Als ik wakker word, voelt mijn lijf totaal beurs. Zo’n busreis hakt er steviger in dan een flinke fietsetappe.... Bij het ontbijt krijg ik zowaar een croissant, een overblijfsel uit de franse koloniale tijd. Onderweg heb ik ook al een aantal keren mannen jeu-de-boules zien spelen.
Wat voorzichtig stap ik op mijn fiets. Zo op leeftijd en dan 11 uur onderin die bus... Maar het gaat boven verwachting goed, hij heeft de reis duidelijk beter doorstaan dan ik. Het scheelt natuurlijk dat ik alles wat rammelde eraf heb gesloopt......Vientiane besluit ik te laten voor wat het is en ik fiets langs de Mekong richting de 1st Friendship Bridge met Thailand. In superschone fietskleding, want die is gewassen in Luang Prabang. De zon schijnt, het is 10 graden warmer dan gisteren, géén heuvels, wél asfalt, en ik ben blij om weer op de fiets te zitten.

Ik kies voor de alternatieve route, die is 25 km langer en gaat niet via de grote weg, maar via de dorpjes. De eerste 15 km is het heerlijk relaxed en gemakkelijk fietsen. Net nadat ik heb berekend dat ik de hele middag op het terras in Nong Khai kan zitten houdt het asfalt op. 15 km lang fiets ik over een superstoffige weg met enorme gaten. Tot zover dus mijn schoongewassen fietskleding😬. Ik ga over deze weg eigenlijk niks sneller dan als ik een fikse helling bedwing, soms kan ik door de hoeveelheid gaten niet harder dan 3 km/uur. Mijn fiets doet het werkelijk uitstekend, ik denk dat-ie niet wil dat ik ‘m achterlaat....

Het is weer erg leuk om door de dorpjes te fietsen. Overal roepen de de mensen ‘Sabaï-dii, maar ze vinden het vooral leuk om alle engelse woorden die ze kennen uit te proberen. Dus naast ‘hello’, ‘how are you?’, hoor ik ook ‘good evening’, ‘twenty-four’en ‘nowhere else’. Zeker amerikaanse reclames hier😂. Als ik bij een winkel even stop voor een ijsje, krijg ik een stofmasker in mijn handen geduwd. Het meisje gebaart dat ik dat echt moet gaan dragen. Goed, dan toch maar die selfie nu😷. Bij wat stalletjes langs de weg neem ik twee stokjes geroosterde kip en een grote cola. Heel dapper besluit ik dan toch maar eens om geroosterde kikker🐸 te proberen, traditie van het land hè? Als de barbequedame het stokje optilt, zie ik tot mijn schrik dat het twee vogeltjes🐦🐦 zijn. Als ik een kreet slaak, moeten de mensen enorm lachen. De vogeltjes laat ik toch maar liggen...

Ik besluit een extra ommetje te maken via Wat Xieng Khuan (Buddha park), net voor de grens met Thailand. De beelden in het park zijn een verzameling van een laotiaan (Luang Pu) die het hindoeisme en boeddhisme dichter bij elkaar brengen. Hij deed dat door 200 beelden uit deze twee religies in één park neer te zetten. Er zitten bijzondere beelden tussen...
Als ik in het park een fruitshake bestel, vraagt het meisje of ik er suiker in wil. Laat ik nou steeds zo naief geweest zijn om te denken dat de fruitshakes en -smoothies 100% fruit waren. Maar deze zonder suiker smaakt echt anders: heerlijk, maar veel minder zoet.

Na het Buddhapark zet ik mijn stofmasker weer op en fiets richting de grens met Thailand. Het is een hele procedure om Laos uit en Thailand in te komen, maar het gaat soepel. Om 16 uur fiets ik Nong Khia in, net over de grens. Weer geen werelderfgoedstad, dus ik ben heel blij dat ik een kamer heb gereserveerd bij Mut Mee Garden Guesthouse, aan de Mekong. Wat een idyllische plek! Omdat dit mijn laatste avond aan de Mekong is, bestel ik een superlekkere lokale gele curry, een biertje en koffie met appeltaart na 😋. Morgen fiets ik naar Udon Thani, de laatste etappe van deze reis 🚴🏻‍♀️😢.

Geschreven door Waar.is.Marieke