Gisterenavond. Ik ga in Reims nog iets eten: een dagschotel van konijn op Provençaalse wijze. Het smaakt heerlijk. Ik zit op het terras en kijk naar de mensen die daar op het plein rondlopen: ze lijken allemaal zo gehaast en druk. Het bevreemdt me. Ben ik dan al in een versnelling lager geraakt? Zelf geniet ik gewoon van daar te zitten en te kijken. Meer hoeft het niet te zijn vanavond. Straks ga ik alles nog inpakken en ben ik klaar voor de volgende rit. Weer overvalt me een gevoel van vervulling en dankbaarheid: deze rustdag heeft me goed gedaan.
Ik ga rond negen uur terug naar mijn kamer. Het inpakken neemt natuurlijk wel weer meer tijd in beslag dan ik gerekend had. Hoe komt dat toch??? Het is half elf als ik het licht uitdoe en de slaap probeer te pakken. Maar, het lukt me niet. Ik word onrustig en ik voel mijn enkel weer pijn doen. Die fucidin-zalf heeft nog niet veel uitgehaald. Als ik morgenochtend geen beterschap merk, zal ik toch een arts moeten raadplegen. Ik neem een paracetamol om die prikkelende pijn weg te nemen en hoop dat ik daarmee ook in slaap geraak. Het lukt weliswaar! Ik word rond zeven uur wakker, lig nog wat te soezen, maar sta om half acht op. Ik doe mijn fietskledij al aan en ga ontbijten. Ik neem nog een banaan mee voor onderweg.
Ik bel de ANWB. Ik heb immers een reisverzekering afgesloten en zij hebben het aanbod van een vakantiedokter. Dat is iets nieuw, want de bediende aan de telefoon heeft er nog niet veel weet van. Zijn computer crasht bovendien en zijn telefoon valt uit. Gelukkig wordt ik een kwartier daarna terug opgebeld. Na een hele uitleg word ik doorverbonden met: ‘De Vakantiedokter!’ Die oordeelt dat ik best een arts raadpleeg voor een antibioticum. Ik vraag waar ik best kan gaan (want dat hoort ook bij hun service) en ik word weer doorverbonden met de alarmcentrale. Daar krijg ik een adres: CHU, Rue des Moulins 23. Ik fiets daarheen, maar geen CHU te vinden. Ik vraag een voorbijganger naar het CHU. Hij antwoordt me dat dat hier al twintig jaar niet meer is, maar naar een ander adres verhuisd is in de Rue Cognac-Jay, enkele kilometers fietsen. Het is dus de spoeddienst van een ziekenhuis. Eerst aanmelden, dan even wachten voor een intake, dan langer wachten voor een dokter. Uiteindelijk kom ik tegen half twaalf bij de arts. Die weet er eerst geen raad mee. Het blijkt een studente te zijn (die nog veel moet leren). Zij raadpleegt de professor en die geeft het voorschrift: tweemaal daags goed ontsmetten en een speciale pleister aanbrengen. Ik krijg een recept mee om bij de apotheek op te halen. Gelukkig had ik onderweg al een apotheek gespot. Ik dus daarheen. Ik krijg daar drie dozen en een spuitbus mee. Mijn God, hoe moet ik die nog in mijn tassen wegkrijgen? Maar, met wat plat duwen van de dozen en de andere dingen, lukt het. Nu nog een brood op de kop tikken en op weg gaan.
De route is gelukkig maar honderd meter verwijderd van waar ik nu ben. Dat is dan toch weer een voordeel(tje). Ik kom op een pad lans het groene kanaal en vind al snel een bank. Daar eet ik mijn lunch en trek verder. Het is ondertussen kwart voor een. Ik heb nog tweeënvijftig kilometer te gaan.
De route voert me door de champagnestreek en langs wijnvelden met ronkende namen. Maar tijd om champagne te proeven heb ik niet - ik vind het trouwens ook wel een dure drank (maar wel lekker). Mooi is echter ook inspannend: er zitten weer een paar venijnige klimmetjes in, maar de beloning is het wel waard. De laatste twintig (of iets meer) kilometers lopen langs een drukke departementale weg, waarbij het ook nog wel behoorlijk en lang klimmen is. De wind werkt, als gewoonlijk, ook weer in het nadeel. Om kwart voor vijf heb ik het einddoel voor vandaag bereikt: een gite (gite de quatre étangs) in Montmort Lucy, die opvang biedt voor pelgrims. Ik ben er niet de enige pelgrim. Er is reeds een dame aangekomen (Pascale) en ze heeft het beste bed gekozen (zou ik ook gedaan hebben, hoor). Ze komt uit Brussel, zelfs uit Sint-Pieters-Woluwe, niet ver van onze school daar. Ze loopt de camino te voet met enkel een rugzak. Geen tent, wel een tarp. Haar twee wandelstokken - ze doet aan nordic wandelen - gebruikt ze als tentstokken.
Om zeven uur worden we aan tafel genodigd. Onze gastvrouw heeft lekker gekookt: een gebraden kippenbout met pappardelle, groentenmacedoine en salade en ijsroom als dessert. Het smaakt heerlijk en we kunnen naar hartelust eten. Nadien keuvelen we nog wat gezellig na. Het is fijn en wederom een nieuwe ervaring te gast te mogen zijn in een gezin dat zich openstelt voor pelgrims en de verhalen van de andere pelgrims kan vertellen, zodat wij weer wat meer en beter geïnformeerd zijn. Dan wordt het tijd om naar onze bedsteden te gaan. Morgen is een nieuwe dag.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht