Om 5.30 uur ontdek ik dat er een overheidsgebouw moet zijn achter het hotel, want er klinkt volksliedachtige muziek uit een speaker. Ik wil vroeg vertrekken zodat ik wat ruimte heb voor tegenvallers, maar moet wachten vanwege de dikke mist. Dat wordt echt te gevaarlijk op deze weg. Om 8 uur is het opgeklaard en stap ik op de fiets. Zonder douche en ontbijt, want ik wil nu geen rijst in het chinese restaurant. Ik heb nog twee broodjes en een banaan van gisteren dus dat komt goed. Mijn simcard heb ik vervangen door een lokale, zodat ik google translate ook onderweg kan gebruiken. Taal is hier echt een probleem, bijna niemand spreekt een soort basis engels.

Van alle kanten hoor ik weer ‘Sabaï-dii!’ Het is maandagochtend, de kinderen worden naar school gebracht, lopend of voor- en achterop de scooter. Soms zitten er wel 4 kinderen en ouder op één scooter.

Maandagochtend is volgens mij het moment om de band tussen de dorpelingen te versterken, want in de dorpjes hangt een walm van opium. De mannen en oudere vrouwen zitten gezellig in een kring te roken, terwijl de jongere vrouwen eten voorbereiden. Hun kleine kinderen hangen in een draagdoek op hun heup. Helaas geen foto’s hiervan, het voelde te intiem om te verstoren.

Het fietsboekje zegt dat er op 29 km een restaurant is, en dat klopt: een chinees😬. Het is pas 10.15u dus ze zijn nog niet echt open. Na enig onderhandelen mag ik wat uit een soort koelkast uitzoeken en dan wil ze dat bakken. In de koelkast ligt heel veel vlees, maar chinees... ik durf het niet aan. Uiteindelijk wordt het heel saai een omelet met tomaat en een bijna koude cola. Ik drink normaal nooit cola, maar oh wat lekker smaakt-ie nu!

Terwijl ik al aardig wat hellingjes bedwongen heb vanochtend, kondigt het boekje aan dat het tussen kmstand 37 en 70 ‘heuvelachtiger’ wordt. Geen stijgingspercentages, dat baart me wel wat zorgen.... Uiteindelijk is het lang stijgen en vermoeiend, maar te doen. Mijn ketting loopt er twee keer af, maar ik heb ondertussen geleerd om ‘m er weer op te leggen zonder vieze handen te krijgen😜

Wat het weer veel lastiger maakt is de kwaliteit van de weg in combinatie met de langsdenderende vrachtwagens en pickups. Die stoppen voor niks en niemand, dus ook niet voor mij. Het is goed opletten hier, want we moeten het smalle strookje asfalt soms met z’n allen delen. Foto’s maken is amper mogelijk, als ik ergens even stop begint er meteen een auto te toeteren. Dus minder foto’s helaas vandaag!

Om 15.00 uur is iedereen volgens mij weer terug in hun dorp. Het is een gezellige bedoeling van spelende kinderen, chillende tieners en ouders die met een biertje in de hand gezellig in groepen zitten te kletsen. Wat een verschil toch steeds met de manier waarop wij ons leven ingericht hebben....

Na 93 km ben ik blij dat ik in Oudomxai ben. Het was niet eens zo warm vandaag, ca 26 graden, maar een hoge vochtigheidsgraad. Ik ben drijfnat en mijn benen geven zwarte stukjes af. Een echt hotel verdiend dus! Het Charming Lao Hotel komt het best uit de reviews, is met z’n €33 incl ontbijt heel erg prijzig voor hier, maar kan me niks schelen. Na een uitgebreide warme douche heb ik eindelijk weer haar op mijn hoofd in plaats van stro. Heerlijk!

Morgen is het 82 km naar Pak Mong, een pittige etappe met klimmen en dalen en slecht wegdek (aldus het boekje). Een jong nederlandse stel dat na mij aan kwam (en de route veel sneller had gefietst😳) regelt een busje naar de top van de eerste heuvel zodat ze de eerste 23 km niet hoeven te fietsen, misschien ga ik wel met hen mee. Zij gaan door naar Nong Kiau, een favoriete backpackersplek aan de rivier de Ou. Voor mij zit dat er binnen deze vakantie helaas niet in. Van Pak Mong ga ik richting Luang Prabang, een stad die wél op de werelderfgoedlijst staat😜

Geschreven door Waar.is.Marieke