Spanje, Molinaseca

Vannacht heeft het geonweerd, maar ik heb er niets van gehoord. Alleen de regen ervoor of erna heb ik horen vallen. Ook al heb ik dus de indruk dat ik niet zo goed geslapen heb, ik heb beter geslapen dan gedacht.
Om zes uur begint iedereen op te staan. Een behulpzame man steekt het licht aan voor de anderen, maar daardoor verplicht hij mij om ook maar vroeger op te staan. Om half acht zit ik op de fiets. De zon is nog niet helemaal op.
Doordat ik zo vroeg ben vertrokken kom ik heel vroeg aan in Astorga. Alles is nog dicht, met uitzondering van enkele bars. In een ervan ga ik koffie drinken, want die uit de automaat van de herberg was niet te zuipen.
Ik zoek of ik ergens een stempel kan halen, maar tevergeefs. De kathedraal gaat pas om tien uur open, alsook het bureau voor toerisme. Het is nog niet eens negen uur! Ik beperk me dus met enkele foto’s van de kathedraal en het bisschoppelijk paleis dat ontworpen is door Gaudi en vertrek dan maar. Ik heb immers nog een stevige rit voor de boeg.
Het is hard klimmen en het lijkt wel of er geen einde komt aan de beklimming. Onderweg krijg ik wel prachtige vergezichten als geschenk. Het landschap is nu helemaal niet meer zo desolaat als de dagen voordien. Rond kwart over twaalf bereik ik het hoogtepunt van de dag: Cruz de Ferro. Een ijzeren kruis bovenop een hele hoge kolom. Eronder liggen een heleboel stenen, foto’s en andere dingen die verwijzen naar mensen die er langs gekomen zijn, of waarvoor men de camino loopt.
Bij mijn aankomst komt er een auto aan vol Spanjaarden. Neen, geen jongeren. Ze zijn zeer onstuimig, rapen stenen op en gooien die naar het kruis, met de bedoeling raak te gooien. Daarna rijden ze lachend en roepend weg. Het stoort me enorm. Ik denk aan de vele mensen die hier ingetogen langskomen, met in hun hart pijn en verdriet dat ze een plaats willen geven in hun leven. Een Fransman vraagt me om een foto van hem te nemen. Hij heeft een steen bij met daarop een naam en twee data. Ik had graag met hem een gesprek aangegaan, maar dat is niet gelukt. HIj is wel een half uur blijven rondlopen, foto’s en video’s opnemen van de plek waar de steen ligt. HIj had nog vele andere stenen bij die ook een vast plekje kregen. Wat een mooi ritueel was dit voor deze man.
Ik heb ook een - kleine - steen meegenomen uit Assel om hier bij het Cruz de Ferro neer te leggen. Er komen heel veel gedachten naar boven wanneer ik naar de steen kijk en hem neerleg. Ik denk aan de momenten in mijn eigen leven die niet zo gemakkelijk waren, ook - en vooral - die van de voorbije jaren. Ik denk aan de pijn van de mensen die ik in mijn hart meedraag tijdens deze tocht, ik denk aan Frida die hier met haar kinderen eerder geweest is en aan Leo, die ze hier een plek gegeven heeft. Ik bid dat de steen die op het hart van mij en van zovelen drukt, hier achtergelaten mag worden en dat een last van ieders schouder mag genomen worden.
Ik blijf daar wel een uur vertoeven. Genietend ook van de enkele pelgrims die langskomen. Het is helemaal niet druk en daardoor aangenaam. Het is er zonnig, maar niet overdreven warm. Ik had er gerust willen blijven overnachten, maar dat is wildkamperen en uiteindelijk dus geen goede optie. Ik rijd dan maar verder.
Ik denk dat ik met een bergtop van vijftienhonderd en vier meter wel het ergste gehad heb en niet meer hoef te klimmen. Ik kom bedrogen uit. Geregeld, na een afdaling krijg ik nog een flinke - zij het korte - klim te verwerken. Maar dan is het uiteindelijk gedaan met klimmen en kan ik aan een eindeloze afdaling beginnen. Eindeloos is de afdaling echt wel. Ik moet alle aandacht op de weg en mijn fiets houden want het kan snel gaan als ik niet tijdig rem of stuur. Ook nu weer is het uitzicht adembenemend. Prachtige vergezichten. Bij de beklimming kon ik moeilijk stoppen om het ritme van de inspanning niet te breken, bij de afdaling stop ik geregeld om een foto te nemen en te genieten van het uitzicht. Heer, onze Heer, hoe machtig is uw Naam allerwegen op aarde.
Ik ben bijna negenhonderd meter gedaald wanneer ik in Molinaseco aankom. Ik heb de temperatuur onderweg enorm zien oplopen. In Molinaseco vind ik een herberg. Ik hoop dat de hospitalier gelijk heeft dat het ‘s nachts goed afkoelt, want nu is het achtendertig graden!
Ik ga na mijn dagelijkse routine wat in het dorp wandelen en bezoek ook de kerk. Ik neem er de tijd om te mijmeren. Ik ben nu niet ver meer van mijn grote doel: Santiago. Stilaan begint de vraag naar boven te komen: wat straks, wat als ik terug in Nederland ben? Ik heb vele ideeën en plannen, maar zal dat het worden? Wie zal ik zijn? Waar ligt mijn zending? Hoe zal ik mijn roeping waarmaken, met andere woorden, hoe zal ik antwoorden op datgene wat de Heer van mij vraagt? Ik ben nu al zo lang onderweg en heb zovele ervaringen opgedaan. Hoe hebben die mijn leven veranderd? Welke inzichten heb ik reeds, en waar moet ik nog mee aan de slag? Ik merk dat het me onrustig maakt en dat is niet wat het zou mogen doen. Ik blijf bidden en hopen dat ik alles los kan laten wat me hindert om de weg te gaan die Hij met mij wil gaan. Tijdens de camino heb ik veel los kunnen laten, zal ik het ook kunnen wanneer het gaat over de dingen waarover ik verantwoordelijkheid heb of me verantwoordelijk voel? Ik heb nog de tijd en vermoed dat ik die ook nodig zal hebben. Wat zeker is: de camino van mijn leven zal niet eindigen in Santiago, ook niet in Fatima. De camino loopt verder door mijn leven, want hij zal niet meer weg te vegen zijn.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht

22 aug 2023Dag 60 - Eerst boodschappen, dan fietsen in de hitte

24 aug 2023Dag 62 - O Cebreiro

Al 10 reacties bij dit reisverslag

Doorrijden nr fatima is een optie. Je bent in Compostella dan ook een maand te vroeg dacht ik.
Ronny 2023-08-23 21:28:26

Slik! Op de eerste plaats dankjewel voor je berichtje! Het doet merg goed! Ik zit hier met tranen in mn ogen, eerst al om de foto's! Feest van herkenning! Astorga, is een plek, vooral dat kleine kapelletje naast de kathedraal, dat ik nooit meer zal vergeten! En die kaarsjes...ik zal mn menig achterwege laten deze keer...ik heb dezelfde foto! En dan cruz de ferro...Dankjewel dat je aan ons gedacht hebt...dankjewel voor je gebed! Dat doet goed! Wat heb je geluk gehad dat het zo rustig was! Ik had hetzelfde, na cruz de ferro, wT dan als ik straks thuis ben? Wat ga ik doen? Kan ik er thuis wel wat mee? En die onrust...ik denk dat het er een beetje bijhoort...en ik denk zelfs dat het je helpt...je bent ook nog niet klaar...je schrijft het zelf...de camino gaat door...in je eigen leven...en nee...die gaat ook nooit meer weg! Ik denk...ik hoop...dat als het moment zich voordoet...je dan een antwoord vindt! Je doet zoveel ervaringen op, krijgt zoveel antwoorden, als je ze nodig hebt komen ze wel! Cruz de ferro is voor mij echt de meest bijzondere ervaring van de camino, dat komt niet alleen door Leo! Het is een prachtige plek, waar alle menselijke emoties voelbaar samenkomen! Leuke close-up van de paal...de onderste schelp heeft Niek daar opgehangen en ook een armbandje van Sanna hangt er nog! Lieve Dominiek, laat alles maar bezinken, geniet nog lang na van deze bijzondere plek! 😘
Frida 2023-08-23 21:40:38

Vandaag regelmatig aan je gedacht op mijn eigen fietstochtje: ik fietste een stukje van het Jabikspad. Waar ik over peins, is dat je veel met je meedraagt. Ok dat heb je deels losgelaten vandaag, maar daarna draaien je radertjes weer in je hoofd. Wat is het toch lastig om ook dat los te laten en alles op je af te laten komen. Ik spreek uit ervaring. Mijn Lief heeft een mantra voor die situaties: ‘Hoe eet je een olifant? Lepeltje voor lepeltje.’ Een uitdaging niet groter maken dan die is en gewoon beginnen. Niet denken aan wat er allemaal kan gebeuren. Ik gun je nog een hele lange Camino, ook in Vlaanderen en Nederland. 🙏🏻
Nicole Van Soest 2023-08-23 22:00:54

Loslaten en vasthouden, loslaten en vasthouden, de wielen van je fiets draaien rond en rond. Dus: loslaten en vasthouden, loslaten en vasthouden… Zo draait de cirkel van het leven. (Misschien zoeken ze nog een bewoner voor het Bisschoppelijk paleis?)
Angelika ❤️ Hans 2023-08-23 23:48:54

Een goeie keuze, dat steentje van witte kwarts: daarvan staat bekend dat het vrede schenkt, rust en evenwicht in het leven. Met heel mijn hart wens ik jou dat ook toe (en tevens iedereen wiens pijn eveneens in dat steentje opgeslagen zit). Vertrouw er maar op. ❤️ Ik vermoedde al wel dat je - nu Compostela ahw in zicht komt - zou gaan piekeren over “wat nadien?” Dat lijkt me ook heel normaal. Probeer toch ook dat los te laten. Ik denk aan de woorden van een lied dat we op TenBos geregeld zingen: “Van U (God, dus) is de toekomst. Kome wat komt.” Maar, makkelijk is dat idd niet… (Dat beeld van die olifant v Nicole vind ik geweldig!! 😃👌) Dikke knuffel 🥰
Gert 2023-08-24 00:01:23

Dat lied is van Huub Oosterhuis! 😊
Gert 2023-08-24 00:06:36

Dank u Dominiek om je verhaal van je steen meegenomen uit Assel en aan Cruz de Ferro gelegd met ons te delen
Lisette 2023-08-24 07:14:17

Dag nonkel Dominiek, Wat een mooie foto’s, de energie is ook zo voelbaar… Helemaal normaal dat er onrust komt. Je kan het ook gewoon benoemen ‘het is ok dat er onrust is’ hoe meer je het weg wilt, hoe meer je het voelt. Een ongevraagd advies… maar ik deel het toch even graag omdat ik voel dat het misschien kan helpen…je doet ermee wat je wilt… Een oefening uit somatic experience die ik zalig vind om mijn hoofd stiller te krijgen als het binnenin begint te botsen. Je legt een hand op jouw voorhoofd, vingers naar boven gericht en onderste van de hand tussen de wenkbrauwen. De andere hand aan de achterkant van het hoofd net boven waar de nek start. (Als je last hebt van de schouder dan laat je de ellebogen steunen op je benen of een tafel) laat jouw hoofd echt maar ondersteund voelen in die voorste hand, wanneer je voelt dat er iets ‘shift’ (ik kan dat niet anders uitleggen maar je zal het merken dat het plots ok is) dan breng je jouw achterste hand naar de borstkas. Daar blijf je terug tot shift en dan hand van het voorhoofd naar buik. Dus dan zit je nog met een hand op de borstkas en een hand op de buik. Bij de volgende shift is het klaar. Het is een manier om uit jouw hoofd te zakken in jouw lijf en ook jouw zenuwstelsel tot rust te brengen. Wanneer dat in rust is ga je veel makkelijker in overgave kunnen gaan dat het nu op dit moment helemaal ok is en je bent waar je moet zijn. Dikke knuffel, Lieve
Lieve 2023-08-24 08:17:30

Hartelijk dank voor de weer prachtige tekst en foto's. Ik kan me goed voorstellen dat de rust op een gegeven moment plaats maakt voor onrust. Er komen dan een heleboel vragen naar boven waar je op dat moment geen antwoord op weet. Komt tijd komt raad moet je maar denken. Je hebt in het verleden wel vaker voor hete vuren gestaan en ook toen is een oplossing je ingegeven. Houd moed zowel lichamelijk als geestelijk.
Wim Duivelshof 2023-08-24 10:50:22

Zelden zo diep in het gevoelsleven van een ander mogen duiken. Dank je wel. Mooi dat Robert je vraagt om hem te dopen. Het doet me denken aan een ontmoeting die ik had in de jeugdgevangenis vannNairobi. Een van de gevangen, een naamloos kind lag op sterven ten gevolge van de afstraffing die de bewakers hem hadden gegeven. Terwijl mijn begeleider de bewaking afleidde mocht ik hem dopen zodat hij niet naamloos voor zi) schepper zou staan. Voor morgen: goed pad!
Hans Bosch 2023-08-24 12:04:57