De wekker loopt om half zeven af. Ik voel me nog verschrikkelijk moe en blijf tot kwart over zeven liggen. Dan maak ik van mijn hart een steen en sta toch maar op. Het is koud buiten en het waait verschrikkelijk hard. De wind speelt door het toiletgebouw en een van mijn lenzen waait van mijn vinger weg. Op zoek dus naar een nieuwe.
Eric en Benedicte zijn allang wakker en zijn aan het ontbijt. Rond kwart voor acht zetten ze hun tocht verder naar Toulouse, langs het Canal du Midi. Ik doe rustig aan en vertrek om kwart over negen. Mijn weg gaat eerst richting La Redorte om daar weer het Canal du Midi te volgen. Ik kom aan in Azille, het eerste dorpje van de dag. Daar zie ik een wegwijzer naar Rieux-Minervois. Als ik daarheen rijd kom ik langs de dorpjes van de ‘chemin Piémont-Pyrénéen’. Het is enkele kilometers korter dan langs het kanaal. Ik heb al drie dagen langs het kanaal gereden en besluit daarom om langs de chemin te rijden.
De wind gaat flink tekeer. Ik voel me vreselijk moe. Ik geraak niet vooruit. Mijn hartslag blijft extreem laag en mijn tempo eveneens. Elke klim is er een teveel en elke afdaling blijft duwen omwille van de wind. Ik kijk op de weerapp en die vertelt me dat het windkracht vijf is. Dat vind ik behoorlijk! Ik stop veel te dikwijls om te drinken en te eten maar mijn energie raakt alsmaar verder opgebruikt. Ik tel elke kilometer af. En dan ineens, achter een heuveltop komt Carcassonne tevoorschijn. Ik rijd langs de goede kant de stad binnen en heb bijna geen klimwerk meer te doen. Dat is een meevaller. De abdij waar ik zal verblijven ligt ook aan deze kant van de stad. Ik kom iets voor twaalf uur aan bij de abdij. Ik heb bijna drie uur gedaan over amper drieëndertig kilometer en voel me alsof ik er meer dan honderd gedaan heb. Het onthaal is gesloten tussen twaalf en veertien uur. Ik ga maar eerst iets zoeken om te eten. Iets verderop in de straat zie ik enkele restaurants. Misschien moet ik daar maar heen gaan. Veel puf om ver te zoeken heb ik niet. Ik laat me verder in de straat afzakken. Hoor ik ineens iemand zeggen: ‘Ze komen de post brengen’ en wijst naar de fiets. Ik antwoord hem dat PostNL hier niet langskomt. Hij schrikt dat ik Nederlands spreek en hij wil weten hoe ik hier geraakt ben. Helemaal met de fiets vanuit Nederland. Bijna tweeduizend vijfhonderd kilometer. Ineens heeft hij respect voor de postbode. Ik rijd verder om te kijken of ik iets vind, maar keer terug naar hetzelfde restaurant en bestel daar iets om te eten. Na het eten val ik gewoon in slaap. Ik heb daar wel een kwartier met mijn ogen dicht gezeten. Hopelijk ben ik niet beginnen snurken…
Het is kwart over een. Ik reken af en rijd de honderd meter terug naar de abdij. Die is nog altijd potdicht. Ik vraag me af hoe ik daar met mijn fiets binnen geraak. Een heleboel trappen naar boven! Ik fiets nog een beetje verder en stop bij het kasteel dat hier vlakbij ligt. Daar zet ik me op een muurtje te rusten. Mijn fiets is vreselijk bestoft. De vod die ik gisteren gebruikt heb om mijn fietstas schoon te maken lag te drogen boven op de vuilniszak met mijn bagage. Ik haal die eraf en begin het stof van mijn fiets af te vegen. Hij ziet er nu weer veel beter uit.
Om twee uur rijd ik terug naar de abdij, maar die blijft gesloten. Ik krijg het vermoeden dat er een andere ingang moet zijn. Ik rijd iets verder en inderdaad: daar is de ingang. Ik word heel vriendelijk ontvangen, met veel bewondering dat ik helemaal met mijn fiets vanuit Nederland vertrokken ben, en moet de hele weg op een kaart tonen. Ik krijg de pelgrimskamer met vier stapelbedden. Maar ik ben - voorlopig - de enige pelgrim. Dus is de kamer voor mij alleen. Daar ben ik blij om. Ik moet al mijn tassen naar de eerste etage verhuizen, want mijn fiets blijft op de parking beneden. Dan laat ik me op bed vallen en probeer wat te rusten. Energie voor iets anders heb ik trouwens niet. Na meer dan een uur op bed gelegen te hebben neem ik een douche. Heerlijk: een douche voor mij alleen. Maar wat nog heerlijker is is dat ik me niet moet droogdeppen met een Decathlonhanddoek, maar me heerlijk kan droogwrijven met een zachte witte badhanddoek!
Tijd daarna voor de dagelijkse was. Dan is de batterij weer leeg en ga ik maar weer op bed liggen. Er zal vandaag dus niet veel meer gebeuren. Maar dat hoeft niet. Morgen heb ik een hele dag om Carcassonne te verkennen.
Ik vraag me af hoe het komt dat ik zo vreselijk moe ben. De vermoeidheid van de voorbije ritten en de warmte eisen natuurlijk zijn tol. Toch verdenk ik ook het medicijn dat ik gisteren gekregen heb voor de jeuk ervan dat het me moe maakt. Ik lees de bijsluiter en jawel hoor: frequent komt voor dat je er moe van wordt. Gelukkig is de jeuk al veel verbeterd en zijn de bulten aan het verdwijnen. Het zal bij het ene pilletje van gisterenavond blijven.

Zo zie je maar dat de ene dag de andere niet is. Ik denk aan renners die ook weleens zo een dag kunnen hebben. Voor hen is het natuurlijk vreselijk als ze daardoor de wedstrijd moeten verlaten. Voor mij is het gelukkig anders. Ik had een korte rit en kon er zo lang over doen als ik wilde. Als ik maar aankwam. Ik ben vandaag weer tegen een grens aangelopen en dat voelt in het begin vreselijk. Maar de camino is een goede leermeester. Leer je grenzen aanvaarden. Ben je de ene dag een haas: prima; ben je de andere dag een slak: ook helemaal goed. Over vandaag ben ik niet teleurgesteld. Ik ben geraakt waar ik hoorde te komen. De weg verliep anders dan ik verwacht had, ik ben weer een ervaring rijker, misschien ook wel weer een stap(je) in de richting van het kennen en aanvaarden wie ik ben.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht