moet lachen. Maar ik heb heel wat kunnen afwerken, ook al doet het zo traag, maar dit altijd beter dan niks, toch...

Jan doet mijn taken in de caravan dan over, zodat ik het kan afronden. Jan heeft geen geduld voor foto's op een slakkentempo te uploaden.
Hij denkt, dat het op een andere manier vlugger gaat, ik blijf NEE zeggen, maar dat wilt hij niet geloven... dus ik laat hem de foto's verkleinen maar dit is echt een extra werk want Pindat doet het zelf, en het gaat even snel als de foto"s die door Jan verkleind zijn. Mannen, he...😉😝

Wij zijn op tijd vertrokken... gelukkig was het echt meegevallen in het dorp die wij niet kunnen vermijden. Als eerste zien wij de tractor.
Wij zijn weer de bergen tegengekomen waar wij op gereden hebben... Het is heel ver weg, maar de weg is toch wel zichtbaar.
Dan komen wij de andere soort bergen tegen, geheel van rotsen met zeer weinig of geen groen. En dan opeens weer de bergen die erg groen zijn, vervolgens rijden wij op de wegen, die het gevoel geven, dat wij in Nederland zijn. Tussen de twee bergen zijn er dorpjes. Deze dorpjes zijn zo verschillend! Alsof ze uit een andere land of cultuur komen.
Onderweg zien wij geregeld hier en daar, nooit in grote getale maar vaak eentje of twee langs de wegen. de grote steel met veel gele bloemetjes , zie foto's. Wie weet hoe heet deze bloem, wij kunnen niet vinden op het internet. Dit zien wij weer, toen Jan gaat stoppen om te plassen... en toen heeft hij voor de zekerheid de autobanden opgemeten. De ene autoband, zelfs elke keer dezelfde band lekt een beetje... dus bij tanken weer laten oppompen.
ik blijf in de auto en dacht bij mijzelf: zal ik leuke foto's maken via de autospiegels en het resultaat is best leuk geworden, hopelijk jullie ook.

Wat ons ook opgevallen is, mooie gele kleur mos op de bergen. Dit ook in grote getale, wat wij niet eerder hebben gezien.
Het is duidelijk, dat ieder berg een eigen leven heeft! De ene berg is zo groenig, de andere is zo kaal, dwz alleen van steen, de andere helemaal vol met olijfbomen, de andere met felkleuren: mos, brem, etc.

Een uur later zien wij ineens in de verte de windmolens bovenop de bergen. Dit zijn dan de eerste Griekse windmolens. Jan moppert waarom windmolens, er is veel meer zon dan wind, dus beter zonnepanelen. Ik roep uit, dat ik er geen verstand van heb, en dat de Griekse regering wel een reden voor heeft om de windmolens te nemen in plaats van de zonnepanelen. Wij kunnen er niks aan doen, dus gewoon loslaten en accepteren dat er de windmolens zijn. Een tijdje later beseffen wij pas, dat wij op deze berg terecht zijn gekomen want wij zien de windmolens nu heel dichtbij, wij rijden er langs en dan dalen wij weer van de berg af om naar de volgende berg te kunnen rijden. Dan zien wij de windmolens weer in de verte... wel mooi om te zien en te beseffen, dat wij op deze bergen gereden hebben. Het geeft ons nog steeds een verwonderend gevoel. Wij hebben dan ook geen spijt dat wij deze weg genomen hebben!
Dit is precies hetzelfde met de brug, wij hebben daarover gereden en daarna zien wij deze brug heel ver weg. Dan zijn wij weer heel hoog in de bergen. Wij zijn zelfs daar even gestopt op de top van de berg om foto's te maken.
Ook zien wij een soort kriskras weg, maar wij hebben totaal geen idee wat het zou zijn. iemand van jullie die het weet?

De natuur kan zelfs snel veranderen: ineens staan wij bij de zeer kale bergen en ook nog die dicht bij elkaar staan. Het is echt heel mooi om erdoor te rijden. Daarna zien wij ook ineens een azuurblauw plek, namelijk de punt van de zee! En die azuurblauwe plek wordt steeds groter en groter. Wij kunnen zelfs zien, dat wij straks beneden op deze wegen zullen rijden.

Toen denken wij: weer een kusmoment 💏 maar ook een handmoment🤝 uit het liedje van Jan: Geef me je hand, dan zal ik voor altijd bij jou blijven... nog steeds hebben wij de lol bij zulke momenten. Zal zeker nooit vervelen, denk ik...😀

Uiteindelijk rijden wij langs de kust van deze azuurblauwe zee! Maar het is nog 25 km naar de camping... dus het zal wel achter de berg worden... Onderweg zien wij een klein kasteeltje op een eiland. Misschien dat wij ernaar toe gaan, een van de komende dagen.
En dan krijgen wij de drukte van de stad Nafplio. Het is altijd even wennen aan die drukte en al die gebouwen en appartementen.
Maar gelukkig weet Jan weer zonder schade de stad uit te kunnen rijden.

Na de stad blijkt dat er een soort woestijnweg naar de camping is. Daar zien wij weer een schildpad, 🐢deze keer wat groter dan de vorige schildpadden dus ik ga kijken en wou een foto maken. Door de lens zie ik een kapotte schild... en vraag me gelijk af of ie nog wel leeft of niet. Een stok gepakt en getikt op de schild. Nee, helaas leeft ie niet meer, dus het is onze eerste ervaring met een dode schildpad!

De woestijnweg is 10 km lang, pfff, maar er zijn gelukkig ook mooie bergen te zien! Verder wat arbeiders die aan het werk zijn...en dan zien wij ineens een bord staan: Iria Beach 1,5 km... nou, dat houden wij nog wel even vol... en even later staan wij bij de camping. 😁
De eigenaar staat klaar om ons te verwelkomen, hand 🤝 gegeven en meteen wegwijs gemaakt... en toen gelijk onze caravan goed neergezet.
Daarna een dutje gedaan...😴😴, het is ook zo behoorlijk heet, 34 graden! 😰

Onder het eten plaag ik Jan met het fototoestel. zo dicht mogelijk foto's maken waardoor hij verlegen van wordt.😏 Zo schattig om te zien!😍😋
Na het avondeten rond acht uur zijn wij gaan zwemmen 🏊🏼‍♂️in het zwembad. Lekker water, dus even lekker baantjes gezwommen en Jan wat foto's gemaakt, ook van de zonsondergang. Toen staat een duif op een elektrische draad, alsof hij ook naar deze zonsondergang kijkt.

OJa, tijdens het eten komen de vogels heel dicht bij onze tafel. Ouders met hun kindjes... en deze kindjes eten uit de snavel van de ouders. Mij gelukt om foto's ervan te maken. Deze vogels zijn niet zo schuw als in Nederland. ze zijn blijkbaar gewend aan de kampeerders.

En toen wij gaan afwassen, zien wij verschillende zwaluwnesten op het plafond, dus de vogels vliegen heen en weer tijdens het afwassen.
Morgen gaan wij Nafplio bezoeken... tot morgen dan...

Geschreven door HeddyenJan