Mijn verslag van gisteren heb ik te vroeg gemaakt. Het is die avond anders gelopen dan ik gehoopt had. Dit is wat er gebeurde.
Ik ga om half zeven naar het centrum van Carrion. Om zeven uur is in de kerk van ‘Santa Maria del Camino’ een pelgrimsmis. De kerk licht dichterbij dan ik denk en ik ga eerst nog iets drinken in een bar. Dan tijdig naar de kerk. Ook hier weer een bijzonder hoogaltaar. Tijdens de mis ontdek ik dat ik sinds twee maanden niet meer voorgegaan ben ik een viering. Ik mis het en voel een soort van heimwee. Maar misschien is het goed zo. Het voedt in mij het verlangen om priester te zijn en te kunnen voorgaan in de sacramenten. Na de mis is er een pelgrimszegen. Ik denk: alweer. Ik heb echt geen zin in opnieuw een zegen. Het voelt voor mij vandaag een beetje als een show. Ik hoop dat het dat niet is voor de mensen die de zegen ontvangen, maar dat die hen echt begeleidt op hun camino. Voor mij was de eerste zegen tijdens mijn camino de belangrijkste: deze die ik ontving in Vezelay. Ik herinner me nog hoe geëmotioneerd ik toen was.
Ik verlaat de kerk en ga op zoek naar een restaurant. Het is feest in de stad. Overal veel volk en veel drank. Maar alle restaurants zijn gesloten. Er is er een die vanaf half negen eten serveert. Maar dat vind ik toch iets te laat. Ik keer dus maar terug naar de herberg bij de Clarissen en spreek mijn noodrantsoen aan: mijn laatste zakje Cup-a-Soup en het blik ravioli. Ik heb nog brood over van vanmiddag en een halve fles wijn van eergisteren, dus dat neem ik ook maar mee naar de keuken. Daar zitten twee Fransen hun eten op te warmen. We maken kennis met elkaar. Ik krijg een biertje van hen. MIjn wijn is veel te warm, dus die gaat eerst nog het vriesvak in. Het wordt uiteindelijk een gezellige avond, beter dan ik op restaurant had kunnen verwachten.
Het wordt tijd om naar bed te gaan. Ik kom op de kamer en merk dat ik toch niet alleen ben. Er is een tweede bed opgemaakt en er staan twee fietstassen naast. Ik weet niet wie het is. Mijn kamergenoot komt pas om tien uur binnenvallen. Voor hem is de camino een bewijs van zijn goede conditie. We zijn nog meer dan vierhonderd kilometer verwijderd van Santiago en hij wil er in drie dagen zijn. Hij is pas vier dagen onderweg en wil aan vrienden en familie bewijzen dat hij in zeven dagen naar Compostela kan fietsen. Hij doet maar, denk ik. Als hij de hitte van de komende dagen maar overleeft. Er komen immers hele hete dagen aan: morgen zesendertig graden, dinsdag achtendertig en woensdag en donderdag weer zesendertig graden.

Het is warm op de kamer en ook al slaap ik redelijk goed, ik slaap niet echt diep. Omwille van de hitte van deze komende dag en omdat we voor acht uur het pand moeten verlaten, sta ik om half zeven op. Om half acht zit ik op mijn fiets, op zoek naar een bar voor een ontbijt. Ik vind er een, misschien wel de enige die open is. Ze hebben er tortilla, dat is een eierkoek met aardappelen. Ik bestel een portie, krijg er brood bij neem nog een koffie. Zo heb ik vandaag een stevig ontbijt. Ik heb zin in een tweede koffie, maar besluit dat ik daarmee beter wacht tot een volgende halte, rond tien uur. Ik reken af. Ik durf bijna niet te zeggen hoeveel ik slechts moet betalen, want dan krijg ik weer reacties over mijn Nederlandse integratie!
Om acht uur ben ik dus echt onderweg. Ik volg de camino, eerst langs de weg ernaast, dan op het grindpad zelf. Net voor ik daar oprijd, ontmoet ik een van de Fransen van gisteren. Het is een hartelijk weerzien. De zon komt op en werpt een lange schaduw voor me uit. Het is heerlijk om mijn eigen schaduw te volgen. Hij kondigt mijn komst aan bij de wandelaars die, voor ik aankom, merken dat ze best opzij gaan. Een vriendelijke ‘buen camino’ klinkt over en weer.
Na het stuk grindpad kan ik terug op de weg rijden. Het pad loopt er immers de hele dag langs. De weg is ook de hele dag vlak. Hierdoor kan ik snelheid maken en heel wat kilometers afleggen.
In Sahagún is het kwart voor tien. Tijd voor de aan mezelf beloofde tweede koffie. In de bar lonkt een chocoladebroodje naar me. Dat kan ik niet ongestraft laten, ik speel het naar binnen.
De weg is vandaag opnieuw eentonig: gemaaide graanvelden, af en toe een maisveld en een veld met zonnebloemen die hun kop laten hangen. Het motiveert me om verder te rijden. Algauw ontdek ik dat ik zowaar tot in León kan geraken op een uur dat nog behoorlijk redelijk is en ik niet in de grote hitte terecht kom.

Zo kom ik op een camping terecht, vlakbij León. Een leuke plek. Ik heb er de mogelijkheid om mijn fiets schoon te maken. Eindelijk kan ik morgen weer met een schone en gesmeerde fiets rijden. Ik sta naast een Fransman. We ontmoeten elkaar bij mijn aankomst en hebben al snel een klik met elkaar. Bij het avondmaal geraken we in een heel diepgaand gesprek. Het is heel bijzonder dat mensen, die elkaar niet kennen, zo openhartig met elkaar kunnen praten. Robert, zo heet de man, vertelt me zijn hele levensverhaal. Het raakt me en het stemt me tot nadenken over mijn eigen leven en de keuzes die ik dagelijks maak. Het kan geen toeval zijn dat we elkaar ontmoeten, zoals zovele dingen op deze camino geen toeval zijn. Ik vraag me zelfs af of toeval wel bestaat. Meer en meer lijk ik te geloven dat er zoveel meer is dat ons leven richting geeft dan alleen maar ons verstand en onze eigen gedachten. Deze camino - ik denk dat ik dat al eerder geschreven heb - leert me verder te kijken dan alleen maar het oppervlakkige, hetgeen we als vanzelfsprekend ervaren. Elke ontmoeting, elke ervaring, is zo bijzonder en anders.
Opnieuw kan ik mijn dag eindigen met de Heer te danken voor zijn aanwezigheid en zijn liefde die hij doorheen mensen, maar ook door zovele ervaringen en zijn schepping tastbaar en voelbaar maakt.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht