Het is een koude nacht. Ik kruip heel diep in mijn slaapzak, maar kan gelukkig terug in slaap vallen. Iets voor zevenen ben ik wakker. Ik sta op en maak me klaar. Ik wil om kwart over acht naar het morgengebed en mijn fiets klaar hebben, zodat ik na het ontbijt direct kan vertrekken.
Voor het morgengebed is de kerk weer vol. Er wordt gezongen, gebeden, geluisterd naar een schriftlezing, deze keer uit Jesaja: ‘Jij bent mijn uitverkorene, Ik heb je lief.’ Naar het einde is er ook communie-uitreiking. Geen eucharistieviering maar wel, volgens het gebed eraan voorafgaand, brood uit de eucharistie. Het is voor velen een bijzonder moment, ook voor mij: de Heer nu heel dicht bij me te voelen.
Na de viering krijgen we ontbijt: een broodje, twee stukjes chocolade en een blokje boter. We mogen heet water tappen en zelf onze drank maken: koffie, thee, melk, chocolademelk. Alles in oplospoeder. Aan tafel ontmoet ik een Nederlandse trappist. Hij kent natuurlijk Frans Butaye, broeder David. Ik vraag hem om hem de groeten te doen en vertel wat onze relatie is. Het wekt verwondering, maar ook bewondering, dat ik, in fietstenue, salesiaan-priester ben. De dame tegenover me woont in Toulouse en begint een gesprek over haar ervaring van Kerk-zijn vandaag. Ze vindt het geen goede zaak dat jonge priesters zich zo profileren met hun kleding. Ze vergelijkt het met de moslims die net hetzelfde doen (moslima’s die de hoofddoek dragen of helemaal gesluierd zijn). Voor haar is geloven vooral iets wat innerlijk moet plaatsvinden. Wanneer je het nodig vindt om je in je kleding te profileren, is je innerlijke houding misschien niet zuiver… Het stemt tot nadenken. Hoe beleef je je geloof en hoe geef je daar uitdrukking aan?
Het wordt voor mij hoog tijd om te vertrekken. Ik fiets de berg af en stop nog even aan het kerkje van Taizé. Daar ga ik binnen en blijf nog even kort bidden. Het is ondertussen tien uur. Ik moet nu echt wel verder.
De weg is gelukkig niet moeilijk. Ik kom haast direct op een ‘voie verte’ die duidelijk een oude spoorlijn naar Cluny is. Zo kom ik zonder al te veel inspanning in Cluny. Het is een prachtige stad. Ik fiets er wat rond, koop brood, fruit en kaas voor onderweg, neem foto’s van onder andere de abdijkerk en na een klein halfuurtje vervolg ik mijn weg.
Nu wordt het menens. Komoot geeft één zware beklimming aan. Maar ze telt. Het is stijl bergop en licht bergaf. Op het einde geeft mijn horloge voor de laatste hectometers zelfs 12 procent aan. Net voor de top moet ik even stoppen. Mijn hart kan niet meer mee. Als die haar ritme terugvindt stap ik terug op mijn trappers en rijd toch maar verder. Duwen is ook lastig. Dan volgt een korte, steile afdaling en kom ik in een lange tunnel terecht. Vermoedelijk ook weer van een oude spoorlijn. Vanaf nu is het aangenaam fietsen. Ik kom langs wijnvelden van de witte Maconwijnen. Ik hoop een chateau te zien dat ik zou kunnen fotograferen, maar het blijft bij alleen wijnranken. Dus rijd ik maar gewoon verder. Ik blijf lange tijd op de ‘voie verte’ tot een stuk na de middag.
Voor mijn middagmaal vind ik een mooi plekje langs het fietspad. Er zijn een aantal picknicktafels. Een ervan staat in de schaduw, de andere in de volle zon. Aan die ene tafel zit een vrouw, haar man is even terug water halen. Ik zeg haar dat ze de beste keuze genomen heeft met in de schaduw te gaan zitten. Ze nodigt me uit om mee van de schaduw te genieten en schuift een beetje op. Zij doen ook een fietsvakantie en gaan naar de Jura. We praten over koetjes en kalfjes, over onze tocht en de tijd vordert snel. Het is één uur en tijd om verder te fietsen.
Na een tijdje moet ik de ‘voie verte’ verlaten en kom weer op departementale wegen terecht. Bij momenten heel druk. De hitte en de tegenwind maken dat de tocht zwaarder uitvalt dan aangegeven. Het wordt half drie. Tijd om een camping te zoeken. Ik had ‘s middags al even gekeken waar ik terecht zou kunnen. Maar, in Belleville hapert mijn mobiel. Ik krijg geen verbinding met het internet. Dus Dominiek, zoek het maar uit. Met een omweg kom ik toch in een camping aan. Het blijkt de enige camping in de omtrek te zijn die open is. Maar er is een probleem: de camping is volzet. Ik moet bellen om contact te hebben met de verantwoordelijke. Een vriendelijke Belg, ook vakantiefietser, zegt dat ik aan haar moet zeggen dat ik gerust bij hen, op hun plaats (ze zijn met zijn tweeën) mag staan. Zij vindt het oké als die mannen het ook goed vinden. Ik kan dus mijn tent opzetten naast hun tentjes. Ondertussen komt een verantwoordelijke aangereden, want er is nog iemand die twee weken geleden, gevraagd had om te reserveren en als antwoord gekregen had dat dat helemaal niet nodig was, maar nu geen plek meer heeft. Ook een Duitse jongeman op de fiets zoekt ook nog een plaats. Uiteindelijk raakt alles opgelost. We maken kennis met elkaar en we voelen dat we weer op een camping zijn: een plek waar mensen heel sociaal met elkaar omgaan. En ik bedenk dat het toch maar weer voor elkaar gekomen is dankzij mijn beschermengelen: ik reis niet alleen!
De camping is heel eenvoudig. Een douche, zo oud als hier, heb ik nog nergens gezien, maar het water is wel warm. Ook de toiletten dragen mijn voorkeur niet weg. Wij noemen het Franse toiletten, hier Turkse. Maar, voor vijf euro en een plek om te slapen, ga ik niet klagen.
Het is vandaag 14 juli, nationale feestdag. Alles is gesloten vanmiddag. Gelukkig heb ik gisteren reeds mijn voorzorgen genomen en eten voor vanavond gekocht. Dus, vanavond zelf (lui) gekookt.
Ondertussen heb ik mijn verhaal van twee dagen klaar. De wind is nog altijd flink aan het waaien, maar het is gelukkig minder warm. Vierendertig graden zou het geweest zijn. Ik heb het gevoeld, de warmte was drukkend en vermoeiend. Ik hoop dat het vannacht een beetje afkoelt. Het moet niet zoveel zijn als vannacht, maar toch voldoende om goed te kunnen slapen. Morgen is een nieuwe dag en vanaf nu zal elke dag een fikse inspanning worden als ik naar de hoogteprofielen van de ritten kijk.

Geschreven door Dominiek.op.pelgrimstocht