Ik heb vannacht slecht geslapen. Na een uurtje werd ik wakker en voelde me niet echt lekker. Het leek of mijn avondeten me niet goed bevallen was. Mijn hart bonsde ook zwaar en ik had het vreselijk warm. Ik vroeg me af of ik de volgende dag niet beter een rustdag nam. Ik zou de ochtend wel afwachten. Gelukkig verbeterde het na een tijdje en viel ik toch weer in slaap. De wekker van mijn horloge staat op zeven uur, maar dat is aan mij voorbijgegaan. Ik werd pas om acht uur wakker. Ik vond het niet erg. Op die manier heb ik toch wat verloren slaap ingehaald. Ik sta op en begin met ontbijten. Me wassen komt later wel. Ik weet nog niet of ik zal vertrekken of nog een dagje in Amiens blijf. Ik bekijk mijn routeplanner. Op drieëndertig kilometer is er een camping. Als ik rustig rijd, dan kan ik daar wel geraken. Met een beetje aanpassingswerk aan de route moet ik ook niet al te veel en stijl klimmen. Het is windstil. Ook dat helpt.
Door het late opstaan is het kwart over elf wanneer ik vertrek. Ik kan best rond twee uur op de camping aankomen en dan weer voldoende rust nemen.
De eerste twaalf kilometer rijd ik langs de Somme. Een mooie, rustige en vlakke weg. Heerlijk om te fietsen. Ik krijg plots een overweldigend gevoel. Zoiets heb ik vorig jaar ook geregeld meegemaakt. Het is een gelukzaligheid die je overvalt. Het voelt alsof er Iemand met me mee aan het fietsen is. Ik word er dankbaar om. Het is goed zo, goed dat ik vertrokken ben en nu rustig op weg kan zijn.
Mijn tocht dit jaar lijkt wel een herinnering aan mijn jeugd. Eerst was er Oostakker en Kerselare. Nu kom ik in een streek waar ik met mijn ouders en grootouders geweest ben, heel lang geleden. Ik was nog een jongen van dertien jaar. We hebben verre familie wonen in deze streek. Mensen die nog een connectie hadden met mijn grootvader omdat ze neven en nichten van hem waren. Ze komen allen uit een huwelijk van een Deraeve met een Degraeve. Bij het plannen van mijn route vanochtend viel mijn oog op een dorpje: Bougainville. Daar woonde een dergelijke neef: André Degraeve en zijn vrouw Paulette. Toen ik veertien was, ben ik daar drie weken op vakantie geweest om Frans te leren. Ik heb hen en hun kinderen teruggezien toen ze hun diamanten jubileum vierden. Ik was toen uitgenodigd. Als ik daar langsrijd, moet ik slechts drie kilometer extra doen. Ik kom nog voor één uur aan in het dorp. Op het dorpsplein eet ik mijn brood en neem wat rust. Dan ga ik op zoek naar het huis. Ik word als het ware naar de juiste richting gezogen en kom al heel snel aan bij het bewuste huis. Het was een prachtig huis en het is het nog steeds. Met heel veel bloemen in de tuin. Als kind vond ik het er heerlijk. Het was bijna als een kasteel. Zou ik aanbellen en proberen contact te leggen? Ik waag het erop. Ik bel aan en plots komen er drie blaffende honden aanlopen. Na een tijdje gaat een raam op de eerste verdieping open. Ik vraag of dit het huis is waar André Degraeve gewoond heeft. Zij bevestigt. Ik vertel haar mijn band, maar ze maakt geen verdere aanstalten. Ik vrees dat ik haar uit haar middagslaap gewekt heb, want ze was immers in een slaapkamer.
Ik vervolg mijn tocht met een licht hart. Het was fijn om het huis nog eens terug te zien en de herinneringen naar boven te voelen komen. Het is slechts veertien kilometer meer naar Poix-de-Picardie. Ik kom er nog voor veertien uur aan. Er hangt een briefje aan de deur van de receptie dat ze gesloten is tot achttien uur, maar je mag een plaats uitkiezen. Dat doe ik dus. Het is een rustige camping. Althans op dit uur. Vanaf drie uur komen voortdurend kampeerders aan. Ondertussen is de camping bijna vol.
Na mijn installatie en douche doe ik maar een wat uitgebreidere was. De zon schijnt volop, dus het zal wel drogen. Vlakbij is het dorp. Ik ga daar maar een biertje drinken om de dorst te lessen. Ik rijd nog even naar het kerkje, dat al vanaf Bougainville met een wegwijzer aangegeven is als bijzondere historische plek. Jammer, maar het kerkje is dicht. Maar ook hier herinneren oorlogsgraven aan de gruwel van de oorlog.
Ik rijd langs de supermarkt voor mijn avondmaal: zalm met spaghetti. Als ik na zes uur naar de receptie ga, hangt er een briefje: open om negentien uur. Dan maak ik maar eerst mijn eten en ga daarna. Na zeven uur staat er een immense file aan te schuiven. Ik ga maar eerst de afwas doen. Na de afwas, het is pas tien over half acht, is de receptie alweer gesloten. Ik hoop dat ze morgenvroeg open is wanneer ik vertrek, anders heb ik een gratis nachtje gelogeerd, vrees (?) ik.
Mijn was is toch niet helemaal droog, want de zon verstopte zich achter de wolken en het is windstil. Dat wordt dus een probleempje dat we wel weer morgen oplossen. Morgen rijd ik verder richting Rouen. Het zal zoeken worden om een camping te vinden, want GoogleMaps geeft er niet veel aan. Maar, ik heb Iemand die met me meereist.
Bordeaux zal ik aan dit tempo niet halen, maar dat is geen drama. De belangrijkste plek van mijn tocht is eigenlijk Lisieux. Ook dit is een jeugdherinnering met mijn ouders. Bovendien, Theresia van het Kind Jezus is een bijzondere heilige en deze plek staat al heel lang op mijn verlanglijstje. Ik heb voor mezelf nu deze doelstelling bepaald: Lisieux. Dan zien we wel verder waar de Voorzienigheid me naartoe stuurt.
Ik heb vannacht slecht geslapen. Na een uurtje werd ik wakker en voelde me niet echt lekker. Het leek of mijn avondeten me niet goed bevallen was. Mijn hart bonsde ook zwaar en ik had het vreselijk warm. Ik vroeg me af of ik de volgende dag niet beter een rustdag nam. Ik zou de ochtend wel afwachten. Gelukkig verbeterde het na een tijdje en viel ik toch weer in slaap. De wekker van mijn horloge staat op zeven uur, maar dat is aan mij voorbijgegaan. Ik werd pas om acht uur wakker. Ik vond het niet erg. Op die manier heb ik toch wat verloren slaap ingehaald. Ik sta op en begin met ontbijten. Me wassen komt later wel. Ik weet nog niet of ik zal vertrekken of nog een dagje in Amiens blijf. Ik bekijk mijn routeplanner. Op drieëndertig kilometer is er een camping. Als ik rustig rijd, dan kan ik daar wel geraken. Met een beetje aanpassingswerk aan de route moet ik ook niet al te veel en stijl klimmen. Het is windstil. Ook dat helpt.
Door het late opstaan is het kwart over elf wanneer ik vertrek. Ik kan best rond twee uur op de camping aankomen en dan weer voldoende rust nemen.
De eerste twaalf kilometer rijd ik langs de Somme. Een mooie, rustige en vlakke weg. Heerlijk om te fietsen. Ik krijg plots een overweldigend gevoel. Zoiets heb ik vorig jaar ook geregeld meegemaakt. Het is een gelukzaligheid die je overvalt. Het voelt alsof er Iemand met me mee aan het fietsen is. Ik word er dankbaar om. Het is goed zo, goed dat ik vertrokken ben en nu rustig op weg kan zijn.
Mijn tocht dit jaar lijkt wel een herinnering aan mijn jeugd. Eerst was er Oostakker en Kerselare. Nu kom ik in een streek waar ik met mijn ouders en grootouders geweest ben, heel lang geleden. Ik was nog een jongen van dertien jaar. We hebben verre familie wonen in deze streek. Mensen die nog een connectie hadden met mijn grootvader omdat ze neven en nichten van hem waren. Ze komen allen uit een huwelijk van een Deraeve met een Degraeve. Bij het plannen van mijn route vanochtend viel mijn oog op een dorpje: Bougainville. Daar woonde een dergelijke neef: André Degraeve en zijn vrouw Paulette. Toen ik veertien was, ben ik daar drie weken op vakantie geweest om Frans te leren. Ik heb hen en hun kinderen teruggezien toen ze hun diamanten jubileum vierden. Ik was toen uitgenodigd. Als ik daar langsrijd, moet ik slechts drie kilometer extra doen. Ik kom nog voor één uur aan in het dorp. Op het dorpsplein eet ik mijn brood en neem wat rust. Dan ga ik op zoek naar het huis. Ik word als het ware naar de juiste richting gezogen en kom al heel snel aan bij het bewuste huis. Het was een prachtig huis en het is het nog steeds. Met heel veel bloemen in de tuin. Als kind vond ik het er heerlijk. Het was bijna als een kasteel. Zou ik aanbellen en proberen contact te leggen? Ik waag het erop. Ik bel aan en plots komen er drie blaffende honden aanlopen. Na een tijdje gaat een raam op de eerste verdieping open. Ik vraag of dit het huis is waar André Degraeve gewoond heeft. Zij bevestigt. Ik vertel haar mijn band, maar ze maakt geen verdere aanstalten. Ik vrees dat ik haar uit haar middagslaap gewekt heb, want ze was immers in een slaapkamer.
Ik vervolg mijn tocht met een licht hart. Het was fijn om het huis nog eens terug te zien en de herinneringen naar boven te voelen komen. Het is slechts veertien kilometer meer naar Poix-de-Picardie. Ik kom er nog voor veertien uur aan. Er hangt een briefje aan de deur van de receptie dat ze gesloten is tot achttien uur, maar je mag een plaats uitkiezen. Dat doe ik dus. Het is een rustige camping. Althans op dit uur. Vanaf drie uur komen voortdurend kampeerders aan. Ondertussen is de camping bijna vol.
Na mijn installatie en douche doe ik maar een wat uitgebreidere was. De zon schijnt volop, dus het zal wel drogen. Vlakbij is het dorp. Ik ga daar maar een biertje drinken om de dorst te lessen. Ik rijd nog even naar het kerkje, dat al vanaf Bougainville met een wegwijzer aangegeven is als bijzondere historische plek. Jammer, maar het kerkje is dicht. Maar ook hier herinneren oorlogsgraven aan de gruwel van de oorlog.
Ik rijd langs de supermarkt voor mijn avondmaal: zalm met spaghetti. Als ik na zes uur naar de receptie ga, hangt er een briefje: open om negentien uur. Dan maak ik maar eerst mijn eten en ga daarna. Na zeven uur staat er een immense file aan te schuiven. Ik ga maar eerst de afwas doen. Na de afwas, het is pas tien over half acht, is de receptie alweer gesloten. Ik hoop dat ze morgenvroeg open is wanneer ik vertrek, anders heb ik een gratis nachtje gelogeerd, vrees (?) ik.
Mijn was is toch niet helemaal droog, want de zon verstopte zich achter de wolken en het is windstil. Dat wordt dus een probleempje dat we wel weer morgen oplossen. Morgen rijd ik verder richting Rouen. Het zal zoeken worden om een camping te vinden, want GoogleMaps geeft er niet veel aan. Maar, ik heb Iemand die met me meereist.
Bordeaux zal ik aan dit tempo niet halen, maar dat is geen drama. De belangrijkste plek van mijn tocht is eigenlijk Lisieux. Ook dit is een jeugdherinnering met mijn ouders. Bovendien, Theresia van het Kind Jezus is een bijzondere heilige en deze plek staat al heel lang op mijn verlanglijstje. Ik heb voor mezelf nu deze doelstelling bepaald: Lisieux. Dan zien we wel verder waar de Voorzienigheid me naartoe stuurt.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht