Vandaag verlaten we Kroatië en rijden Montenegro binnen. Eerst betalen bij de camping. Ontzettend vriendelijke man. Ik vertel dat we verder reizen naar Montenegro naar de camping in Budva. Dan vertelt hij van een mooie camping in Kostanjica en geeft mij een foldertje. Het is halverwege Budva, maar wel een mooie uitvalsbasis voor een bezoek aan Kotor. We overleggen samen. Het ziet er wel mooi uit. We voeren het in op de navigatie. 65 km. Wel dichtbij voor 1 dag rijden.

Maar al snel blijkt dat zo'n afstand hier heel anders is. De snelheden wisselen onderweg heel snel elkaar op. Van 60 naar 50. 100 meter verder weer 90 om dan weer te zakken naar 40. Na een uurtje sta je dan ineens voor de grens. HOERA, denken wij: een heel korte rij.
Maar het is juist wachten, wachten en nog eens wachten. Allerlei kentekens zie je ineens staan. Albanië, Montenegro, Italië, bussen uit Griekenland. Even zitten we te overleggen of we de caravan af koppelen en de bus te nemen. 😁 maar na een half uurtje zijn we ook aan de beurt.

Paspoorten afgeven. Nu wordt er streng gecontroleerd. Ook bij ons. Autopapieren worden gevraagd. Er wordt van alles in de computer ingevoerd. Paspoorten gaan door de scanner. Buiten liggen de drugshonden te slapen. Gelukkig maar, want met die 2 flessen canabisolie in de caravan wordt ik gelijk in de boeien geslagen. Pfffff........ eindelijk mogen we door. Ramen weer dicht, airco weer aan, en weer gaan met die banaan.

Hahaha. Mooi niet. 500 meter verder staat ineens weer een rij. Blijkt dat we alleen Kroatië nog maar verlaten hebben. Nu staan we aan de grens van Montenegro. Hoop maar dat de drugshonden hier ook slapen. 😂 Ook hier weer een half uur in de zinderende hitte. Nadat we alle papieren terug hebben willen we aan rijden. Staat er ineens een beambte te zwaaien. Wil weten wat we gaan doen? To the camping? Vraagt hij. Ja natuurlijk.....waar ga je anders met zo'n caravan naar toe. Maar we mogen niet klagen. We hebben toch graag dat al die terroristen worden tegen gehouden aan de grens? Nou dan, dan moet ik ook niet zeuren.

Nog 32 km te gaan. En de navigatie zegt nog 3 kwartier rijden. Nou dat belooft wat. 😣 Eerste indruk... slechte wegen, slechte chauffeurs. En druk in de dorpen. Voetgangers langs de drukke weg. De unie ziet het liefst dat deze mensen zich aanpassen aan onze maatstaven, maar is dat eerlijk? Mogen we dat vragen aan deze mensen? Zolang ze mijn portomonee maar niet jatten, mogen ze hun eigen gewoontes van mij houden. Ik pas mij hier wel aan.

Maar 3 kwartier later zien we toch het bord van de camping. Tweede indruk.... vriendelijke mensen.

Eigenaar staat net klaar om in de auto te stappen. Maar stapt uit. Laat ons eerst de hele camping zien. Wijst ons een plaats aan. Krijgen meteen een code voor de WiFi en wijst ons de weg naar het strand en supermarkt. Bij vragen mogen we altijd langs komen.

Eerst alles op de plaats en aansluiten en aanvullen. Daarna samen een stukje gewandeld naar strand en supermarkt. Water en brood. Meer hebben we niet nodig. Niet dat we het zo slecht hebben hoor. Maar de rest hebben we allemaal nog. Een jonge vrouw probeert ons te helpen als ik vraag of het water met of zonder koolzuur is. "Bubbels? Sprinkling? Gas?" Eindelijk snapt ze het. Maar ze moet het ff vragen aan de chef. "I speak only a little bit english", zegt ze. De chef houdt haar lachend voor de gek. Als we de winkel uit lopen staan ze nog te lachen. Ik maak een compliment bij de kassa juffrouw omdat zij perfect Engels spreekt. De chef moet nog harder lachen.

Morgen gaan we op advies van de camping eigenaar naar Kotor. Met een tussenstop in Perast. Op de terugweg via Tivat en met de veerboot terug. Kortom weer een avontuur morgen. 😂

Geschreven door HeddyenJan