Vanochtend doe ik het rustig aan. Op het moment dat ik wil ontbijten is het beloofde brood niet aanwezig. Ik pak alles dan maar in en ga de sleutel terugbrengen. De broeder die mij gisteren ontving (en ook Nederlands spreekt) is verwonderd dat er geen brood gebracht is. Ik krijg alsnog vier sneetjes zuurdesembrood. Ik keer terug naar het gastenkwartier om te ontbijten. Ook al zijn het maar vier sneetjes, toch vult het vrij goed.
Dan rijd ik naar het heiligdom, Het is pas kwart over negen en daardoor heel rustig. Ik bid een rozenhoedje bij de verschijningskapel. De aanblik van Maria ontroert me heel sterk. Ik steek twee kaarsjes aan en ga mijn stempel halen bij het onthaal. Onderweg word ik aangesproken door iemand die daar werkt, ik vermoed in de verpleging. Zij was ook bij de kapel. Ze heeft mijn fiets zien staan en spreekt me aan. Ze is ook naar Compostella gegaan, te voet, maar heeft het einde niet gehaald door vreselijke pijn aan de voeten. Ze heeft de laatste etappe met de bus moeten doen. Ze hoopt het alsnog te kunnen doen. Ze wenst me een ‘buon camino’ en zegt dat ik zeker zal vinden wat ik zoek. Eigenaardig, want ik zal het vandaag nog horen…
Ik neem verder de tijd om om het hele domein te verkennen. Wat is het groot! Zoveel kapellen en beelden van alle volken en naties. Ik was mijn gezicht met het water van de bron. De woorden van psalm 51 schieten me door het hoofd: Reinig mij van al mijn zonden, was mij, dat ik witter word dan sneeuw’.
Het is half elf. Tijd voor een koffie en dan kan ik nog naar de Nederlandstalige eucharistie van elf uur. De Nederlandstalige broeder gaat voor. Hij ziet me aankomen en stelt voor dat ik concelebreer (hij vraagt nogmaals: je bent toch priester? Ik wil voor hem mijn celebret halen, maar dat is dan toch niet nodig. Ik laat hem na de viering nog de foto zien van vorige zondag met mgr. Luc als bewijs). Er is welgeteld één gelovige aanwezig. Na de viering blijf ik nog in Banneux eten en vertrek dan naar mijn volgende halte. Een camping op twintig kilometer van hier. Het wordt aangegeven als een gemakkelijke tocht. Maar natuurlijk zitten er toch enkele venijnige klimmetjes in. Op vier kilometer van het einde is de weg afgesloten. Onmogelijk door te komen. Ik moet de omleiding volgen. Meer dan vier kilometer extra. Op een bepaald ogenblik is niet duidelijk waar de omleiding me naartoe stuurt. Ik ga aan de kant staan maar vergeet dat mijn fiets vooraan heel breed is met die fietstassen en dat deze heel laag hangen. Ik schuur hierdoor tegen de boordsteen. Verdorie! Mijn tas beschadigd. Dat wordt herstellen vanavond. De moed zakt me in de schoenen. Ik ben zo trots op mijn tassen! Op de GPS zoek ik hoe ik best verder fiets. Nog zeven kilometer te gaan. Onderweg houd ik halt om inkopen te doen voor vanavond en morgen. Er zijn niet veel winkels, dus ik moet van de gelegenheid gebruik maken. Ik kom aan op de camping die ik uitgekozen heb. Het ziet er, eerlijk gezegd, niet zo netjes uit. Er is niet echt een receptie en niemand te zien. Er hangen twee telefoonnummers uit, maar die antwoorden niet. Ik kijk op Google maps en zie dat er nog eens zeven kilometer verderop, in Hamoir, nog een camping is. Dat is nog te doen. Ondertussen belt die mevrouw van de eerste camping terug, maar ik ben al onderweg en kan niet opnemen. Beurt vergaan! De gemeentelijk camping in Hamoir is netjes. Er is wel een probleem met het sanitair. Door de overstroming twee jaar geleden heeft de hele boel hier onder water gestaan en het sanitair blok is nog in renovatie. Er staan twee containers. Eén voor de toiletten en één voor de douches. Maar er is geen voorziening voor was of afwas. Wat er is, is wel netjes (beter dan wat ik op de eerste camping zag). Omdat ik nogal wat te wassen heb ga ik aan de beheerder maar een emmer vragen. Ik vul die in de douche en kan zo alles gewassen krijgen. Terwijl ik dit aan het schrijven ben, valt de avond en kijk ik of alles al droog is. Nog niet. Toch maar alles van de lijn afgehaald. Ik hang het morgenvroeg wel weer op en vertrek als het allemaal droog is. Het is nog zestig kilometer naar Beauraing, maar dat kunnen weer lange kilometers worden. Ik zie wel hoeveel ik er doe. Ik heb geen haast.
Voor de eerste keer op mijn tocht heb ik echt gekookt. Het is improviseren want je moet het doen met weinig middelen. Veel kan je niet kopen, want je kan niks bewaren voor een volgende dag, tenzij het droge voeding is. Maar, het heeft me gesmaakt. Je mag zelf oordelen aan de hand van de foto.
Zo is er weer een dag vol emoties voorbij. Emoties van dankbaarheid en geluk, van vrede en vreugde, maar ook emoties van tegenslag. Het zal niet anders zijn, het is een pelgrimstocht. Elke dag kom ik een stukje van mezelf tegen. Maar de steun en bemoediging van jullie allen en van de mensen die ik ontmoet (van een Vlaamse capucijn kreeg ik vanmiddag nog een tientje met een medaille van pater Pio…), geven me kracht. Ik hoop dat ik de tocht kan voleindigen.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht