Vandaag loopt het niet zoals ik het gehoopt had. Ik heb een onrustige nacht. De hele nacht waait een ventilator aan het plafond de lucht rond. Ik vind het niet prettig om in de tocht te slapen en geregeld word ik er wakker van. Maar als je met anderen op dezelfde kamer slaapt, moet je je aanpassen.
Bij het ontbijt vraagt een dame die ik gisterenavond nog kort gesproken had om bij haar te zitten. Ik ga hier op in. Er ontstaat een interessant gesprek. Na het ontbijt maak ik mijn fiets klaar en vertrek. Ik ben nog maar honderd meter ver en dan herinner ik me dat ik mijn fototoestel vergeten ben. Ik had het naast mijn tassen gelegd om dan gewoon mee te nemen om foto’s te nemen van Arles. Ik rijd dus terug en vind mijn toestel op de plek waar ik het neergelegd had.
Gisteren werd ik erop gewezen dat de brug die van Gogh geschilderd heeft niet ver hiervandaan is. Ik zie plots een wegwijzer voor een fietspad naar die brug. Ik besluit om daar even langs te rijden. Ik kom op een pad dat naast een oude spoorweg ligt. Aan een brug versmalt het pad en moet ik over een treinrail naar de binnenkant van de spoorweg. Ik probeer om zo haaks mogelijk over de rail te rijden, maar mijn fiets is iets te log en het pad te smal. Gevolg: mijn wiel gaat niet over de rail, maar erlangs. Ik raak uit evenwicht en val. Nog maar eens een rail die me ten val brengt. Vervloekt zijn die dingen! Ik kan mijn val opvangen met mijn handen en de fietstassen verhelpen dat ik met mijn knieën op de grond beland. Mijn linkerduim en de top van mijn rechter middenvinger krijgen een behoorlijke snede. Het bloed vloeit eruit. Gelukkig zit mijn ehbo-tasje boven in een fietstas. Ik ontsmet en leg er een pleister op. Het bloeden stopt snel en met de pleister erop kan ik weer verder. De bewegwijzering laat het afweten en via een omweg kom ik uiteindelijk bij de brug. Ik vind het persoonlijk een beetje ontgoochelend. De brug is oud en niet verzorgd. Ik neem enkele foto’s en vertrek maar weer op toeristenvisite in Arles.
In Arles rijd ik langs het antieke theater en het amfitheater. Ik rijd ook naar Les Alyscamps, een antiek kerkhof. Er valt niet veel te zien en ik ben niet bereid om entreegeld te betalen. Ik zie er wel een merksteen van de route naar Compostela. Daar neem ik maar een foto van. Plots komt de dame van het ontbijt aangehold. Ze wil graag dat ik de foto naar haar doorstuur. Ik wil dat gerust doen maar heb er wel mijn bedenkingen bij. Dan wil ik graag nog de thermen van Constantijn bezoeken. Hoe ik ook rondrijd, ik vind het maar niet. Tenslotte geef ik het op, ga op een terrasje iets drinken en besef dat ik nog niet eens mijn route voor vandaag heb uitgestippeld. Dat doe ik dan maar. Ik moet ook nog iets te eten zoeken voor vanmiddag. Vlakbij mijn route is een supermarkt. Dat komt goed uit.
Het is bijna twaalf uur wanneer ik uit Arles vertrek. Ik rijd de brug over de Rhône over en kort daarna rijd ik even van de route weg om mijn boodschap te doen. Komoot krijgt na mijn winkelen eigenaardige kuren. Voortdurend past hij de route aan en stuurt me de verkeerde kant uit. Ik blijf maar rondjes rijden en word bijna hopeloos. Na wel twintig minuten rondrijden kom ik eindelijk een wegwijzer tegen van het fietspad. Oef. Nu kan ik verder.
De route die Komoot me aanwijst is door de vele aanpassingen niet meer dezelfde als die ik aangegeven had. Ik wilde nog een stuk de Via Rhona volgen, maar Komoot stuurt me langs een andere route. Het is een vreselijk saaie route, een stuk langs een drukke weg, dan door een eentonig landschap. Het enige wat me opvalt is dat er, wanneer ik dichter bij Sint-Gilles kom, er rijstvelden te zien zijn. Die was ik nog niet eerder tegengekomen.
Het is warm en er staat weer veel wind. Ik kom aan in Saint-Gilles. Ik heb amper twintig kilometer van de route afgelegd, maar ik besluit om niet verder te rijden. Ik ga op zoek naar de abdijkerk, maar door de vele eenrichtingsstraten en goede begeleiding van Google rijd ik de hele stad door. Dat schiet ook niet op. Dus rijd ik maar op mijn gevoel. Ik zie het bolletje waar ik ben en de stip waar de kerk is. Uiteindelijk brengt dat me ter bestemming, zij het dat ik achterin binnenkom. De kerk binnenin is ook weer heel bijzonder. Ik ga even zitten en kom wat tot rust. Aan de ingang van de kerk is een onthaal. Ik ga naar de dame en die geeft me in sterk gearticuleerd, Zuid-Frans accent het adres van het onthaal voor de pelgrims. ‘Maar het gaat pas om drie uur open,’ zegt ze erbij. Het is niet ver van het kerkplein, maar aangezien ik achteraan sta, begint weer de zoektocht door het doolhof van straatjes naar de ingang aan het kerkplein. Ook nu weer laat ik me leiden door mijn gevoel en dat valt weer best mee. Ik moet nog een halfuur wachten. Vlakbij is een tabakswinkel. Ik koop er wat frisdrank en drink het allemaal in een teug leeg.
Om drie uur rijd ik naar het onthaal. Ik stel mijn fiets voor het hek en zie binnen twee mannen. Ze zijn met elkaar bezig over wie daar aankomt. Zegt een van beide: ‘Mais, c’est un pèlerin.’ Ik maak kenbaar dat ik inderdaad een pelgrim naar Compostela ben en ze laten me heel vriendelijk en enthousiast binnen. Voor vijftien euro kan ik er overnachten en krijg ik ontbijt. Heerlijk dat het zo snel in orde is. Dat is dan toch weer een kers op de baaltaart van vandaag. Een van beide mannen. Yvon, vertrekt. Gerard blijft.
Ik neem een douche, was mijn kleren uit en kan ze zelfs centrifugeren (droogzwieren). Zo zijn ze vanavond reeds droog. Dan ga ik wat op bed liggen en doe een flinke middagdut. Ik ga inkopen doen voor het avondmaal. Ik kan ter plaatse iets klaarmaken en maak daar graag gebruik van. Weer een restaurantje opzoeken kan te veel van het goede zijn.
Ik begin mijn voorbereidingen voor mijn blog.Yvon komt terug en zet zich bij ons. Er wordt volop gepraat. Soms kan ik niet volgen omwille van hun accent en de snelheid waarmee Gerard praat. Er komt nog een andere vrijwilliger binnen. Hij gaat vier flesjes bier halen, of wat ervoor moet doorgaan, want het is Heineken… Er wordt gezellig gekletst en de tijd loopt voort. Ik zou eigenlijk mijn eten willen klaarmaken, mijn dag voor morgen voorbereiden en op tijd gaan rusten. Yvon stelt voor om samen te eten. Ik kan niet weigeren. Ze hebben ravioli, vlees en meloen en ik heb mijn vlees. Mijn blikje boontjes en aardappelen gaan morgen in mijn tas met etenswaren verder mee op tocht. Ondertussen komt ook nog de voorzitster van de vereniging binnen vallen. Het is allemaal een heel gezellige boel. Uiteindelijk is het dan volop negen uur voorbij wanneer ze vertrekken en ik alleen achterblijf. Eindelijk de rust die ik eigenlijk al veel eerder gewild had. Eindelijk kan ik mijn gedachten weer wat ordenen en bijhouden.
Het was vandaag niet de dag die ik gehoopt had. Hiermee begon ik mijn verhaal vandaag. Een valpartij, meerdere keren verdwalen, niet de rust krijgen waarnaar ik verlangd had. En toch is dit ook weer een verrijkende dag. Ja, ik ben mezelf meerdere keren tegengekomen. Ik had ook een meevaller voor overnachting, ik heb mijn avond moeten delen met anderen. Maar dat heeft me geleerd om niet voortdurend met mezelf bezig te zijn. De gesprekken waren boeiend. Ze hadden intenser kunnen zijn als ik er wat meer met mijn hart bij geweest was. Vandaag leert me los te laten: mijn eigen vooropgezet doel te ruilen voor ontmoetingen. ‘Want,’ zo zei Yvon het: ‘pelgrimeren is mensen ontmoeten. Pelgrimeren doe je weliswaar alleen, maar je bent nooit alleen. Er wordt je zoveel gegeven als je op pelgrimstocht gaat, daardoor kan je zelf ook heel veel geven.’ Een wijze les voor vandaag. Mijn wonden zullen wel genezen. Misschien houd ik er een litteken aan over, een merkteken om me eraan te herinneren: er zijn zoveel belangrijkere dingen in het leven. Of, zoals Jezus tegen Marta zei: “wat maak je je druk om zoveel dingen. Een ding slechts is belangrijk. Maria heeft het beste gekozen en het zal haar niet ontnomen worden.”

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht