Vannacht heb ik zeer goed geslapen. Mijn benen zijn wel nog zwaar. Ik doe het maar rustig aan deze ochtend. Tegen half elf heb ik alles ingepakt en rijd de berg op naar de kathedraal van voor de mis. Na een uitputtende beklimming blijkt de viering niet door te gaan in de kathedraal, maar in de basiliek van St. Just, terug de berg af, één kilometer van de camping waar ik overnacht heb. Ik ga toch nog even de kathedraal binnen en steek een kaars aan bij het graf van St. Bertrand. Dan bergafwaarts naar de basiliek. Die zit stampvol voor de viering. Het is een mooie viering. Niet de teksten van deze zondag, maar deze van de heilige Justus. De preek was niet altijd makkelijk te verstaan door het bijzondere accent, maar wat ik vooral meedraag is de vraag: 'Wat heb jij over voor je geloof? Wat heb jij gedaan om je geloof te verdiepen? Weet dat de liefde van God voor jou heel groot is!’ Ik denk daarbij aan de tocht die ik nu onderneem en voel me in mijn antwoord bevestigd. Deze tocht verdiept inderdaad mijn geloof, ik voel dat ik dichter bij Hem kom en bid dat ik Hem nog beter mag leren kennen en beminnen.
Na de viering vat ik mijn tocht aan. Ik heb niet veel te eten. Er is hier in de buurt geen enkele winkel en ik moet het dus doen met wat ik nog heb: een proteïnereep en enkele energierepen. Mijn drinkbussen was ik vergeten te vullen, maar die kan ik gelukkig daar op het kerkhof vullen. Onderweg kom ik een struik tegen met mirabellen, later met kleine rode pruimpjes. Daar eet ik enkele rijpe van op: ze zijn me door de natuur gegeven als compensatie!
Ik moet dertig kilometer fietsen om tot mijn bestemming voor vandaag te komen. Het is uiteindelijk een lastigere tocht dan ik vermoed had. De beklimmingen zijn behoorlijk steil en doordat ik de vermoeidheid van gisteren nog voel, lastig. Ik moet snel naar de laagste versnellingen gaan om boven te komen. Tot overmaat van ramp stuurt Komoot me langs een stuk echte camino: een vreselijk steil pad met putten en stenen. Mijn fiets springt alle kanten op. Ik moet afstappen en duwen. Maar uiteindelijk kom ik om kwart over drie aan in Avezac, bij Aline, die me heel hartelijk onthaalt. We drinken samen een fles sap uit. Ze is enorm blij dat ze een pelgrim mag ontvangen. Ik word als een koning ontvangen, krijg een mooie kamer met een inloopdouche en speciale douchekop. Ik rust nog wat op mijn kamer (met mijn benen omhoog) en hoop dat de vermoeidheid morgen minder is, want ik wil heel graag in Lourdes geraken. Ik heb mijn plekje in de herberg reeds vastgelegd. Ik mag - uitzonderlijk - zeker al drie nachten blijven. Daar ben ik blij om.
Ik zit in de huiskamer voor mijn verhaal van vandaag. Aline komt bij me zitten en stelt voor dat we een aperitief drinken: het is Ricard! Mijn geluk kan niet op. We hebben een heel mooi gesprek over geloof, over Maria, over haar leven. Al sinds 2015 weduwe, twee kinderen. Door toeval hospitalière geworden…
Ondertussen is ze nu bezig met het avondmaal. Ik ben met mijn neus (mijn gat voor de Vlamingen) in de boter gevallen. Wat is het leven toch mooi wanneer je de kans hebt om het op je af te laten komen. Net voor ik hier aankwam dacht ik nog: hoe gek ben ik om zo een tocht te ondernemen, maar langs de andere kant maakt het me zo gelukkig, ondanks alle inspanningen, vermoeidheid, afzien, … Dankbaarheid overheerst mijn dagen en dat heb ik lange tijd niet meer ervaren. Ik lees de reacties op mijn verhaal van gisteren. Al die kaarsjes die voor mij aangestoken worden, het kan toch niet anders dan dat dit een gezegende tocht is. Dankjewel, jullie die zo met mij verbonden zijn en met me meeleven. Ook dat is voor mij een heel groot geschenk!

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht