Om half 7 gaat onze wekker. Weer tijd om op te staan. Voor mij geen probleem, maar voor Heddy is het elke dag vroeg. Straks in Griekenland nemen we wat meer tijd om uit te slapen. Om acht uur zijn we klaar en gaan samen naar Dona om afscheid te nemen. Wat een lieve vrouw was dat. Samen met haar man runt zij hier de kleine camping. Maar dit is de vriendelijkste plek en het lekkerste gegeten. Meteen staat Dona klaar om de weg uit te tekenen als we vertellen dat we naar Himarë gaan. Er gaat een weg via Roskovec, maar die moeten we niet nemen omdat die smal is en vol zit met kuilen. “Not good for caravan”, zegt ze. Wij moeten eerst een stukje terug waar we vandaan kwamen, naar Lushnje. Ik koop nog een fles van die lekkere zelf gemaakte 🍷wijn.Er wordt ook nog uitgebreid geknuffeld en gekust💋💋💋, vooral de vrouwen. Dona zegt, dat zij ons zal missen. Wij haar ook, zeker weten! Daarna gaan we aankoppelen en vertrekken we. Op de oprit van de camping merk ik dat ik vergeten ben om de caravanspiegels te monteren. Ik stop, en meteen komt Dona informeren of alles 👍 is. Ja hoor, alles is goed, maar zonder spiegels 'I get a ticket from police', zeg ik. “No, no, not in Albania”, zegt ze. Toch maar ff monteren, want dan zie ik achterop komend verkeer veel beter. Heddy en Dona gaan weer knuffelen en kussen 💋💋💋en Dona zwaait ons uit. 🖐 We zien bij Dona zelfs een traantje😪. Daarna zijn we echt weg.

Al snel komt de rotonde. Goed uitgelegd, maar toch nemen we de verkeerde weg. Wij merken tegelijk het meteen, en zien kans om meteen te keren. Daarna nemen we de goeie afslag naar Lushnje, al twijfelt Heddy nog een beetje. Na een 20 minuten komen we bij de rotonde van Lushnje en nemen de afslag Fier. De SH2 is een goede weg waar je 80km mag, met stukken waar je wordt afgeremd naar 40 omdat er gevaarlijke kruisingen zijn. Dat klopt, want uit het niets wordt er vanaf links en rechts overgestoken door auto's, maar ook fietsers en mensen met vee🐂🐑🐄. Dan komen we in Fier. Best een grote stad. Kleurrijke torenflats, en brede wegen, maar het verkeer zelf is weer chaos. Zoals we dat gewend zijn. Mensen zijn wel vriendelijk, want sommige zwaaien zelfs als ze ons zien. We vallen dan ook behoorlijk op met een gele kentekenplaat en een grote caravan er achter. Midden in de stad gaat de goede brede weg ineens over in een smalle en slechtere weg. Maar we komen er weer zonder kleerscheuren vanaf. Eenmaal een stuk buiten de stad gaan we zelfs een echte snelweg op. De A2 zegt de navigatie en de borden. Op de kaart staat echter A3. Nou ja, maakt ook niet zoveel uit. 110km/u mag je hier. Maar het vreemde is dat je hier geen verkeer ziet. We zijn de enigste. Een enkele auto komt ons voorbij, maar we hebben de hele weg bijna voor ons zelf. Langs de kant staan nog nieuwe tankstations, en parkeerplaatsen met hotels. Nog allemaal leeg.

Als we Vlorë naderen houdt de snelweg ook ineens op. We rijden in Vlorë langs het strand en de haven. Als we de boulevard verlaten laten we ook de stad achter ons, en rijden een tunnel in. Nu wordt het weer bergachtiger. Eerst rijden we door het plaatsje Orikum. Er zit een vrachtauto voor ons die heel rustig rijdt. 15km/u sukkelt hij de berg op. Het gaat nog niet echt steil naar boven, en ik ga hem voorbij. We gaan steeds hoger. Boven de bergen zie je wolken ontstaan die vol met vocht zitten. We rijden door het nationale park Llogora. Ik zie een bord van nationale kampioenschappen paragliden. Hier gaat het ook met haarspeldbochten steil naar boven. Het valt me op, dat er maar een maatstaf is in borden, nl 10% helling naar boven of beneden. Iets anders heb ik niet kunnen ontdekken. Maar sommige stukken zijn behoorlijk steil. Wij komen in de korte tijd van 110m hoogte naar 1000m door de vele scherpe haarspeldbochten. Heddy zit af en toe met een knoop in de maag,🤢 zij maakt zich zorgen om de caravan of het aankan op de zeer steile stukken. Zij is bang, 😧 dat de trekhaak op een gegeven moment stuk gaat en dat wij hierdoor naar achteren worden getrokken. Maar zegt ook erbij, dat zij zeker niet twijfelt aan mijn rijkunst. 🤗
Op het hoogste punt bijna 1100 meter is een mooi uitzichtpunt, maar vanwege het slechte zicht valt het een beetje tegen. Je moet hier bij mooi weer over Adriatische zee kunnen kijken, misschien zelfs Corfu kunnen zien liggen. Maar nu niet. Het is hier boven ook behoorlijk fris, 16 graden, eerst was het 24 graden. Heddy vindt het daarentegen allemaal heel geweldig, Zij zegt; het gevoel dat wij even boven de aarde staan, omdat wij alleen maar het lucht zien, zo hoog staan wij. Zelfs kunnen wij enkele keren goed zien dat wij aan de andere kant van de berg hebben gereden. Even later begint het ook nog te regenen. 🌧Gelukkig niet zo hard als vorige week in Puké. Want dan zou ik de caravan aan de kant zetten en de bui afwachten. Eerst ga ik nog naar beneden, dat gaat goed. Maar als ik weer naar boven moet merk ik dat ik minder grip heb op de weg. Dus maar rustig in een kruipgang naar boven. 20 per uur, en we komen er ook. Beneden kunnen we de stranden van Himarë al zien liggen. Eerst nog een paar bergdorpjes door. Eentje zelfs met een waar stoplicht. Ik geloof dat ik maar 1 keer een stoplicht 🚦gezien heb in Albanië. Het is voor een smalle bocht in het dorp. Dat stuk kun je niet met z'n tweeën naast elkaar, dus moet je om de beurt.

De autorit naar de camping is eigenlijk een verrassing, wij weten niet, dat wij over de steile wegen zouden rijden, maar het is weer een andere reis en ook met een ander natuur. Dat hebben wij beslist niet willen missen. Kortom een interessante en op eigen manier een avontuurlijke reis.
Toen wij langs een gebied met al die huisjes met veel ramen rijden, moeten wij meteen denken aan Berat De Stad met Duizend Ramen” denken.

Eindelijk komen we dan bij de afslag van de camping, maar een bord zien we nog nergens. Als de navigatie zegt dat we onze bestemming hebben bereikt, zien we inderdaad een toegang met een aantal vlaggen. Zou het daar zijn? Ja hoor, we zijn weer de eerste vandaag. Twaalf uur zijn we gearriveerd bij de camping. Kleine camping met kleine plaatsen. Olijfbomen overal. Ik kijk even waar ik de schotel voor de tv kwijt kan zonder last te hebben van de bomen. We vinden weer een “mooi” plekje. Och voor 2 nachtjes, overleven we wel. Daarna laten we Albanië achter ons. Wat we er van vonden? Mooi land, mooie natuur. Vriendelijke mensen, en verbazend, want je merkt niet dat 70% van de bevolking hier moslim is. Ik ben er van overtuigd dat Albanië en Montenegro over een jaar of 10 het nieuwe Turkije zullen zijn. Vooral Montenegro is hard op weg om te investeren in het toerisme. Met hulp van Europa worden overal nieuwe wegen aangelegd en hotels en appartementen gebouwd. Albanië heeft die Europeese steun nog niet, maar timmert hard aan de weg. Maar dan zullen de koeiën en geiten langs de weg, het kar met paard in de stad, en de slapende honden er niet meer zijn. En dat maakt dit land wel heel apart. Dus iemand die nog echt van Albanië en Montenegro willen genieten, moeten dit nu doen.👇

Vanavond hebben we noodles met kip en met oud brood even opgebakken gegeten. In Griekenland gaan we opnieuw onze provisie aanvullen.

Geschreven door HeddyenJan