Vannacht heb ik heerlijk geslapen. Ik ben om half acht opgestaan. Om iets voor negenen was ík klaar om naar de mis te gaan in de kerk aan de overkant van de straat. Enkele minuten voor negen uur komt een man naar de kerk gelopen. Ik vermoed dat het de priester is. Mijn vermoeden klopt. Hij is een aardige vriendelijke man en vanzelfsprekend op de hoogte van mijn aanwezigheid. Hij kent de salesianen van Togo. Een van zijn oud-leerlingen uit Togo is salesiaan. Er zijn nog een zuster en Martine die de mis mee vieren. Na de viering ga ik terug naar de Bergerie om mijn fiets te halen. Martine komt ook en we nemen afscheid, dat wil zeggen er volgt nog een lange babbel over de zuster, die oblate is van Franciscus van Sales (jammer dat ik dat niet eerder wist) en Père Brisson die van Ancy is, wat vlakbij ligt. Ik moet absoluut een brochure over hem meenemen. Ze rolt het op en ondanks mijn protest dat ik er geen plaats voor heb, propt ze het opgerold met een elastiekje in mijn stuurtas.
Eindelijk. Het is vijf over tien en ik ben vertrokken. De rit verloopt voorspoedig. Ik kom weer langs het kanaal terecht en kan heel vlot rijden. Een bijzonder gevoel overvalt me. Diepe, intense vreugde en dankbaarheid om alles wat ik tot nu toe heb mogen ervaren en meemaken. Ik voel me enorm begenadigd en dank God om zoveel goedheid. Dan kom ik toch weer dat vermaledijde bord ‘Route barrée’ tegen. Er staat een wegwijzer bij met opschrift ‘Déviation’. De pijlen wijzen in beide richtingen, links en rechts. Links kom ik op het sas terecht en is er geen weg. Ik kies dus rechts, van de dijk af. Daar loopt een weg naar links en rechts. Ik kijk op de kaart en zie dat ik blijkbaar de weg links kan volgen. Die loopt in dezelfde richting als waar ik naartoe moet. Het is weliswaar een kiezelweg. Ik riskeer het erop en ga dus naar links. Maar dan kom ik in een bosweg terecht met modder, plassen, takken, …. Een ware beproeving. Ik waag het er nog even op, zij het te voet, want rijden zit er echt niet in. Ik merk een eind verderop dat dit een dooplopende weg is. Dus volg ik maar de instructies van Komoot: ‘keer terug’. Ik keer terug. Komoot blijft maar roepen: ‘`keer terug’. Ik sakker: ‘Jaja, ik keer al terug. Hou nu maar op met zagen’. Ik kom op het beginpunt van de weg en rijd verder. Ik kom weer op berijdbare wegen. Ik zal het kanaal niet meer terugzien. Ik aanschouw mijn fiets. Wat ziet hij er weer vreselijk uit. Ook mijn schoenen zijn één klomp modder geworden! Ik fiets maar door en negeer de blikken van de mensen die denken: wat is dat voor een rare fietser: zoveel pakken vooraan en achteraan en helemaal onder de modder.
Ik kom om iets over twaalven aan bij de kathedraal van Troyes. Ik moet wachten tot twee uur vooraleer de kathedraal terug opengaat. Ik zal vandaag dus niet verder rijden dan Troyes. Maar dat geeft niet. Ik zoek een bakker, maar moet mijn brood uiteindelijk in een Carrefour Market kopen. De laatste baguette en niet meer echt vers, maar we doen het ermee. Ik vind een plaatsje op een kerkplein en eet mijn brood op. Het is nog even tijd voor een kop koffie. In de eerste bar hebben ze niet door dat er een klant is, dus na vijf minuten stap ik terug mijn fiets op en zoek een andere bar. Oef. Eindelijk koffie! Ik denk eraan om een camping op te zoeken. Dan heb ik rustig de tijd om mijn fiets schoon te maken. In een refuge is dat niet altijd mogelijk. In het ‘office du tourisme’ weten ze me te vertellen dat de eerste (en eigenlijk enige camping, want de andere is een nudistencamping) zestien kilometer hiervandaan is.
Het wordt stilaan tijd om naar de kathedraal te gaan om mijn stempel op te halen. Ik vraag daar toch nog maar naar adressen voor overnachting. Ik krijg er drie. Ik bezoek de kathedraal. Bij het Mariabeeld steek ik een kaarsje aan en ga wat bidden. Eigenaardig, maar de emotie slaat toe en ik word tot tranen toe bewogen. Ondanks die tegenslag van vanochtend voel ik diepe vrede in mijn hart. Ik dank Maria voor haar goede zorg en nabijheid en dank omdat ik met zoveel mensen verbonden mag zijn, zoveel mensen die me dragen tijdens deze pelgrimstocht. Ik loop nog wat rond, neem foto’s en verlaat de kathedraal. Tijd om actie voor de overnachting te ondernemen. Ik bel het lijstje af dat ik gekregen heb. De eerste geeft op woensdagmiddag gesloten. De tweede neemt niet op. De derde is een adres van een privépersoon die thuis pelgrims ontvangt. Daar krijg ik gehoor. Kort overleg met haar man: “Ja, u bent welkom” Ik krijg het adres doorgeappt en wordt na zeventien uur ben hen verwacht. Spannend: bij wie kom ik terecht? Ik heb dus nog wat tijd voor het zo laat is. Ik bezoek de stad, eet een ijsje (want dat hebben de mensen van de H. Geestkapel me aanbevolen), en rijd nog langs Decathlon, want dat ligt niet ver van mijn verblijf. In Decathlon koop ik een nieuwe onderbroek (want ik moet er een verloren zijn vorige week op de camping in Givet), energierepen en isotone drank. Iets over vijven kom ik aan bij mijn gastheer en -vrouw. Ik wordt hartelijk ontvangen.Zij hebben in 2015 vanuit huis de tocht naar Santiago gelopen en dragen nog steeds de ervaring van die tocht mee.
Ik kan gelijk mijn fietstassen schoonmaken. Bij het schoonmaken van de linker voortas stel ik vast dat er een schroef verloren is. Geen probleem, mijn gastheer kan dit herstellen. Dan krijgt de fiets een grondige wasbeurt. Wat heb ik toch weer mazzel! Als de fiets klaar is, maak ik mijn schoenen schoon en word ik naar mijn slaapkamer begeleid. Daar wacht een netjes opgemaakt bed me op. Op het bed ligt een badhanddoek en een netje. Ik mag mijn vuile was in dat zakje doen en de was wordt voor mij gedaan. Wat een luxe! Voor we iets na zevenen aan tafel gaan krijg ik nog een Leffe en dan wordt een lekkere Franse maaltijd geserveerd: sla, tomaten, een quiche, rillette, paté en natuurlijk wijn. Allemaal in overvloed. Volgt nog een dessert met kaas, meloen en een courgettetaart (die helemaal niet naar courgette smaakt, maar lekker zoet is). Ik krijg achteraf nog een kruidenthee en babbel met mevrouw, terwijl mijnheer niet kan stilzitten, zijn groententuin gaat inspecteren, blij terugkomt met de boodschap dat de tomaten en de courgettes goed groeien en dat er al drie meloenen aankomen. Rond negen uur vind ik het stilaan tijd om me terug te trekken en verder te schrijven aan mijn blog en op tijd te gaan slapen.
Ik had voor mijn vertrek als pelgrim nooit kunnen bedenken dat alles zo zou lopen. Een dag begint heel mooi, krijgt dan toch weer een deuk, maar loopt uiteindelijk weer zo groots uit. Het voelt aan als een geschenk dat me elke dag in de schoot geworpen wordt. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor zoveel ‘genade’. Ik vind geen ander woord om te omschrijven hoe alles wat ik mag ontvangen ergens vandaan komt waardoor het niet zomaar vanzelfsprekend is. We gebruiken ook wel eens ‘voorzienigheid’ om te omschrijven hoe alles ten goede gekeerd wordt, in goede banen geleid wordt . Toeval is het zeker niet. Daarvoor gebeurt het te dikwijls, waardoor ik alleen maar kan vermoeden dat er Iemand mee te maken heeft.
Morgen start ik weer op een schone fiets en zie ik weer wat de dag me brengen zal. Ik leer dat ik gewoon blij mag zijn met wat me gegeven wordt. Je kan klagen over wat niet is, maar ik leer blij te zijn met wat er wel is. Gisteren een kamer met een te klein bed, maar ik had een bed, een dakraam zonder gordijnen, maar ik had onderdak, een snelle magnetronmaaltijd, maar ik had te eten. Vandaag krijg ik dat alles weer in overvloed: een prachtige kamer, een bed dat net groot genoeg is, gordijnen voor het raam en een uitgebreide maaltijd.
Ik geef me in vertrouwen over aan Hem die met ons is, vertrouwend ook op de moederlijke zorg van Maria, die me vanmiddag weer eens van emotie deed wenen en leg me vredig te slapen. ‘In uw handen, Heer, beveel ik mijn geest. Gij zult mij beschermen, trouwe God’.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht