Ik heb het gehaald! Vanmorgen ben ik uit Saint-Lizier vertrokken met toch wel wat bezorgdheid: zal ik de Col de Portet d’Aspet kunnen bedwingen? Eerst ga ik nog brood en andere dingen halen voor vanmiddag en vanavond, want ik weet niet of ik, daar waar ik strand, eten zal vinden. Ik rijd naar Saint-Girons. Daar vind ik een bakker, maar geen kruidenier of supermarkt. Nochtans een redelijke stad. Ik rijd dan maar door en hoop onderweg toch nog iets te vinden. De weg is bijna voortdurend klimmen. Ook als ik in het dal rijd, rijd ik stroomopwaarts. Dat betekent minimaal een procentje naar omhoog. Uiteindelijk lukt het me om in Castillon-en-Couserans een Carrefour Market te vinden om mijn inkopen te doen. Ik rijd dan maar rustig door tot ik uiteindelijk merk dat het stijgingspercentage begint te stijgen. Mijn mobiel geeft aan dat ik Portet D’Aspet nader. Op een bepaald moment moet ik even halt houden. Ik moet best wat klimmen en mijn hart gaat voor de eerste maal in ‘overdrive’. Even halt houden, wat bijtanken en weer verder. Gelukkig daalt het nu een beetje. Wanneer ik het dorp uitrijd begint de echte klim. Het is hard labeur. Tweemaal voel ik dat ik even halt moet houden om weer wat op adem te komen. Maar, uiteindelijk haal ik de top. Onderweg ben ik een Rotterdammer van in de twintig tegengekomen die ook de beklimming doet. Hij doet het om sportieve redenen en wil ook nog andere cols proberen. Ook zijn fiets is goed geladen. Ik troost me met de gedachte dat ook hij geregeld moet stoppen. En hij heeft een nog kleinere versnelling dan ik. Uiteindelijk feliciteren we elkaar bij de aankomst op de top. Er zijn nog twee Nederlanders (uit Den Haag), die vanuit de andere richting gekomen zijn.
Ik neem rustig de tijd om te bekomen, te eten en wat rond te lopen. Voor ik vertrok was het mijn idee om op de col te overnachten op de camping, of in een hut die daar vlakbij ligt. Maar omdat ik er veel vroeger dan verwacht aankom, wil ik nog enkele kilometers rijden. De afdaling is behoorlijk heftig. Op een bepaald moment geeft men aan dat er een percentage is van 17 procent! Gelukkig houden mijn remmen het uit en blijft mijn fiets heel stabiel bij het dalen. Ik rijd langs een herdenkingsmonument van Fabio Casartelli, die daar, in de afdaling tijdens een etappe van de Tour de France in 1995, verongelukt is. Het is inderdaad een gevaarlijke afdaling. Iets te veel risico kan fataal zijn. Daarom blijf ik heel oplettend.
Na de afdaling moet ik rechtsaf. Daar staat een bord dat de Col de Buret en de Col des Ares open zijn. De Col de Buret is een gemakkelijke klim. Voor je het weet ben je boven. Ik laat me afdalen en begin te denken aan mijn overnachting. In het eerste dorp is de herberg niet open. In het volgende dorp, Cazenous, kan ik de verantwoordelijke niet bereiken. Ik bel dan maar naar de volgende plek. Die ligt wel meer dan 20 kilometer verder. De dame die ik aan de telefoon heb is niet echt vriendelijk. Waarom heb ik niet eerder verwittigd? Het enige wat ik daar mag is slapen. Ik zeg dat dat voldoende is en ik vertrek. Ik moet nu nog de Col des Ares over. Dat is toch wel andere koek. Ik heb al meer dan vijftig kilometer in de benen, waarvan behoorlijk wat klimkilometers. Deze col wordt ook in de Tour de France gereden, is meer dan acht kilometer lang en heeft een stijgingspercentage van rond de vier procent. Niet zoveel, maar meer dan genoeg voor mij vandaag. Boven op de col is een camping. Mocht ik daar kunnen overnachten, dat zou me goed uitkomen. Blijkbaar heeft men echter geen zin in eendagskampeerders want al snel krijg ik de boodschap dat er geen plek is. Er is echter geen tent te bespeuren, alleen enkele Nederlandse kinderen die lopen te joelen. Dan maar de afdaling nemen. Onderweg nog even gestopt voor een prachtig panorama en weer verder. De benen raken alsmaar meer verzuurd, maar ik rijd op wilskracht verder. Gelukkig zijn het allemaal rustige wegen of fietspaden. Toch moet ik in de laatste tien kilometer een kleine helling van negen procent nemen. Mijn rechterbeen protesteert en gaat in een kramp. Dan maar even rusten en weer verder. Ik kom in de buurt van Saint-Bertrand-de-Comminges. Ik rijd voorbij een camping, maar wil eerst kijken waar de herberg is. Ik merk dat het stadje boven op een helling ligt en er enkel een heel steile beklimming naar toe is. Ik pas, maak rechtsomkeer en ga naar de camping. Ik stuur wel een berichtje naar de betreffende dame om haar te bedanken, maar dat ik een andere plek gevonden heb.
Doodop zet ik mijn tent op, ga douchen en spoel mijn kleren uit. Die van gisteren zijn nog niet droog, dus die worden eerst opgehangen. Er steekt af en toe een hevige wind op en het koelt heel erg af. Ik denk dat ik het ook koud heb omdat ik me leeg gereden heb. Ik maak dus maar het conservenblik dat ik vanochtend gekocht heb open en warm het op: knackworsten met linzen in tomatensaus. Ik eet het op met wat brood. Als je honger hebt, smaakt alles. Toch moet ik zuinig zijn met mijn brood, want er is hier in de buurt geen bakker, geen kruidenier, geen supermarkt. Ik zal voor morgen dus heel bedachtzaam te werk moeten gaan. Daarom kijk ik op mijn routeplan waar er een herberg is waar ik morgen terechtkan. Liefst niet te ver, want ik vrees dat ik morgen nog niet veel energie in mijn benen zal teruggewonnen hebben. Een dertig kilometer hiervandaan kan ik morgen terecht. Ik hoef me geen zorgen te maken voor het eten. De dame zal het wel regelen. Haar naam is Aline. Ik vertel haar dat mijn zus ook Aline heet en dat ze vandaag jarig is. Dat vindt ze heel leuk.
Morgen slaap ik uit. Misschien ga ik wel naar de mis van elf uur hier in Saint-Bertrand en vertrek daarna.
Het is al bij al weer een bijzondere dag geweest. Ik heb een stuk mijn grenzen verlegd, alleszins ontdekt wat ik aankan en waar mijn wilskracht ligt en dat geeft me een goed gevoel. Ik ben doodop, maar toch dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. De ontmoetingen onderweg, de prachtige omgeving: de Pyreneeën zijn echt veel mooier dan ik dacht. Morgen dus een korte rit en dan hoop ik maandag in Lourdes te geraken. Daar wil ik meerdere dagen blijven, om wat energie bij te tanken, maar ook om te genieten van deze bijzondere plek.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht