De hele nacht zijn er buien gevallen, maar ik heb er niet veel van gemerkt. De hele nacht hebben de kikkers in de vijver van de buren zitten kwaken, maar ik heb er niet veel van gemerkt. Ik heb mijn oordopjes ingedaan en heb heerlijk geslapen. Mijn wekker stond op zes uur, maar dat vond ik uiteindelijk net iets te vroeg. Ik had het nodig om nog even te soezen, maar om tien voor half zeven was het dan toch mijn tijd.
Door de regen was mijn hele schema van inpakken ondersteboven gehaald. Mijn tent moest zelfs kletsnat ingepakt worden. Het was dan ook pas negen uur toen ik kon vertrekken. Veel later dan ik voorzien had. Gelukkig was het niet warm. De wolken hingen nog in de heuvels en het was bewolkt. Terug langs de proxiwinkel in het dorp gereden voor brood. En dan maar weer vooruit. Mijn Isostar-tabletten en energierepen zijn op. Gelukkig kom ik langs een bekende winkel, met als opschrift ‘Colruyt’. Ik hoop er energierepen en Isostar te vinden. Het eerste lukt, het tweede niet. Dat wordt morgen dus creatief zijn!
Er stond een lange beklimming op het hoogteprofiel van Komoot en ik zag er tegenop. Maar gelukkig was de beklimming, ondanks dat ze vrij lang was, heel regelmatig en niet zwaar, drie tot vier procent. Dat is best te verwerken.
Door zulk een lange klim kom je wel mooie vergezichten tegen. Ik heb er van eentje een foto genomen, maar het geeft niet de indruk weer die het landschap op je maakt als je er middenin rijdt. Je voelt je klein tegenover zulk een grote pracht.
De rit verloopt veel vlotter dan voorspeld door Komoot. Om kwart over twaalf ben ik reeds op de bestemming van de dag. Dat is natuurlijk veel te vroeg. Ik lunch en kijk tegelijk naar het gedeelte dat voor morgen bestemd is. Daar zit in het begin een beklimming in, maar als die is zoals vanmorgen, dan is dat best te doen. Maar, dat is een grove misrekening. In het begin is het nog behoorlijk matig, maar vanaf Chambles wordt het weer menens. Ik moet dringend ook water vinden. Dus rijd ik eerst maar het dorp in. Net bij het binnenrijden van het dorp is er een openbare kraan. Oef! Maar dan moet ik via een ‘sluiproute’ terug naar de eigenlijke route. En dat is als een muur beklimmen! Meer dan twaalf procent gaf mijn horloge aan. Dat was echt teveel. Ik moest afstappen en van dat moment af werd elke beklimming een zware opgave. Maar ik wilde door. Ik had trouwens geen andere keuze. Ik moest een slaapplek vinden voor vannacht. Gelukkig werd na een behoorlijk aantal kilometers het percentage van de beklimmingen weer normaal. Mijn Isostar was op en ik wilde iets sterkers dan water. Ik zocht een bar om me met een cola extra energie te geven, maar overal was alles dicht. Tot ik uiteindelijk, op het einde van mijn beklimmingen een bar zag die open was. Ik naar binnen, met mijn bidon. Ik bestel een cola. De vrouw denkt goed na: ‘Heb ik cola en waar ligt die?’ Ze trekt de koelkast open en warempel, daar liggen blikjes cola in. Ze ziet mijn drinkbus en stelt voor om die te vullen. Ik ben heel dankbaar. Ze zal hem op het einde vullen, dan blijft het water fris. Of ik er ook ijsklontjes in wil? Daar bedank ik voor, want het water zou wel eens te koud kunnen worden.
De bar is goed bezocht en er ontstaat een boeiend gesprek met enkele van de stamgasten. Soms verstond ik hen niet goed. Ik vroeg me af of het een soort dialect is dat ze praten, of dat het door de witte wijn komt die gretig naar binnen gegooid wordt. Ze vragen me voortdurend uit. Het meest bijzondere lijkt me dat ik Belg ben. Aan iedereen die binnenkomt of aan de toog komt: ‘C’est un Belge!’ Dan vertel ik er nog bij dat ik vanuit de ‘Pays Bas’ vertrokken ben en naar Compostela fiets. De meesten weten niet waar dat ligt. Trouwens, mijn vertrekplaats - Brussieu - kenden ze ook niet. Toen ik zei dat dat ten westen van Lyon kwam waren ze heel bewonderend: komt u vandaag al vanuit Lyon? Toen ik mijn middagrit vastlegde, had ik beslist om tot in Aurec-sur-Loire te rijden. Ik tref het. Volgens hen is het maar tien minuten rijden, althans met de auto. Er is wel een heel gevaarlijke afdaling. Ik krijg dan nog een heel verhaal van een wedstrijd waarbij heuvel vanuit Aurec naar Saint-Maurice-en Gourgois (waar ik nu ben) moet beklommen worden zonder één voet aan de grond te zetten. Jonge mannen lukte het niet, een oude man van eind zeventig of begin tachtig kwam wel boven.
Het wordt moeilijk om me van het gezelschap los te maken, maar ik vind het ondertussen toch wel tijd geworden om mijn kampeerplek op te zoeken. Nog een klein beetje licht klimmen en dan begint de afdaling. Er wordt gewaarschuwd: in de winter wordt er niet gestrooid en de afdaling is twintig (!) procent. Klometerslange afdaling, heel eng. Ik zit voortdurend aan de remmen, zelfs tot ze beginnen te piepen. Het is halsbrekend als die het zouden begeven. Maar, ik geraak veilig beneden. Iets naar rechts en ik kom op de camping aan. Een driesterrencamping. Maar eerder van voorheen. Het is netjes, maar de douches zijn aftands en hier en daar zijn stukken tegels weg. Het ruikt er niet fris. Maar goed, ik kan me douchen, mijn was doen en alles wat nog nat was van gisteren laten drogen.
Ik heb zin in koffie en wil er zelf snel zetten. Dichbij is een waterkraan, dus dat valt mee. Wanneer ik er aankom roept een dame die er vlakbij kampeert met haar familie dat er geen water uitkomt. Er is een lek geweest en ze hebben het water afgesloten, maar nog steeds niet hersteld. ‘En dat voor een driesterrencamping’, voegt haar man er geïrriteerd aan toe. Maar zij heeft een aansluiting op het waternet en stelt voor mijn kookketeltje te vullen. Heel lief van haar, want het is steeds een stevige afdaling naar het toiletgebouw. Ik geniet van mijn koffie en begin maar aan mijn verhaal van vandaag.
Straks hoop ik dat er een restaurantje in het dorp open is en ik mijn blik ravioli niet hoef open te trekken. Ik kijk ook nog even naar de rit van morgen. De mannen in de bar vertelden me dat Le Puy maar een zestigtal kilometer verwijderd is. Dat lijkt min of meer te kloppen. Wat niet klopt is dat ze aangaven dat het vrij vlak loopt. Het hoogteprofiel van mijn routeplanner geeft wel iets anders aan. Maar misschien is het toch de moeite om morgen in Le Puy aan te komen, een dag eerder dan voorzien. Dan mag er morgen niet al te veel tegenzitten. Enfin, dat zien we morgen dan wel weer. En zoals meneer de Uil uit Fabeltjeskrant altijd eindigde: ‘oogjes dicht en snaveltjes toe.’’

Ik ben terug van een restaurant-pizzeria en heb heerlijk gegeten. De pizza's waren pas vanaf acht uur en het was pas kwart over zeven. Ik bestelde een hamburger. De dienster vroeg of het een dubbele mocht zijn (twee hamburgers van honderdvijftig gram. Ik dacht, doe dat maar. Ik kan wat vleestekort inhalen.
Ik ben nu terug op de camping en lees uit het avondgebed psalm 111: 'minzaam en liefdevol toont zich de Heer.'. Het speelt al de hele avond door mijn hoofd wat een groot geschenk ik krijg, elke dag opnieuw. Steeds nieuwe ervaringen en ontmoetingen. Dit had ik nooit vooraf zo kunnen bedenken. Liefdevol en minzaam toont zich de Heer aan mij in deze dagen. Geen strenge God, maar Iemand die het me gunt om dit te mogen meemaken. Ik eindig mijn gebed met het begin van diezelfde psalm: 'De Heer wil ik danken met heel mijn hart, temidden der vormen in heel de gemeente. '

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht