Vannacht heb ik heerlijk geslapen. Ik heb zelfs het hevige onweer niet gehoord. Gelukkig stond mijn fiets binnen en moet ik niet op een nat zadel gaan zitten. Om half zeven komt mijn gastheer Yvon de gîte binnen om koffie te zetten. Ik lig nog in bed, maar sta toch maar op en begin me klaar te maken. Wanneer we bezig zijn met het ontbijt komt ook Gerard binnen. Ik ga alvast verder inpakken want anders raak ik niet tijdig klaar. Om kwart over acht zwaaien beide heren me uit. Om de hoek is een bakkerij. Daar verkopen ze ook belegde broodjes. Ik koop er een met kip. Wanneer ik het ‘s middags opeet, heb ik de indruk dat de kip heel veel tonijn gekregen heeft, want het vlees smaakt naar tonijn en ziet er ook zo uit. Hij is wel stevig belegd en smaakt lekker.
Ik kom al snel op de chemin d’Arles, de weg naar Santiago vanuit Arles. Komoot heeft het eindelijk eens goed gedaan. De weg is voor een groot stuk gewoon verhard met kiezels maar is heel goed te berijden. Het pad leidt me langs mooie plekjes. Ik geniet van wat ik zie: slakken op een afsluiting, bloemen in het midden van de weg. Ik rijd langs kanalen en wijngaarden, zie paarden van de Camargue lopen. Het is een heel afwisselend landschap, zo goed als vlak.
Voor ik Vauvert nader doet Komoot me echter een andere route kiezen. Jammer eigenlijk, maar ik laat het maar aan me gebeuren. Rond elf uur krijg ik het gevoel dat ik energie nodig heb. Ik wil graag bananen kopen. In Marsillargues verlaat ik de route en rijd het stadje binnen. Ik vind echter geen kruidenier. Aan een man die net thuiskomt vraag ik waar er een kruidenier in de buurt is. Hij ziet dat ik naar Compostela fiets en begint honderduit over zijn fietstochten naar ginds en nog vele andere tochten te praten. We zijn al gauw een kwartier verder wanneer hij me uitlegt waar ik een kruidenier kan vinden die heerlijk fruit verkoopt. Het zou achter de arena zijn. Ik vind geen arena, maar wel de kruidenier. Die zou zeven dagen op zeven open zijn, zo staat het op zijn uitstalraam, maar vandaag is hij toch gesloten. Dan maar zonder bananen verder. Die koop ik een tiental kilometer verder in Lunel. Ik moet wel heel kieskeurig kijken en er de beste uithalen. Het fruit is niet zo vers meer.
Na Lunel wordt de weg een stuk eentoniger. Ik zoek een plekje om mijn sandwich van kip met tonijnsmaak te verorberen en vind in Lunel-Viel een parkje met rotsblokken in de schaduw. Ideaal voor een middagstop.
Het volgende gedeelte van mijn rit verloopt langs een kanaal. Het is er fijn rijden en ik kom goed vooruit, al zit de wind tegen. De laatste tien kilometer voor Montpellier verlaat ik het kanaal en fiets langs een gewone weg verder. Deze gaat op en af. Nog even een goede training voor mijn beenspieren. In Montpellier is het voor fietsers in de voorstad goed ingericht: overal fietspaden. De binnenstad zelf is dan weer een hel: kleine straatjes en een massa volk dat niet altijd opzij wil gaan als je aankomt. Op een bepaald moment moet ik linksaf, maar door het vele volk ben ik iets te laat. Mijn voortas raakt een van de betonnen paaltjes die de weg versperren voor auto’s maar net breed genoeg zijn om mijn fiets door te laten. Ik kom ten val. Gelukkig niets ernstigs. Men moet me wel helpen om onder mijn fiets uit te komen. ‘O la la, wat is die fiets zwaar’, zegt een van mijn helpers. Ik controleer de schade, maar die is er nauwelijks. Ik vervolg mijn weg. Zo kom ik om kwart over twee aan bij de St.-Rochkerk. Bij het onthaal krijg ik te horen dat de gite pas opengaat om half vijf. Ik vraag of er in de buurt een fietsenwinkel is, want mijn trapas kraakt toch een beetje. De man wijst me de weg naar een fietsenmaker heel dichtbij. Hij wil mijn fiets nakijken. Binnen een uurtje is hij klaar. Ik spreek af om tegen vier uur terug te komen. Ondertussen ga ik iets drinken en een stukje van de stad bezichtigen. Wanneer ik iets voor vieren bij hem binnenstap is hij nog bezig. Hij vraagt waarmee ik mijn ketting smeer: olie of wax. Ik zeg hem dat ik wax gebruik en hij geeft mijn ketting nog een extra smeerbeurt. Nog enkele check ups en mijn fiets is klaar. De kostprijs: gratis. Waar kom je dat nog tegen? De man zegt dat hij het normaal vindt om wielertoeristen te helpen. Hij heeft zelf geen kosten gemaakt. Een beetje wax en dat is het. Ik dank de man hartelijk en denk bij mezelf: die verdient vandaag extra aandacht van mij in mijn gebed.
Het is iets over vieren. Ik ga terug naar de kerk om er wat te bidden, in afwachting dat de gite aan de achterkant van de kerk opengaat.
Iets over half vijf bel ik aan. Ik wordt ook nu weer hartelijk ontvangen. Er zijn nog twee pelgrims: een man uit Bergamo en een dame uit Kenia die in Parijs werkt. Hij verwacht nog een vierde, maar die komt uiteindelijk nooit opdagen.
We krijgen onze slaapplek toegewezen en kunnen aan de slag: douchen, de was doen, mijn wonden likken, pardon verzorgen. Met mijn enkel gaat het behoorlijk. De wonde is nog niet helemaal dicht. De speciale pleisters zijn sinds vandaag op. Een ervaren verpleegster heeft me de raad gegeven de wonde gewoon droog te laten. Die zal verder zelf wel genezen. Dat doe ik vanaf vandaag dus maar.
De gastheer heeft onlangs ook een toerfiets gekocht van een Koreaan in Spanje. Hij is er laaiend enthousiast over en vertelt welke tochten hij er al mee gedaan heeft en wat hij gepland heeft. We zijn ondertussen een half uur verder. Ik ga inkopen doen voor het avondmaal. Omdat ik van gisteren nog aardappelen en boontjes heb, hoef ik enkel nog een stuk vlees te kopen. Bij mijn terugkomst word ik uitgenodigd om met de gastheer en de Keniaanse mee te eten. Maar deze keer maak ik mijn eigen potje klaar en schuif bij hen aan tafel. Het wordt weer een lang gesprek, maar wel ook weer aangenaam. Om kwart voor negen beslis ik toch maar om op te ruimen. De Keniaanse en ik doen de afwas. De Italiaan die ondertussen ook aangekomen is en zijn prakje pasta heeft klaargemaakt en verorberd, blijft met de gastheer zitten praten, maar dat geeft niet. Hij doet zijn afwas zelf maar, aangezien hij zijn bord niet heeft willen afgeven.
Het wordt stilaan bedtijd. Ik hoop dat ik wat zal kunnen slapen. We zitten hier midden in de stad. Onder ons raam is een restaurant dat tot in de vroege uurtjes open is. Ik zal mijn oordopjes goed kunnen gebruiken. Morgenvroeg moet ik maar weer mijn tocht uitstippelen. Ik moet nu wel de keuze maken: langs Toulouse of langs Carcassonne. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar vermoed dat het toch het laatste wordt. De nacht brengt hopelijk raad.
Gisteren was een baaldag, vandaag was het een dag om volop te genieten en weer hele mooie dingen te mogen meemaken: ontmoetingen, een behulpzame fietsenmaker, gezelligheid in de gite. Zo gaat dat op een pelgrimstocht. Het is zoals de fietstocht zelf: klimmen en dalen, lange saaie wegen maar ook schilderachtige plekjes. Het maakt het fietsen boeiend, het maakt de pelgrimstocht boeiend, het maakt het leven boeiend. Weer een mooie dag om dankbaar voor te zijn!

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht