Gisteravond lekker gegeten en vannacht goed geslapen in de gite. Vanmorgen vroeg stond ons ontbijt klaar en konden we vlot vertrekken. We zitten al halverwege de berg dus vanaf de eerste meter is het klimmen. Dat is best even wennen. De spieren moeten nog wel op gang komen. We zijn helemaal alleen met de bergen en de helling. Het enige geluid dat we horen is dat van de bergmarmotten die kennelijk ook een blije dag hebben. Toch valt het niet mee om ze te zien. Uiteindelijk krijgen we ze toch in het vizier. Hopelijk zijn de foto’s gelukt. Jammer dat we geen goede tele hebben. De klim van 12 km is niet al te stijl, maar we doen er toch een paar uur over. Dat komt ook omdat we onderweg de tijd nemen om gewoon te kijken en wat te drinken. Bijvoorbeeld naar het kleine kazernecomplex waar soldaten ooit de Italianen tegen moesten houden. Oh ja, ook om een hapje van de banaan te eten. Dat is een onderdeel van onze vaste uitrusting onderweg en dat bevalt goed. Wel een beetje apengedrag. Onze route gaat vlak voor het hoogste punt om het hoekje. Daardoor kom je eigenlijk niet op de plek waar de col ruim 2800 m hoog is. Ik wil het nog wel laten zitten, maar Ans wil, nu we zover zijn, ook dat laatste stukje naar de top fietsen. Niet ver maar wel met een helling van ruim 13%. Onze voldoening is groot. Weer een goed besluit van haar. Vanaf die hoogte lijkt aan de afdaling door een wonderschoon gebied geen eind te komen. Dat gebeurt natuurlijk wel en zo komen we in Jausiers. We kamperen in St.-Paul op een gemeentecamping met bijna alleen maar tenten. Heel bijzonder tegenwoordig.

Geschreven door Jena.reisverhalen