9 mei 2018 weer naar Shkodra voor 💰pinnen.
Eigenlijk de 1e dag voor ons, dat het 🌞 ons niet verwelkomt nadat wij wakker zijn.
Het is ook nog fris buiten. Heel af en toe begint het wat te motregenen… 💧💧
Campings uitgezocht voor de komende tijd… maar het blijft gissen, want het weer is matig, dus maar morgen afwachten. Morgen wordt het een pittige dag, 🙃dus afwachten of wij op vrijdag niet te moe zijn om te vertrekken naar de volgende camping.

Het Albanisch geld is bijna op, dus wij moeten opnieuw gaan pinnen. Het lastige is dat er niet hier in de buurt de geldautomaten zijn, dus helemaal terug naar het centrum van Shkodra te moeten rijden, het is dan 8 -10 km rijden en dan ook nog door de vreselijke chaotische straten en rotondes.😟😖

Jan zou anders wel alleen kunnen pinnen, maar vanwege het vreselijke verkeer is het beter dat wij samen gaan, dan heb je twee extra 👀. Want iedereen rijdt gewoon hoe ie wil rijden, dus gewoon niet aan de regels houden. De 👮🏻‍♂️zit in de wagen op de rotonde, maar grijpt helemaal niet in. Hij vindt het blijkbaar ook heel normaal. Voor ons juist een stressvolle moment, bah…🤪
Deze keer hebben wij wel vlugger een parkeerplek gevonden, maar wij twijfelen toch, of het mag, want er staat een verkeersbord, die wij niet kunnen snappen. Dus aan een winkelier gevraagd en dat mag.

Toen wij daar parkeren, komt een jongetje meteen naar onze auto en gaat bedelen. Wij hebben met elkaar afgesproken, dat wij geen geld geven, anders kunnen de andere bedelaars ook komen bedelen. Het is wel hard, maar wij zien overal bedelaars.
Deze kleine jongen van 5 of 6 jaar, duidelijk zeer verwaarloosd en zo vervuild, heeft een moeder en twee zusjes, die een paar meter vandaan op de grond zitten. Moeder is steeds aan het snuiven, ik denk, dat zij lijm snuift of zoiets. Ze zien er zeer armoedig uit. Al hebben wij met onze hoofd NEE gezegd, hij blijft kloppen op de autoruit.

Jan komt terug en zegt dat de auto daar mag blijven. Ik stap meteen uit, deze jongen trekt aan mijn
blouse, maar ik blijf met mijn hoofd NEE zeggen. Wij lopen naar de bank. Hij loopt met zijn moeder en twee zusjes ons achterna, het ene zusje op de arm bij moeder en de jongen neemt het andere zusje mee. Wij steken de straat over. Ze blijven een poosje naar ons kijken en volgen, maar op een gegeven moment kunnen zij ons niet meer bijbenen. Echt een naar moment… 😒

Nadat wij de ene straat uitlopen, zien wij gauw de bank, waar wij gisteren ook zijn geweest.
Dezelfde bewaker, dat ook nog… daarna zijn wij de andere straat opgegaan vanwege de leuke versieringen, die wij gisteren niet hebben gezien. Het blijkt de hele straat volop met al die terrassen, in het midden dus het is geen straat voor de auto’s. Dus lekker relaxen zonder het verkeer.

Daarna terug naar de auto… ik zeg tegen Jan, dezelfde mevrouw in de rolstoel als gisteren, die ook weer in het midden van de straat op en neer rijdt (met haar handen op de rolstoelwielen draaien).
De auto’s razen gewoon langs haar, zelfs aan de beide kanten. Blijkbaar is zij aan het bedelen, maar niemand geeft wat… Het is gewoon onvoorstelbaar dat zoiets in Nederland gebeurt. Dan wordt hij of zij gewoon van de straat gehaald door de politie, maar hier in Albanië lijkt niemand verschrikt of verbaasd te zijn. Ik snap het gewoon niet, dat deze mevrouw niet bang is voor de razende auto’s, 😩zoals vele andere mensen op hun fietsen of de overstekende oudere mensen. Het blijkt duidelijk, dat zij het niet beter weten, dat zij zoveel risico’s nemen in dat verkeer.

Wij komen dan ook NOOIT meer terug in Shkodra, zeker weten. Wij doen nog een poging om het kasteel van Shkodra te bezoeken, maar het is helaas weer niet gelukt. Wij worden weer naar de smalle weg gestuurd en op een gegeven moment kunnen wij niet verder. De ene man die daar woont, komt naar buiten en legt uit, hoe wij het moeten doen. Dus wij moeten helemaal achteruit gaan rijden om eruit te komen want wij kunnen niet omkeren. De uitleg van deze man heeft niet geholpen, dus wij keren weer terug naar de camping. Dus geen geslaagde dag, helaas, maar ja, af en toe een tegenslag hoort erbij, dus niet treuren… en gewoon blij zijn met de andere bijzondere dagen.

Zoals ik hierboven zeg, het wordt morgen een pittige dag, maar hopelijk ook een onvergetelijke dag en dat krijg je dus pas morgenavond of anders overmorgen te horen… wij moeten heel vroeg vertrekken zonder onze caravan, daarom zijn wij vanavond hier en daar bezig geweest met de voorbereidingen zodat wij nog wat langer kunnen slapen.

Geschreven door HeddyenJan