Ik heb vannacht goed geslapen. Mijn wekker gaat af, ik heb geen zin om op te staan. Toch doe ik het maar, want ik heb afgesproken om acht uur te ontbijten. Aline maakt me twee spiegeleieren klaar. Ik mag ook brood smeren voor ‘s middags. Niet een, maar twee. Ze is bang dat ik anders Lourdes niet haal. Nadat ze een stempel in mijn credential gezet heeft, ik iets in haar boek geschreven en betaald heb, nemen we afscheid. Ik neem nog een foto van ons beiden, we geven een knuffel en ik ben vertrokken.
Tijdens het rijden overvalt me een vreemd gevoel. Dit gevoel heb ik tijdens mijn tocht nog gehad. Het is een overweldigend gevoel van dankbaarheid, van diepe vreugde. Ik weet eigenlijk niet goed hoe ik het moet plaatsen, maar het voelt goddelijk aan. Deze tocht geeft me elke dag weer zoveel: mensen die goed voor me zijn, mooie natuur, fijne gesprekken, bijzondere gedachten, de ervaring door te kunnen zetten, niet op te geven, de voldoening van een top te bereiken en te mogen genieten van het mooie van de schepping. Ik ben dankbaar dat ik bijna in tranen kom. Ik wil schreeuwen: Dank U wel voor zoveel goedheid die me - onverdiend - gegeven wordt!

Het eerste deel van de rit gaat vlot: het is bergaf. In Escaladieu kom ik voorbij een oude cisterciënzerabdij. in de tuin staat een vreselijk grote stronk. Twee wandelaars zeggen dat het nep is. Als het echt is, dan is het wel een fenomenale boom geweest. Na de abdij begint de eerste echte beklimming. Het lijkt wel alsof ik op een echte escalade naar God ben. Steile stukjes worden afgewisseld met lichtere, soms zelfs een afdaling. Dikwijls denk ik: ik ben boven, maar dan is er een bocht en gaat het weer omhoog. Het lijkt wel wat op de echte weg naar God: die is niet altijd vlak, soms steil, soms bergaf. Soms denk je dat je er bent, maar dan blijkt dat het bijlange na nog niet zo is. Als ik uiteindelijk boven ben, is de beloning groot: een prachtig uitzicht, een klein kapelletje dat jammer genoeg gesloten is…
Dan weer verder. Een klein wegje, een brugje, maar ‘route barrée’. Ik kan er echt niet door en moet vijf kilometer omrijden. Ik baal. Maar het omrijden heeft dan weer een voordeel: ik kom langs een Aldi. Daar kan ik wat abrikozen, gedroogd fruit en noten kopen. Bananen heb ik meegekregen van Aline, die hoef ik dus niet.
Ik kom terug aan bij de andere kant van het brugje. Dan begint een heel lange, zware klim. Kilometerslang. Het lijkt wel twintig kilometer. Op het einde is het zo steil, dat mijn horloge tilt slaat en zelfs twintig procent aangeeft. Komoot geeft tot zestien procent aan. Niet eventjes, maar een heel eind. Ik moet van de fiets af en duwen. Het lijkt geen ‘escalade a Dieu’, maar een weg naar de hel.
Eindelijk boven. Het uitzicht is fenomenaal! Ik probeer een volledige panoramafoto te maken, maar het lukt niet. Ik doe het dus in twee keer. Het is inmiddels bijna twee uur en ik heb nog niet gegeten. Ik neem hier rustig de tijd voor. Ik ontmoet twee motorrijders en drie wielertoeristen. Ze zien mijn schelp en zijn vol respect dat ik van zo ver gekomen ben. Het maakt me telkens een beetje trots.
Vanaf nu is het enkel nog afdalen naar Lourdes! Om kwart over drie kom ik aan in Lourdes. Ik wil graag eerst naar de grot en dan naar de herberg, want ik vrees dat als ik me eerst ga douchen en zo, ik helemaal geen energie meer heb om nog naar de grot te gaan. Het is even zoeken om aan het heiligdom te geraken, maar uiteindelijk kom ik aan. Ik moet mijn fiets buiten aan het hek laten staan. Er is geen plek waar ik hem veilig kan zetten. Mijn frustratie is groot. Heb ik drieduizend kilometer gereden en kan ik nu niet naar binnen. Ik durf mijn fiets niet zomaar aan het hek achterlaten. Het is de eerste keer dat ik er geen goed gevoel bij heb. Dan dus toch maar eerst naar de herberg. Wat ik vreesde gebeurt: ik ben na het douchen en de was, zo moe dat ik op bed ga liggen en in slaap val. Om zes uur ga ik toch even naar de grot. Het is maar tien minuten lopen. Het is er bijzonder druk. Ik neem een foto van de grot en het Mariabeeld en keer terug.
Het avondmaal is voorzien om zeven uur, maar het wordt al gauw halfacht voor we aan tafel gaan. Er is nog een Fransman, met wie ik de kamer deel, een Italiaans koppel en een Amerikaan. Er zijn nog pelgrims, maar die eten niet mee. We krijgen aperitief en een stevige maaltijd met soep, hoofdgerecht, kaas en dessert. Het is heel gezellig aan tafel. Om kwart voor negen wordt er afgerond. Iedereen wil naar de kaarsjesprocessie gaan. Ik pas voor vanavond. Ik ben te moe. Ik hoor vanuit mijn kamer het hele gebeuren. De herberg ligt immers heel dichtbij. Ik ga vanavond maar vroeg slapen, mijn beenspieren de kans geven zich te herstellen, want het is nu echt wel nodig. Morgen neem ik volop de tijd om alles te bezoeken en me onder te dompelen in de sfeer van Lourdes.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht