De wolken hebben O Cebreiro helemaal ingepalmd. Er hangt een stevige mist en het is fris. Vooraleer ik aan de echte afdaling kan beginnen moet ik eerst nog twee - kleine - cols overwinnen. Boven op de tweede top is een bar. Het is de eerste die ook de andere pelgrims tegenkomen. Het is er dus behoorlijk druk. De eigenaar is van het hele rustige type. Hij zal zich niet haasten. Integendeel, hij heeft zelfs nog de tijd om met de stamgasten een praatje te slaan. Pelgrims hebben de tijd, dus iedereen wacht geduldig zijn of haar beurt af. Ik bestel een koffie en heb zin in een stuk tortilla. Ik krijg zo een grote portie, die krijg ik niet op. Jammer dat ik geen plastic zakje of iets bijdehand heb, dan had ik al iets voor de lunch.
Na dit stevige ontbijt begin ik aan de afdaling. Er lijkt geen einde aan te komen. Zo lang als de beklimming was, zo lang en steil is de afdaling. Gelukkig is de weg hier een stuk beter dan bij de beklimming. Na Triacastela wordt de weg bergachtig: veel klimmen en een beetje dalen. Ik rijd voortdurend langs een provinciale weg, rustig en goed om te rijden. Jammer dat ik niet langs de dorpjes van de camino kom, maar alleen langs grotere plaatsen. Het is een heel eenzame weg. Het blijft de hele tijd bewolkt en af en toe valt er motregen. Uiteindelijk moet ik mijn fietsjack ruilen voor mijn regenjasje.
Het eerste wat ik tegenkom is Samos. De abdij is gesloten, maar ik kan in het winkeltje ernaast een knots van een stempel krijgen, bijna twee vakjes vol. Daarna is Sarria aan de beurt. Ook daar haal ik een stempel in een stemmige kerk. Ik steek er een kaars aan en blijf er een tijdje zitten.
Ik vertrek weer, maar realiseer me dat ik nog geen inkopen gedaan heb voor vanmiddag. Gelukkig ben ik nog niet ver. Ik keer enkele honderden meters terug en kom in een grote supermarkt. Daar vind ik surimisalade: echte salade met grote stukken vis in. Dan maar weer de bergen in: klimmen en nog eens klimmen. Bijna aan de top hangen appelen en peren over de omheining van een tuin. Wat langs de weg hangt, mag iedereen van nemen. Ik pluk een appeltje en een peer. Wat zijn die sappig en lekker. Ze geven me alweer wat meer energie. Die is vandaag niet zo optimaal. De vermoeidheid van gisteren is er nog niet uit en dat voel ik.
Omdat de route niet langs de eigenlijke camino loopt, moet ik tot Portomarín rijden om een herberg te vinden.
Wanneer ik het stadje binnenrijd loopt er een massa pelgrims van alle kanten de stad in. Vind hier maar eens een plek om te slapen, denk ik. Maar, er zijn, achteraf gezien, veel herbergen. Na mijn lunch met de vissalade (waar ook wat ananas in verwerkt is) ga ik op zoek naar een plek. Om niet rond te moeten rijden, zoek ik op internet de herbergen op en bel hen. Dat valt niet echt mee: de eerste die ik bel zijn volzet. Er is er nog eentje die een ‘habitacion individual’ vrij heeft. Ik hap toe en heb voor vandaag een kamer voor mij alleen. Ik ben er helemaal blij mee. Geen snurkers of wekkers om vijf uur ‘s ochtends. Ik kan blijven slapen zolang ik wil. Dat zal goed doen. Ondertussen heb ik bericht gekregen vanuit Santiago dat ik welkom ben bij de salesianen daar. Ook dat is een meevaller. Als het goed is, kom ik daar zondag aan. Benieuwd hoe dat zal voelen!

Tijdens de afdaling deze ochtend komt de onrust weer opsteken. Er gaat zoveel door mijn hoofd. Hoe zal het zijn als ik terug ben? Ik heb zoveel ervaringen en ideeën opgedaan, zal ik dit kunnen aanwenden? Zal ik de kans krijgen om te realiseren wat ik in gedachten heb? Wat als dit niet zo is, welke gevolgen heeft dit dan voor mij, maar ook voor de salesianen, de provincie? Ik merk dat ik weer op de een of andere manier vat probeer te krijgen op mijn toekomst. Maar moet ik dat wel? Is het niet veel belangrijker om, juist vanuit de ervaringen van de voorbije twee maanden, los te laten en alles gewoon op me af te laten komen? Zoals ik elke dag op me af liet komen, moet ik dat in de toekomst ook niet doen? ‘We zien wel’, is dikwijls mijn adagio geweest. Laat het in de fundamentele keuzes van mijn leven ook zo zijn. Ook hier zullen de omstandigheden me de weg wijzen. Laat ik me openstellen om de situaties zo te lezen dat ik er Gods boodschap in terugvind. Nu ik deze beslissing genomen heb, word ik weer wat rustiger. Ik kan weer loslaten. De tocht zelf eist daarenboven ook mijn aandacht op: de afdaling vraagt alle concentratie en later eisen de beklimmingen ook de nodige concentratie. Is het niet op de wijze van de camino: Ultreia, e sus eia, Deus adjuva nos?

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht