Eerst een positief bericht over de verdwenen verslagen: de appbeheerder heeft ze teruggevonden en opnieuw geplaatst. Hier ben ik heel blij mee!

Het koelt ‘s nachts nauwelijks af. Wanneer ik om half zeven opsta is het nog donker. Ik ontmoet mijn buurman Robert bij de toiletten. Gisteren vertelde hij me dat hij zich in Santiago wil laten dopen. Vandaag vraagt hij me of ik, wanneer er moeilijkheden zouden zijn, hem wil dopen. Ik voel me zeer vereerd met deze vraag. Is het een antwoord van boven op mijn bedenking van zondagavond? Een camino zit vol verrassingen.
Ik rijd naar León. Eerst naar de kathedraal. Die is nog dicht, maar je moet betalen om binnen te mogen. Dat zal deze keer niet gebeuren. Ik stel me tevreden met enkele foto’ s van de buitenkant en ga mijn stempel halen. Ik rijd nog wat rond en fotografeer nog enkele pleinen en gebouwen. Ondertussen kom ik Robert nog een keer tegen. Dan wordt het tijd voor boodschappen. Gisteren was er een gat in mijn fietsshirt gekomen en de pijpen van mijn short rafelen uit. Omdat er een Decathlon in León is, ga ik vandaag maar eerst daarheen. Ik heb niet veel keuze. In mijn maat vind ik juist één broek en één shirt. Ik koop nog een voorraad energierepen en isostartabletten en zoek naar een nieuwe band voor mijn hartslagmeter. Die is per ongeluk tussen mijn fietskledij in de was geraakt en door de aggressiviteit van het wasproduct zijn eigenschappen verloren. Bij Decathlon hebben ze het niet. Ik rijd naar een andere winkel, maar ook daar hebben ze het niet. Ze willen het wel bestellen zodat ik het in Monferrada kan ophalen, maar daar heb ik nu geen zin in. Ik doe het wel zonder band en met de hartslag vanuit de pols. Niet zo nauwkeurig en hij neemt ook mijn stappen op die ik in bijvoorbeeld een winkel doe.
Het is ondertussen middag wanneer ik León verlaat en al behoorlijk warm. Ik moet Komoot bijstellen want die wil me eerst nog eens heel de stad door doen fietsen. Die extra kilometers hoeven er vandaag niet bij!

Opnieuw het desolate landschap met in het begin enkele steile klimmetjes. Komoot had me beloofd dat ik geen grindpaden meer zou moeten doen, maar hij zit er behoorlijk naast. Bijna de helft van mijn weg is over grind. Heb ik dan mijn fiets zo mooi gepoetst. Je ziet het niet meer…
Onderweg zie ik nog veel pelgrims wandelen. Ik heb medelijden met hen: in die hitte - het is ondertussen zesendertig graden! - en langs een weg waar je niet veel dorpjes tegenkomt. Ik kom aan in Hospital de Obrigo. Eerst rijd ik over een hele bijzondere stenen brug en kom in het dorpje. Hier zoek ik een herberg. Ik kijk op de website die me eerder aanbevolen is (gronze.com) en vind er hier enkele. Mijn keuze valt op ‘Albergue San Miguel’. Een schitterende keuze. Het is hier heel knus ingericht. Er klinkt voortdurend heel rustige muziek en iedereen hier is zo rustig. De hospitalier is super vriendelijk en behulpzaam.
Ondanks de hitte ben ik toch maar naar een supermarkt gegaan om wat te eten te kopen. Ik wil vandaag zelf wat klaarmaken, want in de restaurants vind je niet echt veel keuze en in de herberg is een goed ingerichte keuken. Het wordt vandaag een groentenmix met aardappelen (uit de diepvries) waar ik een heleboel worstjes bij koop. We zijn met zijn drieën die rond zeven uur eten klaarmaken: een Belgisch meisje uit Aartselaar die Lasagne opwarmt in de magnetron, een Italiaan uit Turijn die - natuurlijk - spaghetti klaarmaakt en ik met mijn worstjes en Parijse groentenmix. Het is gezellig om zo samen te eten.
Hopelijk koelt het straks voldoende af en is het mogelijk om wat te slapen. Nog twee hete dagen en dan koelt het gelukkig wat af. Ik rijd ondertussen de bergen tegemoet. Daar zal het sowieso frisser zijn ‘s nachts.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht