Vannacht heb ik niet zo goed geslapen. Ik denk dat de hamburger me wakker gehouden heeft. Toch maar om half zeven opgestaan en me klaargemaakt. Om half negen zat ik op de fiets, op zoek naar brood, beleg voor vanmiddag en pleisters voor mijn enkel (die nog steeds niet helemaal dicht is). Aurec-sur-Loire is echt een dorp. Geen bakker of kruidenier die open is, een apotheek die de pleisters niet heeft en geen Isostar te vinden. Dan maar zo vertrekken en hopen dat ik tijdig iets vind.
Het begint goed: wanneer ik de camping terug voorbijgefietst ben start mijn eerste beklimming. De motor is nog niet goed warm en moet al naar overdrive. Maar, het lukt uiteindelijk. Dan natuurlijk weer de beloning met een afdaling en op het einde een wat groter dorp waar ik binnenrijd om mijn boodschappen te doen. Brood bij de bakker, fruit bij de groentewinkel. Daar wist mevrouw direct welk fruit ik nodig had. ‘Meneer zoekt bananen? Aan deze kant van het rek.’ Hoe weet ze dat toch? Ik koop ook nog een stuk Tommé-kaas en een bus siroop om citroenlimonade van te maken. Die zal vandaag mijn isotone drank moeten vervangen. Onderweg heb ik gemerkt dat mijn hartslagmeter het niet goed doet. Ik vervang het batterijtje en hoop dat daarmee het probleem opgelost is. Ik rijd terug naar mijn route, maar toch doet de hartslagmeter het niet. Ik stop en probeer van alles uit. Uiteindelijk wil hij toch werken. Ik kan weer verder fietsen. Ondertussen heb ik al heel wat tijd verloren en ben ik nog niet echt ver geraakt: zeventien kilometer in een uur en tien minuten. Als dat zo doorgaat kom ik pas laat aan in Le Puy.
Het wordt weer heel warm. Ik drink voortdurend en moet maar weer eens mijn bus vullen. Deze keer in een garage. En maar weer klimmen. Via Beazac naar Beaux. Acht of negen kilometer aan zes procent. Het wordt een uitputtingsslag, maar ik geraak boven. Even bekomen met water en een banaan en dan afdalen naar het dorp. Ik moet water zien te vinden, want anders kom ik droog te staan. In het dorp geen kraan te vinden, geen persoon te zien. Tot ik bij een van de laatste huizen een oudere vrouw boven aan de trappen van haar huis naar beneden zie komen. Ik vraag haar of ze water voor me heeft. ‘Zeker, als u iets heeft om het in te doen,’ is haar antwoord. We praten wat en ze vertelt me dat ik beter een andere weg naar Le Puy volg. Niet voortdurend bergop en bergaf, maar na nog één klimmetje een afdaling naar de Loire. Daar kan ik de Loire volgen tot in Le Puy. Ik dank mevrouw hartelijk en zeg haar dat ze een engel uit de hemel voor me is. Ze vraagt dat ik aan haar zal denken in Le Puy. Als ze verneemt dat ik ook in Compostela aan haar zal denken is ze heel verwonderd. ‘Gaat u helemaal daarheen, met de fiets? Ik zal aan u denken.’ Zo beloven we aan elkaar te denken. Het herinnert me aan de velen met wie ik verbonden tijdens mijn tocht. De groep groeit alsmaar aan. Ik vind het een mooie gedachte, een vorm van verbondenheid over afstanden en grenzen heen, een verbondenheid die meer is dan alleen maar aan elkaar denken, maar ook elkaar dragen is.
Ik zet mijn tocht verder. Wanneer de laatste klim overwonnen is, zoek ik een plekje in de schaduw voor mijn lunch. Daarna is het helemaal bergaf tot in Rosières. Dan volg ik de Loire. Die weg is licht heuvelachtig. Wat is de Loire een mooie rivier. Zo dicht bij de bron en toch al ze breed en krachtig. Ik geniet ervan langs deze weg te fietsen en denk nog eens dankbaar terug aan de mevrouw die me deze weg gewezen heeft.
Ik kom aan in Vezelay. Om tot bij de kathedraal te geraken moet je behoorlijk stijl omhoog gaan. Fietsen zit er niet meer in. Het wordt duwen de laatste vijfhonderd meter. Afgemat kom ik onder aan de trappen van de kerk aan. Nadat ik wat heb uitgehijgd vat ik de beklimming aan. Het zijn heel wat trappen. De kathedraal zelf is niet zo groot. Het Mariabeeld verwelkomt je heel uitdrukkelijk. Ik ben dankbaar dat ik hier geraakt ben. Spontaan bid ik enkele weesgegroetjes en steek daarna een noveenkaars aan bij haar beeld. Ik vraag haar te zorgen voor alle mensen met wie ik verbonden ben en hen niet te vergeten Ik ben te moe om nog veel andere dingen te bekijken. Dat doe ik later wel. Ik ga naar de sacristie/boetiek om een stempel te krijgen in mijn credential. Ik vraag ook adressen voor de overnachting en krijg een folder mee. Buitengekomen probeer ik de nummers te bellen. Geen antwoord. Ik verga van de dorst en zoek iets om te drinken. Ik bestel ook maar een ijsje om wat af te koelen van binnen. Dan probeer ik weer. Slecht nieuws. Er is geen plaats meer voor mij in geen enkele herberg. Dan maar een camping proberen. Gelukkig ligt hier vlakbij een camping. Daar kan ik terecht. Er zijn nog meer pelgrims. Ik zet mijn tent op, ga douchen en voel me al wat fitter. Ik besluit om mijn fototoestel te nemen, terug de stad in te trekken en iets te gaan eten. Foute beslissing. Ik ben nog maar in het centrum en ik voel me vreselijk moe. Ik zal hier niet veel meer rondlopen, vrees ik. Snel op zoek naar een restaurant en wat eten. Ik bekom gelukkig wat. Na de verkwikkende maaltijd keer ik terug naar de camping. Er zal vanavond niet veel activiteit van mij te verwachten vallen.
Aangekomen op de camping zit Pascal, een Nederlander die in Estland woont. Hij loopt de camino vanuit Nijmegen. We hebben elkaar al even ontmoet voor ik naar de stad ging. We beginnen samen onze ervaringen uit te wisselen. Het is een aangenaam gesprek. Maar de tijd loopt en ik wil mijn blog nog schrijven en op tijd gaan slapen. Het gesprek is echter ook leuk en doet goed. Dus stel ik mijn blog nog maar even uit.
In de reacties van velen mocht ik lezen dat ze me aanmanen wat rust te nemen. Het was mijn bedoeling om vanuit Le Puy naar mijn vaste vakantieplek in de Ardèche te fietsen waar mijn vrienden nu ook zijn en daar een paar dagen te blijven om te rusten. Dat is zo’n tachtig kilometer van hier, maar met behoorlijk veel klimmen. Ik vrees echter dat ik dit niet zal halen. Ik wil sowieso toch ook nog wat tijd besteden in Le Puy. Het is immers een mooie stad en er is veel te zien. Al elke dag neem ik de dag zoals hij komt. Ik zal dat nu dus ook maar doen. Ik ga vanavond maar op tijd slapen en slaap morgen maar wat uit. Dan zie ik hoe ik me voel. Het belooft ook een hele warme dag te worden. Ook dat speelt in het nadeel van de fiets. We zien het morgen wel. De nacht brengt raad.
Hoe het ook zij, ik ben heel blij dat ik hier in Le Puy geraakt ben en weer een mooie etappe van mijn pelgrimstocht heb afgelegd. Ik ben mezelf wat tegengekomen en moet nu even aanvaarden dat ik aan mijn grenzen kom. Ook dat is pelgrimeren. Doch, ik heb tijd.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht