Vanmorgen ben ik vroeg wakker. Last van insectenbeten. Is al enkele dagen bezig, maar het vermindert maar niet. Gelukkig heb ik lavendelolie om de jeuk te verzachten. Rustig begin ik met inpakken. De andere pelgrims liggen nog lekker te slapen, dus heel stilletjes bezig zijn… Ik controleer of de was droog is: nog helemaal kletsnat, niets droger geworden. Er zit dus niets anders op dan alles in een plastic tas te doen en te hopen dat ik vanavond de kans heb om alles te laten drogen. Mijn powerbank heeft de hele nacht aangelegen om op te laden, maar is geen mAh vooruitgegaan. Dat wordt een probleem als dat zo blijft. Zonder powerbank stopt mijn gps overdag en kan ik het schudden.. Maar goed, voor elk probleem komt wel een oplossing, zo hoop ik opnieuw te leren tijdens de camino.
Gelukkig regent het niet meer en staat een stralende zon aan de hemel. Eerst maar iets zoeken voor ontbijt en middagmaal. ik kom bij Jumbo terecht. Overal aanduiding dat er een Jumbo is, maar nergens een ingang te vinden. Uiteindelijk bevind die zich in het winkelcentrum om de hoek. Wat verse croissants en een chocoladekoek zullen me het ultieme vakantiegevoel geven, ware het niet dat hun koffieapparaat stuk is. Geen gratis koffie vandaag! Nog een heerlijke tonijnsalade en een broodje voor vanmiddag en mijn ochtendinkopen zitten erop. Nu nog de sleutel van het refugio terugbrengen naar het theaterhotel om mijn pelgrimspas terug te krijgen. Dan toch maar een cafeetje gezocht voor een cappuccino. Het was dus weer bijna tien uur (9.42 u) wanneer ik vertrek richting Maaseik.
Het is een saaie weg, langs de rijksweg met druk verkeer en niet altijd een goed fietspad (naar Nederlandse normen). Rond elf uur kom ik in Echt aan. Een gemeente met een bijzondere kerktoren. Edith Stein zou daar geboren zijn en er staat, ter hare eer, een monument. Ik wil een foto nemen van die kerktoren. Komt er een man aangefietst en vraagt: ‘zie je torenvalken?’ Ik kijk verbaasd. Ja, er lijken vogels in en uit de toren te vliegen, maar of het torenvalken zijn… ik kan het niet zeggen, ik ben geen ornitholoog. Valt die man dan ook nog over mijn Vlaams accent. Maar ik weet daar, na tien jaar, wel mee om te gaan. Uiteindelijk wordt het een leuke babbel. Hij is voorzitter van de fietsclub van Echt en doet zijn beklag dat bij de wegwerkzaamheden aan de grote weg geen rekening is gehouden met de fietser. Hij heeft nog die ochtend een brief hierover gestuurd naar de burgemeester. ‘Waar moet jij heen?’ vraagt hij. ‘Maaseik’. ‘Oei’ dat is niet zo goed, want dan moet je daarlangs! Weet je wat? Ik rijd met je mee en toon je hoe je moet rijden!’ Ik ben superblij, want dat scheelt weer heel veel tijd en waarschijnlijk ook veel ellende. Ik kom dus snel op de juiste route terecht en vervolg mijn weg naar Maaseik. Onderweg kom ik nog een bijzonder kapelletje tegen in Roosteren, gebouwd ter ere van Maria, om haar te danken voor het einde van de oorlog. Een schietgebedje en verder naar Maaseik of beter, naar Heppeneert. Daar is een bedevaartsplek van Maria tot rust. Die plek heeft haar naam niet gestolen. Wat een zee van rust is het hier. Alles mooi verzorgd, met een parkje erbij. Heel aangenaam. Ik ben er dan ook een hele tijd gebleven, heb er mijn lunch in alle rust opgegeten.
‘s Middags rijd ik langs de Maas terug Nederland binnen. Mijn volgende stop zal Wittem zijn, Dat wordt hét pelgrimsoord van Nederland genoemd. Wat ik niet doorhad toen ik de route bepaalde is, dat dit vlakbij Valkenburg ligt. Midden dus in de enige ‘bergen’ van betekenis in Nederland. Het begint al wanneer ik Beek uitfiets. Tanden bijten en doorzetten. Desnoods maar met een versnelling lager. Maar boven komen zal ik. En het lukt. Boven bij de molen moet ik even uithijgen, maar ik heb het gehaald. Een goede training voor wat komen gaat. Er volgen nog wat hellinkjes, maar daar ben ik niet van onder de indruk. Valkenburg voorbij naar Wittem. Als het daar een pelgrimscentrum is, dan zullen ze daar wel voorzieningen hebben voor pelgrims denk ik. Fout gedacht. Ontgoocheld ga ik maar wat bidden bij Gerardus Majella (toch ook de patroon van mijn vader). Daar steek ik ook maar een kaarsje aan, maar ik vergeet eraan te denken om een foto te nemen.
De hulp komt als je het niet verwacht. Buiten geraak ik in gesprek met een koppel en vertel over mijn tocht naar Santiago en dat ik een overnachtingsplek zoek. ‘Ga toch naar het refugio in Valkenburg’ zei die man. Ik wilde eigenlijk vanavond kamperen, dus ik belde een camping in de buurt, maar daar namen ze niet op. Ondertussen was die man bij de receptie de contactgegevens voor het refugio gaan vragen. Trots komt hij daarmee aan. Ik denk: het loopt zoals het loopt. Het zal wel zo moeten zijn. Dus ik bel dat nummer en ben welkom in het refugio. De vriendelijke dame zegt waar ik moet zijn en ik rijd terug naar Valkenburg, maar moet dan nog verder naar Houthem. Ik kom op een kasteeldomein terecht dat nu hotel is. Ik moet ik me aanmelden aan een chique receptie en krijg, na inlevering van mijn pelgrimspas een sleutel met een grote houten schelp aan. De vriendelijke dame geeft me nog een voucher mee voor een kom soep in de bistro. Maar ik moet daar voor 18 u zijn, want dan sluiten ze. Het refugio bevindt zich op het kerkhof. Een rustiger plek kan ik me niet indenken. Maar, heerlijk: alles voor mij alleen vandaag. De verantwoordelijke komt nog langs op zijn houten, zelfgemaakte fiets en vertelt over zijn ervaringen met de fiets naar Santiago in 2006. Ik douch me, hang mijn was te drogen en ben om 17.33 u in de bistro voor mijn kom soep. Blijkt dat de keuken reeds gesloten is en dat alle soep weggegooid is. De vrouw ziet mijn beteuterde gezicht en verwent me met een verrukkelijk stuk taart en heerlijke koffie.
In het refugio maak ik dan zelf maar een minute soup en ga daarna een spaghetti eten in het dorp. Daar kom ik in gesprek met een koppel dat enkele weken geleden nog in Santiago was, maar met de auto. We zitten meer dan een uur over van alles en nog wat te praten en drinken samen nog een biertje. Dan is het tijd om te vertrekken: zij moeten hun ezels nog verzorgen en ik moet mijn blog schrijven en mijn was van het droogrek halen.
Straks verwen ik mezelf nog met een kop thee en ga dan het bed in. Morgen hoop ik via Maastricht Scherpenheuvel te bereiken. Volgens Komoot moet dat lukken in zeventig kilometer. Gelet op de kilometers van de voorbije dagen denk ik dat het wel zal lukken.
Welterusten en droom zacht.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht