Gisteravond heeft het behoorlijk gewaaid, logisch als je bij de zee kampeert…
Ik vind het heerlijk, en heb zelfs geen last van de kou. Jan daarentegen juist veel last vd kou door de wind, dus maar weer de hoodie weer gebruiken, zelfs de cape wordt gebruikt. Jan ziet bij de waterkraan: vele slakken naast elkaar, alsof ze op hun beurt wachten om een slok water te kunnen krijgen.
Wij kunnen de golven horen ruisen. Wel leuk om mee te maken met mijn CI.
Voor de zekerheid meer ramen niet te ver openlaten, ook ivm regen, dat zou kunnen komen, toen wij naar bed gaan.
Vanmorgen zijn de ramen wel wat nat maar de grond is droog en de zon schijnt volop.
Na het ontbijt het reisverhaal van gisteren op de website gezet, je moet ervoor een stuk verder lopen om een sterkere WiFi te krijgen.

De eigenaar van deze camping komt op een gegeven moment bij ons, een praatje met Jan over van alles. Ook om te vragen of wij lekker geslapen hebben. Hij verveelt zich misschien ook, hij is in zijn eentje in zijn caravan, die ook functioneert als receptie vd camping. Wij zijn nog steeds de enigen.

Rond tien uur zijn wij klaar met alles, dus wij rijden richting Bar, een stadje in Montenegro voor Stari-Bar. Wij moeten dan wel eerst via de slagboom vd camping, en het gaat niet automatisch zoals wij wel gewend zijn. Maar ik moet dan uitstappen en dan een pin eruit trekken en owee, je moet de slagboom beslist niet loslaten, maar vasthouden anders gaat het weer naar beneden. Zo’n slagboom zien wij allang niet meer in ons Holland. Dus puur ouderwets en armoede…
In Stari-Bar is er een zeer oud fort/oud stadje te zien.
(Info daarover: Stari Bar is een aandoenlijk stadje in Montenegro een paar kilometer landinwaarts gelegen van de kuststad Bar. Het dorp ligt met zijn 2000 inwoners aan de voet van de berg “Rumija”. Stari Bar is in de 6e eeuw gesticht als een Romeinse vesting plaats. In de eeuwen erna werd het stadje veroverd door Venetianen, Serven en Hongaren. Om later weer deel uit te gaan maken van het Ottomaanse rijk. In 1877 claimde Montenegro de stad terug na een hevige strijd om het aquaduct van de stad. In 1979 bezweek het aquaduct door een aardbeving waarna het jarenlang in puin lag. Men verkoos ervoor eerst de oude stad naar het fort op te knappen. Tegenwoordig zijn Stari Bar en het aquaduct weer in hun oude glorie te bewonderen. Tijdens een wandeling door het historische deel van Stari Bar en tussen de ruïnes van het oude fort zijn de verschillend invloeden van de overheersers goed terug te zien.)

Er is wel heel veel beschadigd, maar het blijft toch prachtig om te zien. Je moet ervoor wel eerst naar boven rijden, gelukkig kunnen wij meteen parkeren , vlak ervoor, het kost maar € 2,00 voor de hele dag. Anders moet je veel meer naar boven lopen.
Je ziet meteen van al die levende winkeltjes ondanks dat het zondag is, iedereen wilt dat wij daar iets kopen, maar wij blijven gewoon doorlopen. Het is een flinke trappenklim en anders een steile pad… alles van de zeer oude stenen. Gelukkig weer goed afgelopen met de wandelstok en de arm van mijn manneke.
Ongelooflijk loopt een veel oudere meneer met twee volle boodschappentassen in zijn handen met gemak naar boven, kennelijk woont hij daar en is gewoon gewend om steil te lopen.
Kun je raden, wie wij weer tegengekomen zijn? … nu voor de derde keer, de schildpad, ze lijken allemaal zo sterk op elkaar en ook even groot. Misschien loopt hij ons wel achterna…

Toen wij op een soort balkon staan, moet ik ineens denken aan Verona, een balkon waar Romeo en Julia hun liefde hebben getoond. Jan en ik hebben toen zin in iets komieks, dus wij spelen Romeo en Julia na… en wij proberen de goede foto’s van te maken, valt niet mee als je de ene hand moet hebben voor het drukken op camera. Maar enkele foto’s zijn geslaagd, nou volgens ons, en hopelijk ook volgens jullie!

In dit fort wordt er ook gerestaureerd, dus wij zien de mannen ermee bezig, wel interessant om te zien. De ene man moet de stenen hebben, maar pakt ze niet zomaar op, maar juist oplettend ivm de afmetingen.
Verder zijn er in allerlei gedeelten de kapotte onderdelen goed bewaard om na het kunnen maken of deze weer te gaan gebruiken. Ze willen dat er in de toekomst een museum, een theater, een galerij komen. De andere Nederlanders horen ons praten, en zijn met ons gaan praten, uitwisselen waar wij zijn geweest en met welk vervoer etc… ze maken ook een rondreis, maar geheel gereserveerd via een reisbureau.

Bij de uitgang zijn de mannen ook bezig met de restauratie en de ene man vraagt aan ons: uit welk land komen wij… Nederlanders, Holland…. Man knikt van ja… Amsterdam…

Op de terugweg naar de auto nemen wij lekker een ijs. Ik een kokosijs en Jan zoals altijd: kersenijs… Kokusijs smaakt echt verrukkelijk! Zal ik wel vaker nemen…tenminste als ik achteraf geen last krijg van mijn maag.

Terug op de camping zien wij nog steeds alleen maar onze caravan, dus nog steeds de enigen op deze camping. Maar ach, het bevalt ons uitstekend, want wij missen de drukte niet eens. Leuk om mee te maken, toch…
Wij krijgen ook te horen, dat “opa” van Jan vanmiddag overleden is. Hij is heel oud geworden, 97 jaar en wij weten al, dat het gaat gebeuren. Gelukkig is hij rustig overleden.

Daarna zijn wij naar de zee gelopen in onze zwemkleding om te gaan zwemmen. Jan loopt meteen in het water, en blijft alsmaar lopen, maar hij gaat niet dieper… ideaal voor de kinderen als ze hier komen kamperen.
Het water is niet echt koud, maar toch wel iets te koud om heerlijk te kunnen zwemmen.
Ik heb het geprobeerd, Jan ook, en dat is voor ons voldoende.

Ook besproken, dat wij morgen weer zullen vertrekken dus wij gaan Montengro verlaten en gaan naar Albanië. Wij zijn echt benieuwd hoe Albanië eruit zal zien en wat wij daar zullen ervaren/meemaken.

Geschreven door HeddyenJan