Chaya laat me vanochtend niet vertrekken zonder dat ze natte papieren zakdoekjes op mijn handen gelegd heeft met daarover de handmade handsokken 🤚🧦. Ik moet beloven dat ik deze constructie goed nat houd onderweg, en ze stopt ook nog een stuk Aloe Vera plant in mijn fietstas😅.

De route is prachtig! Fijne binnendoorweggetjes afgewisseld met rustige asfaltwegen. De wolken voor de zon zijn ook erg fijn, en ik ben waarschijnlijk ook wat meer gewend aan de warmte. De mensen zijn zo vriendelijk, ik moet om de haverklap mensen langs de kant, scooters en tuktuk terug groeten. Ze zeggen naast ‘hello’ ook ‘goodnight’, ‘byebye’, ‘very much hello’ en nog allerlei andere varianten🥰.Twee pubers op een scooter komen naast me rijden en stellen giechelend vragen als ‘where are you from, are you hungry, do you want drink water with us’ etc. Ik fiets door terwijl ik hun vragen beantwoord en zie dan dat ze stiekem alles filmen. Misschien leuk voor de lokale Dumpert of zo😉. Veel vragen ook uit welk land ik kom en waar ik nu naar toe ga. Als ik zeg ‘Dambulla’ moet ik nog flink praten om over het landweggetje door te mogen rijden, ze willen dat ik een andere route via de hoofdweg pak😂 Het helpt als ik ‘Aukana Boeddha’ zeg, blijbaar ligt die wel op deze route.

Minder aardig dan de mensen zijn sommige agressieve honden 🐕🐕 . Ik word een paar keer flink achterna gezeten. Krijg daar elke keer heel erg kippenvel van, en mijn dazer doet het volgens mij alleen bij oude slome honden😅 Ik ga vanavond eens kijken of ik een youtube instructie kan vinden hoe hier mee te dealen, want er komen er vast nog meer 🐕🐕 op mijn pad.

Na zo’n 55 km ben ik bij de Aukana Boeddha, een 15 meter hoge boeddha is uitgehouwen uit een rots. Erg mooi om te zien. Het is geen probleem om de fiets achter te laten omdat er altijd iemand op wil passen. Waarschijnlijk ook wel gratis maar ik geef ze er altijd wel iets voor. Ik overnacht in een heus hotel in de buurt, er is niet veel keus en de volgende plaats is net te ver gezien de tijd. Mijn familiehuisje met extra slaapkamer slaat nergens op maar is wel heerlijk.

De groep met zeven nederlanders die ik in Negombo ontmoette is hier ook. Ze zijn twee dagen na mij vertrokken, maar hebben een veel strakker regime. Bij het avondeten hoor ik ze onderhandelen over ontbijten om 6.30 uur omdat ze om 7.00 uur willen vertrekken. De mensen van het hotel zeggen eerst dat dat niet kan omdat het personeel er dan nog niet is, maar de groep wint…. Er is niets in mij dat nu ook om 6.30 uur wil ontbijten en rond dezelfde tijd weg, ik ga lekker een uur later 😉🚴🏻‍♀️

De volgende ochtend krijg ik een take away tasje van het personeel mee met één van mijn favoriete sri lankaanse hapje: Lavariya. Een rol van dunne gestoomde rijstnoedels gevuld met zoete kokosvulling😋. Daarna wil het personeel nog met me op de foto, en gaan ze mijn banden op pompen, die vinden ze te zacht😅. Dus iets later dan gepland ga ik op pad. Ik heb besloten Dambulla over te slaan, want een deel van wat ik wilde zien is in restauratie en besluit via een route die de app Mapy.cz me geeft naar Sigirya fietsen. Ik stel de app in op ‘racefiets’, want de vorige keer toen ik ‘mountainbike’ zei moest ik over boomstronken klimmen😅. Het is ongeveer 50 km naar Sigirya, ben ik lekker voor de hitte over. Handsokken en langmouwenblouse nog wel aan, maar is bijna niet meer nodig.

De route is werkelijk alweer prachtig. Het gaat vooral over kleine binnenweggetjes, die niet altijd geasfalteerd zijn. Ik denk dat Mapy.cz denkt dat mijn racefiets hele dikke banden heeft😉. Gisteren heb ik wat instructies gekeken over fietsen en aanvallende honden en daar heb ik geleerd dat je juist moet vertragen of zelfs gaan lopen. Zodat je minder een bedrieging voor de honden 🐕🐕 bent. Pfff, dat gaat dus helemaal tegen elk instinct in. Maar goed, ik test het uit, volledig in kippenvel, en stel mijn kuiten als hapklare brokken beschikbaar door langzaam langs het blaffende en grommende geweld te fietsen🚴🏻‍♀️. Denk dat mijn bloeddruk wat hoog is, maar het lijkt te werken. Gelukkig heb ik de nieuwe tactiek maar twee keer nodig vandaag😉.

Onderweg zie ik weer veel boomhutten, middenin of aan de rand van de rijstvelden. Ik dacht eerst alleen maar ‘goh wat grappig’, maar nu heb ik geleerd dat die hutten deels uitmaken van een netwerk dat de mensen heben om olifanten te spotten. Als iemand een olifant🐘 ziet wordt er met vuurwerk of een geweer in de lucht geschoten om ‘m verjagen. Anders trappen ze alle rijst plat en is de oogst mislukt. En je wilt ze natuurlijk ook liever niet in de dorpen…Ik hoor inderdaad onderweg af en toe een schot, maar nooit heel dichtbij.

Als ik zo’n 10 km voor Sigirya ben, verschijnen er opeens allemaal reclamborden in het engels en zie ik enorm veel toeristen. Hier ook geen gezellig gegroet meer want zo’n witte op een fiets is hier niet raar. Gelukkig ligt mijn homestay buiten de hectiek, half in de jungle. Er wordt weer heerlijk sri lankaans voor me gekookt en ik heb een privé bewaker die de wacht houdt voor mijn deur 🐶. De vadr des huizes komt nog even een praatje maken, maar dat gaat vooral met handen en voeten. Morgen nog een dag in Sigyria, naar de Lion’s Rock 🦁🪨 en naar de olifanten 🐘🐘in het Hurulu Eco Park.

Geschreven door Waar.is.Marieke