Ik vertrek reeds om acht uur, want dan moeten we uit de refuge zijn. Ik neem een andere route dan eerst was berekend. Een vrijwilliger vertelde me gisteren dat ik beter een omweg neem, dan heb ik geen beklimmingen te doen. De weg is helemaal vlak volgens hem. Nu ja, vlak naar Franse normen. Het blijft golvend, maar best te doen. Ik ben nog maar net vertrokken of ik zie een uil op een elektriciteitskabel zitten. Een beetje vreemd, zo overdag. Ik moet vanmiddag maar eens opzoeken wat de betekenis hiervan is. Lieve heeft mijn interesse hiervoor gewekt.
Onderweg speelt voortdurend de melodie van het Credo en het Salve Regina uit Lourdes in mijn hoofd. Het lijkt maar niet te willen verdwijnen. Straks ga ik echt nog van Latijnse muziek in de liturgie gaan houden… Het is alsof Lourdes me maar blijft achtervolgen. Misschien moet ik, als ik terugrijd, toch maar weer langs Lourdes omrijden. Rond half tien ga ik boodschappen doen voor vanmiddag. Kort daarna kom ik een bar tegen. Ik heb vanochtend maar koude koffie gehad, dus ik lust wel een lekkere kop. De café au lait valt me wel tegen: het is een gewone, kleine koffie met melkpoeder in. Dat ik daar twee en een halve euro voor moet betalen! Ik kijk op mijn telefoon en lees de reacties op mijn blog. Ze helpen me om Lourdes - eindelijk - los te laten. Vooral de reactie van Pieter helpt me: dat weemoedig gevoel als je weg bent. Ik moet dus niet denken dat ik echt te vroeg vertrokken ben uit Lourdes, het hoort bij het verhaal van Lourdes. Plots is het credo en het salve regina uit mijn hoofd verdwenen en komen er weer andere gezangen in mijn hoofd die ik al van voor de tijd van Lourdes zong. Ik ben opgelucht en kan nu weer echt verder.

Sauveterre is een mooi stadje. Ik houd er halt om wat te rusten. Ondertussen schijnt de zon. Ze brandt. Ik besluit om te smeren. Komt een man langs, ziet mijn schelp en wenst me goede moed. Een dame komt iets later en wenst me een goede vakantie. Kwestie van hoe je naar mij en mijn fiets kijkt. De stad ligt hoog en je kan er mooi het vergezicht bewonderen. Ik ga ook de kerk binnen en steek een kaars aan bij Maria.
Tijd om verder te rijden, nu meer zuidwaarts, richting Saint-Jean-Pied-de-Port. De aangegeven weg van de vrijwilliger voert me langs een heel drukke departementale weg. Gelukkig heeft Komoot een aantal groene fietsroutes opgenomen en kan ik van die drukke weg af. Het uitzicht is prachtig. Het nadeel is wel dat de beklimmingen zwaarder zijn. De laatste is zelfs heel steil. Ik kan de dertien procent niet verwerkt krijgen en moet duwen. ‘Bedankt Komoot voor dat cadeautje’ denk ik.
Kort voor die steile klim neem ik mijn middagpauze. Ik ben benieuwd wat de betekenis is van de uil. Ik zoek het op en vind dat een uil een symbool is van wijsheid van het hart. Een uil wordt in vele culturen ook in verband gebracht met de dood. Wie een uil ziet krijgt met de dood te maken, daarom niet de echte dood, eerder een symbolische. Dit wil zeggen dat er belangrijke veranderingen staan te gebeuren. Als je een uil ziet, dan is dat het teken dat je met vol vertrouwen de verandering op je kunt nemen… Tot daar wat ik erover lees. Nu ja, die verandering, daar hebben we het ondertussen ook wel al over gehad, ook in de reacties van vandaag. Het is dus een bevestiging van wat ik eigenlijk zelf al aanvoel. We zien wel wat zich aandient en nemen het zoals het komt.

Kort daarna kom ik aan in Saint-Jean-Pied-de-Port. Het is niet alleen druk met pelgrims, maar de stad zelf is ook vreselijk druk van de toeristen. Ik rijd naar het ontvangstbureau voor pelgrims. Daar staat een lange rij. Velen beginnen hier hun tocht, de meesten slechts tot Pamplona. Ik krijg adressen voor overnachting. Iets verderop is de gemeentelijke refuge. Ik heb geluk. Er is nog plaats.
Nu is het een kwestie van me mentaal voor te bereiden: morgen de Pyreneeën over. Dat wordt toch weer een lastige klim. En dan Spanje binnenrijden. Ik ken niet veel Spaans. Dat wordt wel wat anders dan het Frans, waar ik me goed mee kan behelpen.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht